Οαρχιεπίσκοπος δεν είναι Βουγιουκλάκη.Η δημοσιότητα γύρω από τον προκαθήμενο-τον εκάστοτε- παραπέμπει σε σταριλίκιακλάδων του θεάματος (του σινεμά, τηςμπάλας, της μικρής οθόνης). Δεν θα έπρεπενα υπάρχει μια διακριτικότητα γύρω απότην πορεία της υγείας του Χριστόδουλουτους τελευταίους μήνες; Γιατί έπρεπενα μαθαίνει κάθε πολίτης τα αποτελέσματακάθε εξέτασης ούρων, την όρεξη γιαφαγητό, τις ώρες του ύπνου; Αυτά δενείναι πληροφορίες προς διάχυση αλλάκουτσομπολιά για φτηνοπεριοδικά. Οθάνατος του αρχιεπίσκοπου αντιμετωπίστηκεσαν τα γεννητούρια της Μενεγάκη, με τοίδιο πανελλαδικό ενδιαφέρον, τις ίδιεςjuicyιατρικές εκμυστηρεύσεις και γενικά μετον ίδιο ντόρο.
Φαίνεταιπως η Εκκλησία δεν θέλησε να διαχωρίσειτο δημόσιο από το ιδιωτικό. Φαίνεταιπως είναι χρήσιμο να υπάρχουν είδωλαστους κόλπους της. Για να γίνεις όμωςείδωλο πρέπει να διαθέσεις ένα κομμάτιτου εαυτού σου προς βορά - πάντα με τησυναίνεση του περίγυρου. Συναίνεσανλοιπόν οι οικείοι, συναίνεσαν οι πιστοί,κοτσάραμε και μια αργία και στήθηκεκανονικό πανηγυράκι. Ξεφύτρωσαν καιόλοι οι παιδικοί φίλοι να ξαμολάνε τιςαναμνήσεις από το Λεόντειο και την ΑγίαςΖώνης σαν να μιλάνε για καμιά τραγουδίστρια.
Οιυποψήφιοι αρχιεπίσκοποι δεν είναιΧίλαρι. Σύμφωνα όμως με σφυγμομετρήσεις,ο κόσμος επιθυμεί την άσκηση πολιτικήςαπό τον επόμενο επικεφαλής της ΕλλαδικήςΕκκλησίας. Είναι αξιοσημείωτο το εξής:δίδεται λιγότερη σημασία στον κοινωνικόρόλο του προκαθήμενου. Ένα 80% ερωτηθέντωναπαιτεί από τον καινούργιο αρχιεπίσκοπονα παρεμβαίνει δυναμικά στην πολιτική.Δεν τον θέλουν να ασχολείται με τοσυσσίτιο των φτωχών, με ορφανοτροφείακαι άλλες δραστηριότητες που εμπίπτουνσε αρμοδιότητες τοπικών αρχόντων. Τονθέλουν να βγαίνει και να μιλάει για τοΣκοπιανό και το Κυπριακό, όσα δηλαδήαρμόζουν σε υπουργό. Δεν ξέρουμε βέβαιαπού πραγματοποιούνται αυτές οιδημοσκοπήσεις. Αν στήνονται κάλπες έξωαπό την κυριακάτικη λειτουργία, όλαέχουν μια εξήγηση. Όσοι ξυπνούν νωρίςτην Κυριακή και τυχαίνει να βλέπουν τοεκκλησίασμα στο σχόλασμα, γνωρίζουνότι η περίφημη νεολαία που πηγαίνει νακοινωνήσει με το σκουλαρίκι δεν υπάρχει.Αυτά είναι φαντασιοκοπήματα πουαναμασιούνται από τα μίντια.
ΗΑρχιεπισκοπή δεν είναι Μαξίμου. Δύσκολονα συναγωνιστεί κανείς τη δραστηριότητατης πρωθυπουργικής έδρας, εντούτοιςγίνανε κάποιες προσπάθειες.
Ενόσωκυβερνητικά στελέχη πηγαινοέρχονταιστην Εισαγγελία Αθηνών, άρχισε παράλληλοκαλαματιανό δράμα μεταξύ αγίων υποψηφίων.Απειλές, συκοφαντίες, ψεύδη, υπερβολές,δοσοληψίες συνθέτουν το σκηνικό τηςεκκλησιαστικής εξουσίας ακριβώς όπωςκαι της κοσμικής. Όσο για γδυτή διάστασητου σκανδάλου, μπορεί να μην έχει προκύψεικάτι φρέσκο, αλλά μας έχουν περισσέψειμνήμες από τον τις προπέρσινες ιστορίεςμε τα ροζ καλυμμαύκια. Τι σημασία έχουνόμως όλα αυτά; Το τι είναι και τι δενείναι ο αρχιεπίσκοπος. Σημασία έχει ότιείναι ο κυρίαρχος σε ένα παιχνίδι όπουκαθένας συμμετέχει με τον δικό τουτρόπο: με το όνειρο του ωραίου νυφικού,με την ανταλλακτική σχέση του τάματος,με την ανάγκη για παρηγοριά, ίσως καιμε αισθήματα αληθινής πίστης.