Είκοσι χρόνια κοντεύουν από εκείνο το μνημειώδες φιάσκο των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών που εκτυλίχθηκε μεταξύ Αθήνας και Ναϊρόμπι ως φάλτσο κατασκοπικό b-movie (ανάμεσα στους κεντρικούς χαρακτήρες και ο Θόδωρος Πάγκαλος, που σαφώς ανήκει στην κλασική τυπολογία του είδους) και κατέληξε στην παράδοση του Κούρδου ηγέτη Αμπντουλά Οτσαλάν στις τουρκικές Aρχές με τη συνδρομή των Αμερικανών (κατά πάσα πιθανότητα). Εμφανώς ανακουφισμένη από τη λήξη συναγερμού και το τέλος της έντονης αναστάτωσης που της είχε προκαλέσει αυτό το γεωπολιτικό θρίλερ, η ελληνική κοινή γνώμη στην πλειονότητά της συνέχισε την ανέμελη πορεία της, αφήνοντας τον αρχηγό του PKK στην απομόνωσή του εκεί, στο ξερονήσι όπου έχει εκτοπιστεί διά βίου από το τουρκικό κράτος.
Και ο ίδιος ο «Άπο» όμως, με απεριόριστο χρόνο πλέον για μελέτη, ενδοσκόπηση και αναθεώρηση, άφησε πίσω του πολλές παλαιοκομμουνιστικές αξίες και στρατηγικές και αποφάσισε να εντάξει στον πυρήνα της νέας κοσμοθεωρίας του –την οποία θα εξέδιδε αργότερα υπό τη μορφή μανιφέστου για μια «δημοκρατική συνομοσπονδιοποίηση»– τις αναρχικές/φεμινιστικές/περιβαλλοντικές/αντιμονοπωλιακές/ελευθεριακές ιδέες του Αμερικανού θεωρητικού του αναρχισμού Μάρεϊ Μπούκτσιν (του οποίου έχουν κυκλοφορήσει κυριολεκτικά τα άπαντα, καμιά 25αριά βιβλία δηλαδή, στα ελληνικά), ενός ιδεολογικού αγωγού, για πολλούς νέους Αμερικανούς αριστεριστές, μεταξύ του Νόαμ Τσόμσκι, του Μπέρνι Σάντερς και του κινήματος Occupy.
Εμείς τον είχαμε συνδέσει τότε με κάτι δικούς μας ακραίους κι ανώμαλους εθνικάρες και σήμερα ο Οτσαλάν λειτουργεί από την απομόνωση ως ιδεολογικός γκουρού μιας διεθνούς ταξιαρχίας ριζοσπαστικοποιημένων χίπστερ
Δύο δεκαετίες μετά την «υπόθεση Οτσαλάν» ο πλανήτης είναι άνω-κάτω, εμείς βουλιάζουμε στην κρίση μας, ο πόλεμος στη Συρία μαίνεται με ένα κάρο εμπλεκόμενους πλέον και στην πρώτη γραμμή του πυρός ενάντια στην προέλαση του ISIS βρίσκονται οι πιστές στον Οτσαλάν κουρδικές φράξιες του YPG, στις τάξεις του οποίου συμπεριλαμβάνεται και η γυναικεία ταξιαρχία YPJ που έχει προβληθεί δεόντως από τα δυτικά μέσα, όχι αδικαιολόγητα, ειδικά μετά από κάθε επιτυχημένη επιχείρηση κατά των τζιχαντιστών. Αυτό που ίσως δεν έχει προβληθεί τόσο πολύ είναι το λεγόμενο «κοινωνικό πείραμα της Ροζάβα» (ή η «δημοκρατική πολιτεία/σοσιαλιστική ουτοπία της Ροζάβα»), από το όνομα της πόλης στα βόρεια της Συρίας που αποτελεί τη βάση των δυνάμεων του YPG, τόπος όπου λειτουργούν στην πράξη οι θεωρίες συμμετοχικής δημοκρατίας που πρεσβεύει ο «αποϊσμός». Το κεντρικό σύνθημα στη Ροζάβα είναι «Ούτε κράτος, ούτε χαλιφάτο».
