Τη συμπαθούσα πολύ τη Βέτα Μπετίνη που έφυγε χθες από τη ζωή σε ηλικία κάτω των εξήντα ετών − επιθυμία της ήταν να μην ανακοινωθεί ποτέ η ακριβής ηλικία της, πράγμα που οφείλω να σεβαστώ κι εγώ τώρα. Για μένα, δεν ήταν μόνο η καρατερίστα κωμικός σ' εκείνη την ταινία απείρου κάλλους με παρτενέρ της τον Στάθη Ψάλτη. Ήταν η στιχουργός ενός από τα ωραιότερα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου Κατσιμίχα, του «Μη γυρίσεις», που έγραψε μαζί με τον Τάκη Μπουρμά και σημάδεψε τα εφηβικά μου χρόνια. Στην πορεία ήταν και η πολιτικοποιημένη, πολυσχιδής καλλιτέχνιδα που μπορεί να πέρναγε απ' όλα τα μεσημεριανάδικα αλλά και δεν θα δίσταζε ταυτόχρονα να πάρει θέση στα δημόσια πράγματα. Είχαμε επικοινωνήσει πρώτη φορά για το διαβόητο δημοψήφισμα της παρούσας κυβέρνησης. Το όνομά της είχε μπει στη λίστα του «Όχι» δίπλα σε πολλά άλλα ονόματα ανθρώπων του πνεύματος κυρίως. Λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα είχαμε μια τηλεφωνική συνομιλία που διήρκεσε σχεδόν μισή ώρα. Εκεί βρήκα την ευκαιρία να της δηλώσω την εκτίμησή μου και να τη ρωτήσω όλα όσα ήθελα να μάθω για την ιδιοσυγκρασιακή περσόνα της. Διότι η Βέτα Μπετίνη υπήρξε πράγματι μια ιδιοσυγκρασιακή καλλιτέχνιδα με πολλά ταλέντα και ένας βαθιά σκεπτόμενος άνθρωπος. Δεν περίμενα ότι θα δημοσιοποιούσα αυτήν τη συνομιλία μας με αφορμή τη θλιβερή είδηση της αναχώρησής της. Τόσο σύντομα τουλάχιστον, καθώς η Μπετίνη πάλευε με τον καρκίνο, τον οποίο είχε καταφέρει να ξεπεράσει. Ως αιτία θανάτου της κρατάμε το πνευμονικό οίδημα, πληροφορία που απέσπασα από τον γαμπρό της, κύριο Δημήτρη Χαβρέ. Έσβησε μέσα σε δύο 24ωρα, καθώς το σώμα της δεν ανταποκρινόταν σε καμία θεραπεία.
— Κυρία Μπετίνη, με εξέπληξε το ότι στηρίξατε το «Όχι» στο δημοψήφισμα.
Γιατί θα έπρεπε να στηρίζω δηλαδή το «Ναι»;
— Νόμιζα πως οι τηλεπερσόνες δεν το έχουν ιδιαιτέρως με την αριστερά.
Είδατε, λοιπόν, που σας διέψευσα. Φάγαμε τα νιάτα μας με την αριστερά, τις αριστερές και τους αριστερούς.
— Ίσως θα έπρεπε να είμαι πιο επιφυλακτικός με την κρίση σας κι εδώ αναφέρομαι στο «Μη γυρίσεις» που γράψατε για τους Κατσιμιχαίους.
Χαίρομαι που αγαπάτε το τραγούδι αυτό και που γνωρίζει πολύς κόσμος την εμπλοκή μου σε αυτό.
Να αγαπάτε αυτό να κάνετε. Πάντα. Όταν φτάνεις στο σημείο μηδέν, ξανακοιτάς μέσα σου πάνω απ' όλα.
— Γιατί, πιστεύετε, το γνωρίζει ο κόσμος αυτό;
Όχι όλοι, σίγουρα οι πιο ψαγμένοι. Πρώτα απ' όλα, γιατί είναι ένα πολύ καλό τραγούδι. Τώρα, σε ό,τι αφορά εμένα, ίσως επειδή είναι και το μόνο που έγραψα και έκανε τόσο μεγάλη επιτυχία.
— Κάνατε κι άλλα τραγούδια όμως με τον Τάκη Μπουρμά, στίχους σας τραγούδησε ο Μανώλης Λιδάκης.
Πού πάτε και τα βρίσκετε; Νιάτα, νιάτα, παρέες, αγάπη. Πολλά έχω γράψει που τα κρατούσα στο συρτάρι. Δεν τα δίνω, θα πρέπει κάποιος να μου τα ζητήσει.
— Τότε που το γράφατε, ήταν συνηθισμένες οι ετερόκλητες καλλιτεχνικές παρέες;
Τι εννοείτε;
— Ρωτάω απλώς πώς βρεθήκατε με τους Κατσιμιχαίους.
