Έχω την αίσθηση ότι λίγοι είναι εδώ οι πραγματικά γαλλοτραφείς –σε αντίθεση με την Κωνσταντινούπολη, φέρ' ειπείν, όπου οι παλιοί ταρίφες ειδικά μιλάνε στάνταρ γαλλικά, γιατί αυτά τους έμαθαν, και με εντατική μέθοδο μάλλον, στο σχολείο– και με εμπεριστατωμένη και διαχρονική αντίληψη της γαλλικής κουλτούρας εν γένει. Ή, ακριβώς επειδή είναι αυθεντικά γαλλοτραφείς, έχουν εκπαιδευτεί να μην επιδεικνύουν μια παρωχημένη και βαθιά αμαρτωλή πολιτισμική ανωτερότητα και να μην εμπλέκονται σε τριβές που αργά ή γρήγορα αδειάζουν και από χιούμορ και από σοβαρότητα και εκθέτουν ανεπανόρθωτα όποιον ενδίδει. Είναι πολλοί όμως οι (γ)αλλόφρονες που επικαλούνται διαρκώς τα ήθη, τα έθιμα, τα πρότυπα και το σαβουάρ βιβρ μιας μυθικής γαλλικότητας, καταλήγοντας κατ' αντιστοιχία σε κάποια περιφρονητική επωδό για μας εδώ τους αγροίκους κατσαπλιάδες. Και δεν ανήκουν αυστηρά σε συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο, το δέος για τις μεταφυσικές σχεδόν ιδιότητες της γαλλικής δημοκρατίας υπερβαίνει τις διαχωριστικές γραμμές των ντόπιων αντιμαχόμενων παρατάξεων, γεγονός που φυσικά δεν τις εμπόδισε να εργαλειοποιήσουν απολύτως και με ελληνικότατη οπαδική εσωστρέφεια τις εν εξελίξει γαλλικές προεδρικές εκλογές.
Από το βράδυ της Κυριακής φαίνεται ακατόρθωτο σχεδόν να ελιχθείς στο ελληνόφωνο Ίντερνετ, αποφεύγοντας τις επαρχιώτικης αντίληψης ωδές στο μεγαλείο της γαλλικής δημοκρατίας και τις πάσης φύσεως αντιπαραθέσεις μεταξύ ειδημόνων περί της γαλλικής ψυχοσύνθεσης (λες και είναι το ίδιο σήμερα με την εποχή του Μάη του '68, του Ζισκάρ ντ' Εστέν ή του Μιτεράν).
Παλαιότερα –ειδικά προ παγκοσμιοποίησης και με νωπά ακόμα τα δεξιά συνθήματα τύπου «Ελλάς - Γαλλία, Συμμαχία», αλλά και την αριστερή ευγνωμοσύνη για τη γαλλική φιλοξενία σε τόσα ανήσυχα και κυνηγημένα πνεύματα της ημεδαπής– ήταν περισσότεροι, γεγονός που μπορεί να είναι και παρήγορο. Όμως, υπάρχει οπωσδήποτε κάποιος ιστορικός σύνδεσμος –αν είναι πραγματικός ή κατά φαντασίαν δεν έχει και τόση σημασία– ανάμεσα στις δύο χώρες, οπότε ήταν εντελώς αναμενόμενο και το ξεμάλλιασμα μεταξύ γαλλοφρόνων διαφορετικών αντιλήψεων στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή τα παρελκόμενα των εκλογών. Ειδικότερα, δε, με αφορμή τη σκανδαλιστική για κάποιους διαφορά ηλικίας του Μακρόν με τη σύντροφό του. Κάποιοι δεν μπόρεσαν να αυτοσυγκρατηθούν και ξέπεσαν σε (όχι απαραίτητα κακοπροαίρετα και μισαλλόδοξα, μην τρελαθούμε κιόλας, αν δεν κάνεις και λίγη πλάκα με τέτοια, δεν θα μείνει τίποτα για να κάνεις πλάκα πια) αστεία