Εκεί έχουν συγκεντρωθεί και καμιά εκατοστή Δυτικοί εθελοντές, όλοι σχεδόν κάτω των 30, ανάμεσά τους και κάποιοι νεαροί Αμερικανοί που αποφάσισαν: «πουτάνα όλα τώρα, πάμε εκεί όπου ο αγώνας είναι δίκαιος και η ουτοπία εφικτή». Ήταν θέμα χρόνου πότε θα γινόταν trending story η παρουσία τους εκεί. Την αρχή έκανε τον προηγούμενο μήνα το «Rolling Stone» με τη δημοσιογραφική αποστολή που είχε τον τίτλο «The Anarchists vs. the Islamic State», για να ακολουθήσει το περιοδικό «New York» που στο τρέχον τεύχος του έχει ένα εκτεταμένο προφίλ του πιο γνωστού από τους Αμερικανούς εθελοντές, του 28χρονου Brace Belden, με τον τίτλο «The Dirtbag Left's Man in Syria» («Dirtbag Left» αυτοαποκαλείται ένα από τα πιο αναρχοαυτόνομα σωματίδια της αμερικανικής ριζοσπαστικής αριστεράς).
Πρώην πανκ και πρώην τζάνκι, ο Belden αποτοξινώθηκε, άλλαξε ντύσιμο και έπιασε δουλειά σε ανθοπωλείο του Σαν Φρανσίσκο με την επωνυμία «Αδελφοί Παπαδόπουλοι» οπότε και συνειδητοποιήθηκε / ριζοσπαστικοποιήθηκε για πρώτη φόρα, αντιμέτωπος πλέον με τη ζωή στον πάτο της αγοράς εργασίας. Ξαναγύριζε, όμως, τακτικά στις διαδικασίες απεξάρτησης, μέχρι να ανταλλάξει οριστικά τα drugs με την ιδεολογική στράτευση και τη ριζοσπαστική δράση. Όπως δηλώνει και ο πατέρας του στο προφίλ του περιοδικού: «Όταν είσαι στην απεξάρτηση, αναζητάς μια οργανωτική αρχή γύρω από τη ζωή σου – είτε είναι ο Θεός, είτε ο Μαρξ, είτε ο Οτσαλάν». Τη βρήκε την άκρη, τελικά, πολύ μακριά από το σπίτι, στα χαλάσματα της Ροζάβα, απ' όπου εδώ και καιρό ποστάρει στο Τwitter φωτογραφίες ως Χάντερ Τόμσον του Κουρδιστάν με Καλάσνικοφ και τσιγάρο, σκέψεις, χιπστερικά αυτοσαρκαστικά καλαμπούρια, καθώς και τσιτάτα του «Άπο» στη νέα αναρχοφεμινιστική εκδοχή του («ο καπιταλισμός και το έθνος-κράτος αποτελεί το μονοπωλιακό σύστημα της αντρικής δεσποτικής εκμετάλλευσης και χειραγώγησης») υπό την επωνυμία PissPigGrandad (ή LENIN_LOVER69).
Ο Brace Belden μπορεί να βρήκε τον καθοδηγητή που αναζητούσε πάντα στο πρόσωπο του Αμπντουλά Οτσαλάν, αλλά και ο ίδιος πλέον αποτελεί ίνδαλμα για χιλιάδες Δυτικούς πιτσιρικάδες που βαρέθηκαν να μονολογούν «... κι εμείς εδώ το ξύνουμε» και επιζητούν για διάφορους λόγους (ευγενείς ή παθολογικούς) τη συμμετοχή στη δράση και στη συλλογικότητα ενός νέου αναρχοφεμινιστικού σοσιαλισμού, έστω και στη μικροκλίμακα της Ροζάβα. Πώς τα φέρνουν όμως οι περιστάσεις, ε; Εμείς τον είχαμε συνδέσει τότε με κάτι δικούς μας ακραίους κι ανώμαλους εθνικάρες (για να μην πούμε πόσο μας ξένιζαν οι σωματοφυλακίνες του) και σήμερα ο Οτσαλάν λειτουργεί από την απομόνωση ως ιδεολογικός γκουρού μιας διεθνούς ταξιαρχίας ριζοσπαστικοποιημένων χίπστερ. Είναι βέβαιο ότι θα δούμε κι άλλα τέτοια, περίεργα και φαινομενικά ανακόλουθα, τα επόμενα χρόνια.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO