Ήταν Σάββατο 23 Ιανουαρίου 1988. Το κορίτσι που αγαπώ είχε μόλις μετακομίσει στην Αθήνα από την επαρχία και ήθελε να πάει στην πρώτη της συναυλία. H μοίρα το έφερε να παίζει στο Ρόδον το αγαπημένο μου συγκρότημα και η επιλογή ήταν προφανής. Είχα βέβαια τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο είναι καλή ιδέα να πηγαίνεις το κορίτσι που θέλεις να γοητεύσεις σε μια συναυλία του πιο στριφνού rock group της ιστορίας αλλά είχα εμπιστοσύνη στο κορίτσι και είχε εμπιστοσύνη στον Mark E. Smith.
Το συγκρότημα ήταν φυσικά οι Fall, ο Mark βγήκε στην σκηνή με ένα υπέροχο λαμέ πουκάμισο και άρχισαν να παίζουν το Shoulder Pads. Την κοίταξα, είδα το χαμόγελο της και κατάλαβα ότι αυτή ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Όπως και οι Fall ήταν και θα παραμείνουν για πάντα η αγαπημένη μου μπάντα.
Ήταν ένα χάος, ο Mark με κλονισμένη ήδη την υγεία του έμεινε στην σκηνή για 4-5 τραγούδια και μετά αποσύρθηκε αφήνοντας τους υπόλοιπους σύξυλους στην σκηνή, ήταν κάτι που έκανε συχνά. Αμηχανία σε κοινό και μπάντα αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ.
Ο Mark E. Smith, δημιουργός, ηγέτης και μοναδικό σταθερό μέλος του γκρουπ δεν είναι πια μαζί μας, πέθανε χτες στα 60 του χρόνια στο σπίτι του στο Μάντσεστερ. Ήταν μια αμφιλεγόμενη, δύσκολη, ιδιοφυής προσωπικότητα. Ήταν ο μεγαλύτερος τραγουδιστής/συνθέτης της ροκ. Ήταν το ίδιο το γαμημένο το rock'n'roll. Ήταν ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που πραγματικά εκτιμώ και ένας από τους ακόμα λιγότερους που εμπιστεύομαι.
Από το καλοκαίρι του 1978 όποτε και έβγαλαν το πρώτο τους single (το Bingo-Master's Break-Out! στην Step Forward Records) μέχρι και πέρσι, κυκλοφόρησαν 35-36 άλμπουμ και αναρίθμητα άλλα live και συλλογές που είναι δύσκολο ακόμα και για τους πιο φανατικούς τους οπαδούς να παρακολουθήσουν αφού ο Mark δεν ήταν και τόσο πετυχημένος μπίζνεσμαν και υπέγραφε συμφωνίες με διάφορες δισκογραφικές που δεν μπορούσε να ικανοποιήσει.
Όλοι λένε ότι οι Fall ήταν ο Mark επειδή τα υπόλοιπα μέλη άλλαζαν συνέχεια αλλά κάνουν λάθος. Όλοι λένε ότι ο Mark ήταν ένας μισάνθρωπος επειδή απέλυε τους κιθαρίστες και τους ντράμερ για ψύλλου πήδημα αλλά κάνουν λάθος. Η μουσική των Fall είναι ένα μείγμα από προλεταριακό ροκαμπίλι, πρωτόλειο πανκ και δυστοπικό ραπ. Είναι η μουσικοποίηση της οργής, μιας οργής όμως που δεν θέλει να καταστρέψει αλλά να χτίσει τοίχους φτιαγμένους από παχιά ειρωνεία και σαρκασμό για να προστατευτεί από την ανθρώπινη χυδαιότητα.
Οι στίχοι του Smith ήταν πότε πολιτικοί, πότε χιουμοριστικοί και τις περισσότερες φορές ακατάληπτοι. Όταν οι λέξεις δεν του έφταναν έφτιαχνε τις δικές του, πάντοτε με τους ιδιωματισμούς του αγαπημένου του Μάντσεστερ, της εργατούπολης που τον διαμόρφωσε, του έδωσε πολιτικό πρόσημο αλλά στο τέλος τον έκανε να καταλάβει ότι η ανθρώπινη ηλιθιότητα δεν περιορίζεται από όρια, ταξικά, γεωγραφικά ή άλλα.
Το Φλεβάρη του 2014 οι Fall ήρθαν για μια ακόμη φορά στην Αθήνα, την τελευταία τους όπως αποδείχτηκε. Η Χρύσα φρόντισε να μου δώσει μια πρόσκληση και πήγα ξανά με το κορίτσι. Ήταν ένα χάος, ο Mark με κλονισμένη ήδη την υγεία του έμεινε στην σκηνή για 4-5 τραγούδια και μετά αποσύρθηκε αφήνοντας τους υπόλοιπους σύξυλους στην σκηνή, ήταν κάτι που έκανε συχνά. Αμηχανία σε κοινό και μπάντα αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω δει ποτέ. Ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Mark ζωντανό.
Η πιο τραχιά, βασανισμένη φωνή του σύγχρονου ροκ σιώπησε χτες, πνιγμένη μέσα σε τόνους αλκοόλ και τσιγάρων. Ήταν ένας ανθρωπιστής μισάνθρωπος, ήταν ένας δικός μου άνθρωπος που σίγουρα θα χλεύαζε τις γλυκερές αηδίες που γράφω τώρα. Δεν πειράζει Mark, τώρα που πέθανες μπορώ να σου πω πόσο σε αγαπούσα χωρίς να φοβάμαι την αμηχανία σου, όλοι ξέρουμε ότι δεν θα είσαι a new face in hell.