Δεν έφυγεέτσι απλά απ' τη ζωή μου. Αντίθετα,ανακοίνωσε ότι θα έλεγε όχι στην εταιρεία,δεν θα πήγαινε Αυστραλία και θα έμενεμαζί μου με τα γατιά. Το ανακοίνωσε καιστη Μις Κοάλα, το ξέρω γιατί έπεσα πάλισε μήνυμά της: «Αφού δεν είσαιευτυχισμένος στην Ελλάδα. Μπορεί εδώνα κάνεις τα animationσε μια σπουδαία ταινία, η εταιρεία πουθέλει να σε προσλάβει παίρνει δουλειέςγια το Χόλιγουντ. Μη θυσιάζεις το μέλλονσου για μια γυναίκα». Φυσικά, αν είχαμπροστά μου τη Μελίσα θα την έκανα βαθύμπλε, σχεδόν μαύρο - για την ταινία πάντωςσυμφωνούσα. Ήμουν σίγουρη ότι θα έκανεμια σπουδαία ταινία, μια από εκείνεςπου για δυο ολόκληρες ώρες κάνουν τουςανθρώπους ευτυχισμένους. Μετά το δίωρο,το χάος πάλι.
Κιέτσι ήρθε και για μένα εκείνη η στιγμήπου έρχεται για κάθε γυναίκα που τα έχειμε μικρότερο (παντρεμένη ξεπαντρεμένημαζί του δεν έχουν καμία σημασία ταγραφειοκρατικά), κατά την οποία πρέπεινα σκεφτεί για εκείνον. Εξάλλου, η γυναίκααποφασίζει αν θα γίνει σχέση, η γυναίκατην κρατά, η γυναίκα κάποτε κουράζεταικαι την αφήνει να παρακμάσει, κι η γυναίκαπάλι παίρνει το ρίσκο του χωρισμού. Ανήμουν τρανσέξουαλ σίγουρα θα γλύτωνακάποιες ευθύνες, αλλά όχι, ήμουν η ΟύμαΘέρμαν σε εκείνη την ταινία. Κι έπρεπενα πείσω τον Ροντρίγκο να με αφήσει καινα συνεχίσει τη ζωή του, όσο κι αν μεπονούσε αυτό. Άρχισα να λέω ότι δεν μεκαλύπτει στην σχέση, ότι ωραία περάσαμεαλλά να, μας φεύγει ο έρωτας, δεν τοβλέπει; Εκείνος με κοίταζε άφωνος, αλλάτο έφερα από εδώ, το έφερα από εκεί καισυμφώνησε τελικά, ίσως να άλλαξε η σχέσημας, έφυγε το μυστήριο (ορίστε, τελικάδεν το λένε οι γιαγιάδες τυχαία: «Οιάντρες πρέπει να σε ξέρουν μόνο απ' τημέση και κάτω»). Κι εξάλλου εγώ μπορείνα ήθελα παιδί μέσα στα επόμενα πέντεχρόνια κι εκείνος έπρεπε πρώτα να πετύχειστη ζωή του. «Μα εσύ έλεγες ότιεπιτυχημένος άντρας είναι κάποιος πουέκανε έστω και μια γυναίκα ευτυχισμένη»μου είπε, έτσι το έλεγα, για να κάνωαυτόματα όλους τους άντρες της παρέαςμου να νιώθουν loser. Kαι με πολλές κουβέντεςκαι πολλά κλάματα και πολλά παρακάλια,εκείνος το αποφάσισε κι έβγαλε έναεισιτήριο για Aθήνα κιαπό εκεί θα πήγαινε Αυστραλία.
Τότε πήρεη μαμά-Ροντρίγκο τηλέφωνο. «Γιατίχωρίζεις γιε μου;» ήταν το πρώτο πουείπε. Της το είχαν πει σε μια τελετήCandomble καιδεν μπόρεσε να το αναστρέψει με μάγια.Μπόρεσε μόνο να ζητήσει απ' τα πνεύματανα είναι ο γιος της ευτυχισμένος κιείναι η πρώτη φορά στη ζωή της που ζήτησεευτυχία - αυτό δημιουργεί μεγάλο χρέοςπρος τα πνεύματα (με επιτόκιο μεγαλύτεροκι απ' των ελληνικών τραπεζών. Οι οποίεςέχουν τα μεγαλύτερα στην Ε.Ε. κι έτσικρατούν υπερχρεωμένους τους Έλληνεςπου δανείζονται γιατί δεν έχουν για τοσούπερ-μάρκετ και τους λογαριασμούς.Στη Βραζιλία δεν χρεώνονται για ευτελή,χρεώνονται για την ευτυχία τους οιάνθρωποι - στη SpiritismBank). Θυμήθηκαξαφνικά τη Yemanja,πήρα τη ροζ κορδέλα με την οποία μαςέδεσε τα χέρια η μαγισούλα που μαςπάντρεψε κι έτρεξα στη θάλασσα. Τηνέκοβα με ένα ψαλίδι σε κομμάτια και ταάφηνα να πέσουν στη θάλασσα «αποδέσμευσέτον από μένα» παρακαλούσα τη θεά καιέκλαιγα. «Κάναμε λάθος». (Εντάξει,κράτησα το τελευταίο κομματάκι κορδέλαςκαι το έβαλα στην τσέπη. «Πάντως, ανεσύ θεά πιστεύεις ότι πρέπει να είμαστεμαζί, φέρ' τον μου πίσω μετά από κάποιαχρόνια» είπα).
Ναι, ο Ροντρίγκο έφευγεΑυστραλία κι εγώ... Κι εγώ; Σίγουρα θαέφευγα Ινδία, να βρω τον εαυτό μου. Κιαν δεν έβρισκα τον εαυτό μου, θα έβρισκαεκείνον τον/την ερμαφρόδιτο γκουρούκαι θα εκπλήρωνα το κάρμα μου (το οποίομάλλον θα είναι να βοηθήσω να αποδειχτείτο εξής πείραμα: Και να τσακίσει έναςγκουρού ένα χωρισμένο άνθρωπο στηγιόγκα, η θλίψη του τελευταίου δενφεύγει). Ή μπορεί να έπεφτα πάνω στονChicken Joeκαι να κλαίγαμε μαζί στα ινδικά. Μπορούσαβέβαια να μην μπω σε περιττά έξοδα, νακαθίσω εξαρχής ήρεμα κι όμορφα, νααυτοκτονήσω.
(συνεχίζεται)