Γιατί A Victim οf Society;
Ήμουν μεταξύ του Wayfaring Stranger και του Victim οf Society. Μου άρεσε περισσότερο το δεύτερο.
Γιατί σόλο;
Αρχικά είχε ξεκινήσει ως ένα πρότζεκτ από ιδέες μου που είχαν θαφτεί κι έμεναν άχρηστες. Πήρα, λοιπόν, την απόφαση να τις δουλέψω, κάτι που σημαίνει άπειρες ώρες «καψίματος», όπως το ‘λεγαν οι φίλοι μου, στο Garage Band. Αφού «κάηκα» αρκετά, είπα ν’ ανεβάσω ένα δείγμα στο Soundcloud. Ναι, τις ηχογραφήσεις τις έχω κάνει σόλο, τα λάιβ, όμως, θα είναι μια πρόκληση.
Τι λένε οι γονείς σου για τη μουσική σου;
Έκανα αρκετές δοκιμές και πειραματισμούς για να βρω τους τελικούς ήχους των κομματιών, κάτι που σημαίνει ότι τα ηχεία ήταν στη διαπασών κι η ψυχραιμία των γονιών μου στο ναδίρ. Μια μέρα μάλλον το παράκανα, μπουκάραν στο δωμάτιο και είπαν: «Αμάν, πια, μ’ αυτές τις ψυχεδελικές μουσικές σου». Δεν το πήρα για κακό.
Ποιο βιβλίο θα μπορούσε θεωρητικά να περιγράψει τη μουσική σου;
To Kι ο ήλιος ανατέλλει του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ενώ το διάβαζα, μου ερχόντουσαν απίστευτες εικόνες στο μυαλό, ιδανικές για το background μιας συναυλίας.
Και ποιο τραγούδι;
Θεωρητικά, θα έλεγα το «Sister Ray» απο Velvet Underground. Αν μπεις στο κλίμα του τραγουδιού, δεν θες να φύγεις.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου;
Ο Lex Luthor. Εν τω μεταξύ, εγώ δεν του έχω κάνει τίποτα, το μαμμόθρεφτο, όμως, φρικάρει χωρίς λόγο.
Ποιος χαρακτήρας απ’ το «Σταρ Τρεκ» θα ήσουν και γιατί;
Ένας φίλος μου το έβλεπε και μου έλεγε ότι εγώ θα ήμουν ο Sulu γιατί είναι γκαφατζής, όπως κι εγώ.
Τι σ’ εξαγριώνει;
Η κουτοπονηριά, ο εγωισμός και οι μαλάκες που περνούν με κόκκινο και στρίβουν χωρίς φλας.
H μουσική σου αποτελείται από:
20% surf, 20% garage, 55% θόρυβο και 5% ξίδι μπαλσάμικο.
Από ποιον θα ήθελες να πάρεις συνέντευξη και γιατί;
Απ’ τον παππού μου. Έχει πολλές ιστορίες να πει, έχει περάσει πάρα πολλά.
Αγγλία ή Αμερική;
Δεν ξέρω τι ν’ απαντήσω. Από τη μια, στην Αμερική έχω παρευρεθεί σε πραγματικά γαμάτες συναυλίες, και από την άλλη, μου είχε στείλει mail ένας τύπος απ’ την Αγγλία που έλεγε ότι έβλεπε τη χώρα να καίγεται, λόγω των πρόσφατων διαδηλώσεων, κι άκουγε τα τραγούδια μου.
Είσαι μισός Κερκυραίος και μισός Ζακυνθινός. Πώς καταφέρνεις κι έχεις σώας τα φρένας;
Πού το ξέρεις ότι δεν είμαι τρελός;
Ποιος είναι ο ήρωάς σου από την ελληνική μουσική σκηνή και γιατί;
Όσο κι αν τον έχεις ακούσει, πολύ ή λίγο, αναγνωρίζεις αυτό που έβγαζε ο Νικόλας Άσιμος. Δεν κολλούσε πουθενά, ό,τι ήθελε να πει το έλεγε, είτε με τα τραγούδια του είτε με τον τρόπο ζωής του.
Δώσε μου τη συνταγή για το αγαπημένο σου φαγητό.
Λοιπόν, το φαγητό λέγεται τοστ και λίγοι ξέρουν πώς να το φτιάξουν καλά. Καταρχάς, δεν βάζουμε ποτέ τα ψωμιά σε φρυγανιέρα. Τα βάζουμε, φυσικά, στην τοστιέρα. Προθερμαίνουμε, λοιπόν, την τοστιέρα, ακουμπάμε τα ψωμάκια, αλείφουμε με βούτυρο και τις δυο φέτες, βάζουμε τυρί του τοστ, ύστερα προσθέτουμε το ζαμπόν, και μην ακούσω μαλακίες του στυλ «καλύτερα γαλοπούλα». Ζαμπόν και μόνο. Συνεχίζουμε με πιπέρι, κόβουμε σε κύκλους φρέσκια ντομάτα, τη χώνουμε κι αυτή και, τέλος, για σούπερ έξτρα φλέιβορ, μπορούμε να προσθέσουμε μαγιονέζα. Φέρνουμε καπέλο το ένα ψωμί στο άλλο, κλείνουμε την τοστιέρα, περιμένουμε μέχρι να λιώσει το τυρί και να ροδίσει το ψωμάκι, το βγάζουμε αμέσως, το αφήνουμε ένα λεπτό να κρυώσει και το απολαμβάνουμε.
Θα χρεοκοπήσουμε;
Η Ελλάδα έχει περάσει πολλά: εμφυλίους, παγκόσμιους πολέμους, χούντα. Ε, τη χρεοκοπία θα φοβηθούμε; Θα μας κλάσει τ’ αρχίδια!