Στην αυλή της Digitaria όπου ποζάρει η Θεοδώρα για τη φωτογράφιση υπάρχουν δύο γλάστρες με monstera deliciosa, ένα φυτό με τεράστια πράσινα φύλλα και εναέριες ρίζες που κάποτε έβλεπες σε πολλά μπαλκόνια των Εξαρχείων. Σχολιάζουμε την εξαφάνισή τους τα τελευταία χρόνια, μαζί με τις ηλικιωμένες κυρίες, και πόσο πιο άσχημοι φαίνονται οι δρόμοι με τα μπαλκόνια γυμνά. Της λέω ότι κάπου διάβασα πως της αρέσει να μαζεύει μανιτάρια και γελάει με την ψυχή της. «Τώρα πια όχι τόσο συχνά, γιατί δεν έχω χρόνο», λέει, «αλλά επειδή η καταγωγή μου είναι από τα ορεινά Γρεβενά, από την Αλατόπετρα, όπου υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση με τα μανιτάρια, μάζευα πιο παλιά. Μπορώ να ξεχωρίσω κάποια είδη που τρώγονται, γιατί πάντα υπάρχει ένα ποσοστό επικινδυνότητας. Υπάρχουν κάποια στάνταρ είδη που τρώμε στο χωριό». Μιλάει για τη νέα της εμμονή, το τρέξιμο, και τη γυμναστική. «Είναι αυτό που με καθορίζει κάπως αυτό το διάστημα», λέει, «κυρίως το τρέξιμο. Με χαλαρώνει, με βοηθάει να συγκεντρώνομαι και με βγάζει έξω από αυτό που ζούμε καθημερινά. Δυστυχώς, δεν υπάρχει κοντά ένα πάρκο σε κατάσταση επισκέψιμη, που να είναι καθαρό και να σου δημιουργεί διάθεση να τρέξεις. Το Πεδίον του Άρεως αυτήν τη στιγμή δεν βλέπεται. Νομίζω ότι η εικόνα μιας πόλης καθορίζεται και μέσα από τα πάρκα της – και από εκεί μπορείς να καταλάβεις σε τι κατάσταση βρίσκεται. Και η πόλη είναι σε άθλια κατάσταση αυτήν τη στιγμή». Η Θεοδώρα τρέχει στο γυμναστήριο.
Μιλάμε για την πόλη που μυρίζει παντού ούρα και περιμένουμε τη βροχή για να ξεβρομίσει και για τα Εξάρχεια, που δεν πρέπει να έχουν καθαριστεί ποτέ από συνεργείο του δήμου. «Υπάρχει μια συσπείρωση των κατοίκων στα Εξάρχεια, επειδή όμως περπατάω πολύ λόγω του σκύλου, μπορώ να πω ότι είναι πολύ βρόμικα. Δεν ξέρω αν είναι παρακμή, όπως λένε, αλλά θεωρώ ότι τα Εξάρχεια έχουν μια πραγματική σχέση με την εικόνα της πόλης. Και αυτό μου αρέσει, γιατί θέλω να ξέρω, να βλέπω πού ζω, δεν θέλω να εθελοτυφλώ. Μου κάνει εντύπωση που ανά γωνία αλλάζει εντελώς η εικόνα. Είναι η πλατεία, η Καλλιδρομίου, ο λόφος του Στρέφη, το μουσείο. Κι έχω πολύ την αίσθηση της γειτονιάς, σπάνια βγαίνω εκτός Εξαρχείων, εδώ κινούμαι. Μου δημιουργεί μια ασφάλεια το ότι ξέρω τον άνθρωπο που μένει από κάτω στο συνεργείο, αυτόν που είναι στη γωνία, στο μπακάλικο – είναι λίγο σαν χωριό και προσωπικά το χρειάζομαι αυτό για να υπάρξω σε μια μεγαλούπολη».
Η Σαλώμη βιώνει τον απόλυτο έρωτα, σε σημείο που ζητάει το κεφάλι του Ιωάννη του προφήτη. Ο Ιωάννης είναι η φωνή που μπορεί να τη μεταφέρει αλλού. Ερωτεύεται το απόλυτο, το οποίο δεν μπορεί να έχει, και ζητάει το κεφάλι του για να φιλήσει το στόμα του. Είναι ένας βέβηλος έρωτας.
Της λέω ότι της άφησα ένα μήνυμα στο facebook και δεν μου απάντησε ποτέ και σοβαρεύει. «Δεν μπορώ να το καταλάβω πολύ αυτό το πράγμα. Και το βαριέμαι πολύ, αδιανόητα. Μπορώ να λειτουργήσω πολύ καλύτερα μέσω προσωπικής επαφής με τα πράγματα, παρά κρυμμένη πίσω από μία φωτογραφία του facebook. Μου φαίνεται φοβερά ακατανόητο. Από την άλλη, όμως, μπορώ να καταλάβω ότι είναι ένας τρόπος επικοινωνίας άλλου τύπου, που εγώ δεν τον έχω βιώσει λόγω ηλικίας. Τον αποδέχομαι, αλλά δεν μου κάνει. Ενημερώνομαι από το Ίντερνετ, αλλά με έχει κουράσει αυτό το πράγμα, το facebook. Δεν το θέλω καθόλου, κάποια στιγμή σταμάτησα να έχω και mail».