περί milfs (matures, για να είμαστε πιο ακριβείς ηλικιακά) και τα ρέστα, ενώ κάποιοι άλλοι, η συντριπτική πλειονότητα στο «πολιτισμένο» timeline μου, θα πρέπει να έχουν γράψει ήδη πάνω από πενήντα αναρτήσεις υπερασπιζόμενοι/ες τον υποψήφιο Πρόεδρο απέναντι στις σκοταδιστικές κακίες της ευρύτερης πλέμπας. Μυστήριο, πάντως, πού την πέτυχαν την άποψη της πλέμπας στο Facebook μετά από τόσες στρατηγικές εκκαθαρίσεις «φίλων» που έχουν κάνει (και για τις οποίες συχνά επαίρονται), έτσι ώστε να τρέφονται μόνο από την αλληλεξάρτηση μεταξύ ομοϊδεατών/συναγωνιστών τους. Αυτή η κουλτούρα της αυτοματικής αντιπαράθεσης και του αέναου τρολαρίσματος, αυτό το κυνήγι σκιών, έχει περάσει και στην τηλεοπτική ενημέρωση –που το μόνο που της έλειπε στο μαύρο χάλι της ήταν ο εναγκαλισμός των social media–, με αποτέλεσμα άτομα σαν τη μάνα μου και εκατομμύρια άλλοι που βρίσκονται εκτός διαδικτυακών ζυμώσεων (της πλάκας και της εκτόνωσης) να παρακολουθούν ώρες-ώρες τις ειδήσεις με ένα μεγάλο ερωτηματικό σαν ανάποδο δρεπάνι πάνω από το κεφάλι τους.
Επηρεασμένος ίσως από την Υποταγή του Ουελμπέκ (τι να ψήφισε, και κυρίως τι θα ψηφίσει αυτή η ψωνάρα άραγε;), σύμφωνα με το δυσοίωνο σενάριο της οποίας δεν είναι αυτές αλλά οι επόμενες (του '22) οι απολύτως κρίσιμες εκλογές για τη Γαλλία (και για την Ευρώπη όπως την ξέραμε), αλλά και από την τυπική και ανιαρή προεκλογική λιτανεία σκανδάλων, προβοκάτσιας και σπέκουλας, άργησα να μπω στο κλίμα, περίμενα απλώς να δω ποιος θα κληρωθεί αντίπαλος της Λεπέν στον τελικό. Από το βράδυ της Κυριακής, όμως, φαίνεται ακατόρθωτο σχεδόν να ελιχθείς στο ελληνόφωνο Ίντερνετ, αποφεύγοντας τις επαρχιώτικης αντίληψης ωδές στο μεγαλείο της γαλλικής δημοκρατίας και τις πάσης φύσεως αντιπαραθέσεις μεταξύ ειδημόνων περί της γαλλικής ψυχοσύνθεσης (λες και είναι το ίδιο σήμερα με την εποχή του Μάη του '68, του Ζισκάρ ντ' Εστέν ή του Μιτεράν). Στο φινάλε, με κάτι τέτοια σλόγκαν τύπου «ένας είναι ο εχθρός, ο λαϊκισμός» (η ανάδειξη του οποίου σε υπ' αριθμόν ένα ζήτημα είναι πιο επικίνδυνη και από την ταχύτητα εξάπλωσής του) γελάει τσιριχτά η Λεπέν (και η κάθε Λεπέν), που δεν έχει τόση ανάγκη πια το ξέπλυμα από τους πάσης φύσεως αντισυστημικούς, έχει ξεπλυθεί μια χαρά ήδη και από την ηθική πλειοψηφία και είναι περίπου βέβαιο ότι θα αντλήσει απείρως περισσότερες ψήφους από τη δεξαμένη του Φιγιόν παρά από τους υποστηρικτές του Μελανσόν, ασχέτως της θλιβερής, μικροπολιτικής και χυδαίας συμπεριφοράς του τελευταίου.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO