Πόσα χρόνια μπορείς να επιπλέεις στον κόσμο ως απώλεια (περιστασιακά λειτουργική έστω, ειδικά όταν οι συνθήκες και η κλίση σου το επιτρέπουν); Πολλά, αν κρίνουμε από την πορεία του Roky Erikson που πέθανε χθες στα 72 του, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν και δεν ήταν ανάμεσα στους ζωντανούς του μάταιου τούτου κόσμου.
Ο άνθρωπος που πριν κλείσει τα είκοσι χρόνια του πρόλαβε να σηματοδοτήσει με τους 13th Floor Elevators το τρίστρατο ανάμεσα στο γκαράζ, την ψυχεδέλεια και το πανκ, χτυπήθηκε πρόωρα από τις στρατιές των δαιμόνων – σχιζοφρένεια, βαριά ναρκωτικά, σχιζοφρένεια – που στα τραγούδια του είχαν άλλες, πολύ πιο αλληγορικές μορφές. Η ψυχή όμως φεύγει τελευταία - και σίγουρα πολύ μετά από το μυαλό – και το έργο που αφήνει πίσω του o Roky Erikson είναι ιδιαίτερα πλούσιο αν αναλογιστεί κανείς την «παραλυτική» του συχνά κατάσταση και τα άπειρα σκοτεινά φεγγάρια στη ζωή του.
Ο άνθρωπος που πριν κλείσει τα είκοσι χρόνια του πρόλαβε να σηματοδοτήσει με τους 13th Floor Elevators το τρίστρατο ανάμεσα στο γκαράζ, την ψυχεδέλεια και το πανκ, χτυπήθηκε πρόωρα από τις στρατιές των δαιμόνων – σχιζοφρένεια, βαριά ναρκωτικά, σχιζοφρένεια – που στα τραγούδια του είχαν άλλες, πολύ πιο αλληγορικές μορφές.
Έγραφε σε ένα σύντομο βιογραφικό για τον Roky, ο πάλαι πότε διάσημος ροκ δημοσιογράφος / συγγραφέας Nick Kent στο βιβλίο του "The Dark Stuff" ενθυμούμενος μια εντελώς αποτυχημένη απόπειρα συνέντευξης μαζί του το 1980, κατά την οποία «μπορούσες κυριολεκτικά να δεις τα μάτια να θολώνουν βαθμιαία: μια παράξενη χημική αχλή να κατηφορίζει και να εγκαθίσταται γύρω από τον αμφιβληστροειδή»:
«Γεννήθηκε το 1947, ο μεγαλύτερος από πέντε αδελφούς που είχαν το νου τους στο κακό, και η ανατροφή του εντός των μικροαστικών περιορισμών του Όστιν στο Τέξας, διαμορφώθηκε κυρίως από μια αυταρχική μητέρα που κάποτε ήθελε να γίνει τραγουδίστρια της όπερας πριν καταλήξει ένθερμη φονταμενταλίστρια της Βίβλου. Στα χρόνια της ανάπτυξής του ο πρεσβύτερος γιος των Έρικσον τρεφόταν με το ζόρι με μια αυστηρή και έντονα αισθητηριακή δίαιτα, πλήρη σε φωτιά, θειάφι και θρησκευτικό δόγμα. Σε συνδυασμό με τη δική του εμμονή με τα φτηνιάρικα κόμικς τρόμου του '50 και τα vintage μακάβρια B-movies αργά τη νύχτα στην ασπρόμαυρη τηλεόραση, το μίγμα έμοιαζε με πολιτισμικό σοκ δυσοίωνης προέλευσης...».
Εκτός από την απεριόριστη συμπαντικά και απείρως εμβληματική συμβολή του σε ό,τι έχει να κάνει με μια μυθική και υπερβατική αντίληψη περί rock & roll (ψυχεδελικού ή οποιουδήποτε άλλου τύπου), έχω προσωπικά συνδέσει σε σημαντικό βαθμό τον Roky Erikson με έναν παλιό φίλο και συμμαθητή που χάσαμε οριστικά πέρσι αν και η αλήθεια είναι ότι τον είχαμε χάσει προ πολλού (και κάποια ευθύνη γι' αυτό θα μας βαραίνει για πάντα).
Είχε κόλλημα μεταδοτικό με τη μουσική του Roky και διασκέδαζε - όταν δεν σκιαζόταν και λίγο - με τον χορό δαιμόνων και εξωγήινων (και ενός «δικέφαλου σκύλου στο Κρεμλίνο») που τη συνόδευε. Στο σαλόνι (και αργότερα στην εφηβική ασφάλεια του υπνοδωματίου) του σπιτιού του στην Καλλιθέα ακούγαμε τα «ιδιοσυγκρασιακά» προσωπικά άλμπουμ του Roky που είχαν κυκλοφορήσει στα '80s - πριν εγκαταλείψει για άλλη μια μακρά περίοδο τα εγκόσμια για να αναληφθεί ξανά από την κρύπτη τον 21ο αιώνα – και αναρωτιόμαστε γιατί δεν είναι πιο δημοφιλή αφού υπήρχαν σ' αυτά τόσες κομματάρες.
Αργότερα, σπουδές και τα λοιπά, περιστασιακές συναντήσεις και από κάποια στιγμή και μετά, η βαθμιαία συνειδητοποίηση ότι το αλκοόλ για εκείνον είχε πάψει να είναι ένα μέσο ψυχαγωγίας και εκτόνωσης – είχε γίνει πρόβλημα, σακάτεμα, εμπόδιο στη χαρά, στη ζωή, στην επαγγελματική (γεωλόγος ήταν) αλλά και στη συναισθηματική λειτουργία.
Έτσι κουτσά – στραβά περνούσαν τα χρόνια, βλεπόμασταν μια στις (πολύ αραιές) τόσες, κάποιες φορές ήταν πιο «κανονικές» από τις άλλες, ώσπου μια μέρα προ δεκαετίας σχεδόν, ανακοινώθηκε ότι έρχεται για συναυλία ο Roky Erikson στο πλαίσια της τελευταίας μεγάλης αναλαμπής του.
Εννοείται ότι επικοινωνήσαμε αμέσως - τηλεπαθητικά σχεδόν – και κανονίσαμε εισιτήρια κλπ. Την προηγούμενη φορά που τον είχα συναντήσει είχαμε κάτσει δυο-τρεις ώρες σε μια μπάρα και δεν είχε βάλει στο στόμα γουλιά αλκοόλ, γεγονός εντυπωσιακό και πολύ ελπιδοφόρο. Εκείνο το βράδυ όμως του Δεκέμβρη του 2010 στο Gagarin όταν μπήκα στο μαγαζί για να τον συναντήσω, τον είδα αμέσως εμφανέστατα «αλοιφή». Λόγω του ενθουσιασμού και της προσμονής, έπινε από νωρίς το απόγευμα και είχε φτάσει στο Gagarin πριν ανοίξουν οι πόρτες καν (εν συνεχεία στρώθηκε στη μπάρα και συνέχισε την εορταστική και χαλαρή – όπως νόμιζε – τελετουργία του πιώματος.
Ο Roky ήταν φοβερός – ακόμα κι όταν δεν ήταν ακριβώς «εκεί» - και το απόκοσμο γρύλισμα του αλάνθαστο, σαν από δίσκο, και ο φίλος μου ήταν ευτυχισμένος, όταν δεν σωριαζόταν στο πάτωμα. Τελικά, τον βγάλαμε έξω να πάρει κρύο αέρα και ένας από το προσωπικό του έφερε μια καρέκλα να κάτσει έξω στο πεζοδρόμιο με το ψιλόβροχο να στάζει πάνω του. Μετά από λίγο, τον πήγα σπίτι του, σ' εκείνο το ίδιο οικογενειακό διαμέρισμα που ακούγαμε μαζί μουσικές και που είχε επιστρέψει.
Καναδυό φορές τον είδα από τότε μέχρι που έμαθα τα δυσάρεστα πριν από ενάμιση χρόνο (πάλι Δεκέμβρης ήταν). Ο αδελφός του Roky Erikson, Sumner – ο οποίος τον είχε αναλάβει κανονικότατα εδώ και χρόνια - έκανε χθες την εξής λιτή αλλά λυτρωτική δήλωση για τον θάνατο του σπουδαίου μουσικού: «Δεν ήταν η πιο εύκολη ζωή, αλλά τώρα είναι πια ελεύθερος από όλα αυτά». Θα ήθελα να πω το ίδιο και για τον παλιό συμμαθητή και φίλο μου.