Η σειρά έχει μια πολύ περίεργη αφηγηματική δομή, όπου πλέον είναι σαν να μην οδηγούμαστε σε κάποια συγκεκριμένη κορύφωση ανά σεζόν, αλλά σαν να συμβαίνουν απλώς πράγματα σε πολύ κόσμο. Αυτό είναι κάτι που το κάνει πολύ καλά κι έχει ενδιαφέρον, αλλά όταν μιλάμε για ανυπομονησία για «κάτι μεγάλο», το μόνο πράγμα που μπορώ να φανταστώ είναι τους Χιονιστούς του Τζον Σνόου να παγώνουν το King’s Landing ή τους δράκους της Καλίσι να το καίνε. Ή και τα δύο ταυτόχρονα. Αλλά πολύ αμφιβάλλω αν οτιδήποτε από τα δύο θα συμβεί στον τρίτο κύκλο.
Πώς σου φάνηκε η σκηνή όπου ένας από τους δράκους της Καλίσι βουτά στη θάλασσα, αρπάζει ένα ψάρι, το πετάει στον αέρα, το ψήνει με τη φωτιά της ανάσας του και το τρώει;
Τακτοποιημένα πράματα. Αν τα δρακάκια είναι τόσο υπεύθυνα άτομα όσο είναι ακόμα πιτσιρίκια δίπλα στη μαμά τους, φαντάσου τι έχει να γίνει όταν μεγαλώσουν και κάνουν την επανάστασή τους.
Πόσο κοντά είναι ο αγαπημένος νάνος Τύριον στην πατροκτονία;
Έξαλλος είναι και πώς να τον κακίσεις κιόλας. Γενικότερα, δεν θα ήθελα να είμαι οποιοσδήποτε από τους Λάνιστερ όταν ο Τύριον πει ένα «βρε, δεν μου γ@μιέστε κι εσείς για οικογένεια» και στραφεί εναντίον τους. Και πολύ έχει αργήσει κιόλας.
Πιστεύεις πως ο Τζον Σνόου είναι τελικά ο μεγάλος ήρωας αυτής της σειράς;
Ναι. Αυτός και η Καλίσι είναι οι δύο χαρακτήρες που η σειρά τούς κουβαλάει στο περιθώριο του κεντρικού πανζουρλισμού, χωρίς να έχει κάποιον τρομερά εμφανή λόγο να το κάνει. Πέρσι, με το ζόρι έβρισκαν κάτι να τους δώσουν να κάνουν για να δικαιολογείται η ύπαρξή τους στο καστ. Για να τους σέρνουμε μαζί μας, κάποιος λόγος θα υπάρχει.
Αν ήταν στο χέρι σου, πώς θα ήθελες να πεθάνει ο King Joffrey;
Μωρέ, έχω αρχίσει να τον λυπάμαι λίγο. Ξέρω πως θα το μετανιώσω στην επόμενη αποτρόπαιη πράξη του, αλλά πιο πολύ θέλω να δω άσχημα πράγματα να συμβαίνουν στο λοιπό Λανιστερέικο. Είμαι τρελός; Τέλος πάντων, αν πρέπει να διαλέξω, θα ήθελα να τον δω να πεθαίνει από ένα σερί ασταμάτητων χαστουκιών από τον Τύριον. Μια αέναη λούπα χαστουκιών μέχρι θανάτου.
Μετά την επιτυχία της σειράς βλέπεις να αναζωογονείται το fantasy genre;
Μακάρι, γιατί έχει παραφλωρέψει η mainstream εκπροσώπηση του fantasy τα τελευταία χρόνια, έχει χαθεί η ιδέα του τι σημαίνουν όλες αυτές οι μεταφορές που είναι τα διάφορα τέρατα. Παρ’ όλα αυτά, έχω την αίσθηση ότι, όπως συνέβη και με το «Lost», η σειρά έχει επιτυχία παρά τα fantasy στοιχεία της, όχι χάρη σε αυτά.
Είναι τελικά το «Game οf Thrones» οι «Sopranos» με κάστρα;
Νομίζω ότι είναι πολύ κυριολεκτικό, απλωμένο και επίπεδο για να θυμίζει «Sopranos», το οποίο ήταν μια ονειρική αλληγορία πάνω στην ανικανότητα του ανθρώπου να αλλάξει. Περισσότερο το «Lost» μου θυμίζει. Αφήγηση που ανά σεζόν καλύπτει ένα πολύ μεγάλος εύρος χαρακτήρων και τοποθεσιών, μπλεγμένα κίνητρα, μυστηριώδη πρόσωπα, συμμαχίες που αλλάζουν και μια ελπίδα πως κάπου, κάποιος, ξέρει προς τα πού οδεύουμε. Και ακόμα κυριότερα, μια τρομερά διασκεδαστική, εθιστική και υψηλών στάνταρ παραγωγής σειρά, της οποίας τα εξωτερικά στοιχεία (αναμονή, συζήτηση, ανάλυση, social media, screencaps, κουίζ, παιχνίδια, αφιερώματα, όλος αυτός ο χαμός) είναι εξίσου απολαυστικά με την ίδια τη σειρά.