Α, ναι, ήταν! Μπορούσες να βγεις κάπου έξω, να βρεθείς σε μια παρέα και να γίνεις πολύ φίλος με τον άλλον αμέσως.
Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας - Μη γυρίσεις
— Σας «πήγαιναν» οι Κατσιμιχαίοι ως καλλιτέχνες;
Εγώ ήμουν φίλη του Τάκη Μπουρμά, που έγραψε τη μουσική. Ο Χάρης ο Κατσιμίχας πήρε τους στίχους μου και τους έβαλαν στον δίσκο. Πουθενά δεν υπήρχε το όνομά μου όμως, ούτε στο βιντεοκλίπ που είχε σκίσει, ούτε στα live τους με ανέφεραν.
— Μήπως γιατί δεν ήσασταν καθιερωμένη ή έστω επαγγελματίας στιχουργός;
Αυτά είναι βλακείες. Ο έρωτας που έληξε για να οδηγήσει σ' αυτόν το στίχο ήταν δικός μου, δικό μου ήταν το βίωμα. Απλώς οι Κατσιμιχαίοι ήταν Νο 1 και δεν τους καθόταν καλά το καλύτερο κομμάτι τους να είναι αλλουνού. Γιατί και η μουσική του Μπουρμά ήταν!
— Κι εγώ πώς έχω το βινύλιο που λέει και το όνομά σας;
Αυτό έγινε επειδή ο Χάρης άλλαξε μερικούς στίχους, για να το 'χουμε εκ των ενόντων το κομμάτι. Με συγχωρείτε, αλλά ήταν δικό μου 100%. Ήμουν φαν, ωστόσο, όλης αυτής της σκηνής της δεκαετίας του '80, του «Αχ Μαρία», αν ξέρετε, του Ζουγανέλη, του Βλάσση.
— Σας καταλαβαίνω.
Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό. Θα βγεις να πας κάπου, άντε το πολύ να δεις κάποιον «δικό» σου, φοβάμαι όμως πως οι άνθρωποι έχουν κλειστεί στο καβούκι τους. Έτσι κλείστηκα κι εγώ πριν από μερικά χρόνια, την πέρασα την καταθλιψούλα μου. Η κόρη μου ήταν αυτή που με τράβηξε στον έξω κόσμο.
— Η παρουσία των δικών μας ανθρώπων πάντα βοηθάει.
Είχα ενδιαφέρον για την εγγονή μου μόνο. Πάλι καλά! Είχα πέσει σε μια συναισθηματική απάθεια, της οποίας η ιατρική εξήγηση υπήρχε και μακάρι να ήταν η κατάθλιψη.
— Δεν θέλω να μπούμε στα της υγείας σας, είναι περαστικά αυτά.
Να αγαπάτε αυτό να κάνετε. Πάντα. Όταν φτάνεις στο σημείο μηδέν, ξανακοιτάς μέσα σου πάνω απ' όλα. Τελικά, πράγματι, νομίζω πως είχα κατάθλιψη.
— Ξέρετε τι μου αρέσει σε σας; Που τσαλακώσατε από νωρίς την εικόνα σας.
Για τον Ψάλτη λέτε...
— Ναι. Τηρουμένων των αναλογιών, ήσασταν η πρώτη μετά τη Βασιλειάδου ή την Ταϋγέτη που σατιρίσατε τον εαυτό σας.
Αυτό δεν ήταν και τόσο της επιλογής μου. Δέχομαι την ταμπέλα της κωμικού, αφού σας αρέσει να βάζετε ταμπέλες. Έλα όμως που συχνά είναι άλλη η εικόνα από την πραγματικότητα.
Βασικά Καλησπέρα σας (1982), Στάθης Ψάλτης - Βέτα Μπετίνη
— Αυτό το ξέρουν κι οι πέτρες πια.
Έτσι είναι (παύση). Τι κάνεις, γράφεις τώρα;
— Ναι, μιλάμε και γράφω ταυτόχρονα στο κομπιούτερ μου.
Μη χάσεις κι εσύ...
—Δεν πειράζει.
Τα 'χω πει, τα λέω, τώρα μιλάω, παλιά δεν μιλούσα.
— Από συστολή;
Από τον χαρακτήρα μου.
— Πολιτική και ζωή ταυτίζονται;
Κι αυτό πιο παλιά γινόταν έντονα. Και τώρα, όμως, οι πολιτικές ιδέες παραμένουν μέσα σου. Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που μετακινούνται πολιτικά με ευκολία.
— Πολύ σωστό. Να μη σας κρατάω.
Να μου γράφεις στο Facebook να μιλάμε. Χαιρετώ...