«Γιατί δεν τραγουδάς, πια, Θεοδώρα;». «Γιατί δεν έχω χρόνο. Και γιατί νομίζω ότι κάθε πράγμα μπορεί να υπάρξει όταν του δίνεσαι και του αφιερώνεσαι. Δεν είχα ποτέ την πολυτέλεια να το κάνω αυτό. Ζω από το θέατρο, δεν έχω άλλους πόρους και ως ηθοποιός είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα βγάλεις πέρα. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ περισσότερο σε σχέση με το παρελθόν και δυσκολεύουν συνέχεια. Απ' την άλλη, καμιά φορά, επειδή είμαι λίγο ρομαντική, σκέφτομαι ότι από όλο αυτό θα βγει κάτι καλό. Αισθάνομαι σαν μια ρομαντική ηρωίδα που παλεύει για κάτι που ουσιαστικά δεν ξέρει αν θα βγάλει πουθενά. Αυτό, όμως, είναι το μόνο που με κρατάει, ο ρομαντισμός μου».
Σε θυμώνει η κατάσταση που βιώνουμε αυτήν τη στιγμή;». «Με θυμώνουν πολλά πράγματα, αλλά βασικά με θυμώνει ο εαυτός μου, γιατί πολλές φορές αισθάνομαι ότι δεν είμαι συνεπής με αυτά που σκέφτομαι ή οραματίζομαι για μένα. Απ' την άλλη, με θυμώνει που τα πράγματα δεν γίνονται όπως θα ήθελα. Θεωρώ ότι είναι και δική μου ευθύνη το πώς είναι το κράτος αυτήν τη στιγμή. Το τραγικό είναι ότι δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι, βλέπεις τον εαυτό σου από ψηλά και αισθάνεσαι ένα αδύναμο πλάσμα που οραματίζεται πράγματα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα τελικά. Και αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη αχρηστίλα του κόσμου, με σκοτώνει. Κι αυτή η απεγνωσμένη ανάγκη να γίνει κάτι, όμως, νομίζω ότι οδηγεί σε λανθασμένες επιλογές, ενώ πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο στην απόγνωση. Και στην ελπίδα».
«Εσένα τι σου δίνει ελπίδα;». «Οι φωνές κάποιων ανθρώπων. Τον Σεπτέμβρη που είχα πάει στο χωριό μου είδα, έπειτα από καιρό, μια φίλη μου και μου είπε ότι πάει στην Ειδομένη. Τα παράτησε όλα και βοηθάει τους πρόσφυγες! Αυτό το ζηλεύω και όταν το ακούω μου δίνει μια ελπίδα, γιατί τελικά υπάρχει και προσωπική αναμέτρηση με αυτό που συμβαίνει. Με χαροποιεί το να συναντάω τέτοιους ανθρώπους. Έχει μεγάλη σημασία για μένα το να θαυμάζω κάποιον, γιατί μέσω αυτού μπορώ να ελπίζω».
Ποζάρει με μια μπλούζα της Digitaria που έχει ένα κεφάλι με αίμα και μιλάει για τη νέα της παράσταση που ξεκινάει από αυτή την εβδομάδα. Θα είναι η Σαλώμη στο ομώνυμο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ που σκηνοθετεί ο Θέμελης Γλυνάτσης στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, μια ιστορία βίαιη που έχουν προσεγγίσει με έναν τρόπο που θεωρεί πολύ ενδιαφέροντα. «Ο Θέμελης έχει δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα που με ενδιαφέρει πάρα πολύ σε σχέση με όλη την ιστορία και τα πρόσωπα, όλα ξεκινούν από τη σιωπή» λέει. «Κι ενώ είναι ένα πολύ βίαιο κείμενο, μου αρέσει πάρα πολύ που η παράστασή μας πάει κόντρα σε αυτήν τη βία, στον βίαιο ρυθμό. Είναι πιο ήσυχη, μαζεμένη και σιωπηλή, αλλά με αυτό τον τρόπο το αποτέλεσμα είναι ακόμα πιο δυνατό. Σε μια εποχή που όλα γίνονται τόσο έντονα, είναι ωραίο να μπαίνεις στο θέατρο και ο ρυθμός της παράστασης να πηγαίνει κόντρα σε αυτόν που έχουμε μάθει όλοι να κινούμαστε. Είναι, με έναν τρόπο, και προσωπική θέση».
Τι άνθρωπος ήταν η Σαλώμη;». «Μακάρι να ήξερα! (γελάει). Τρομάζω τώρα που πλησιάζει η πρεμιέρα να ονομάσω τι ήταν η Σαλώμη γιατί δεν θα ήθελα να περιορίσω την ελευθερία με την οποία την έχω προσεγγίσει. Η Σαλώμη βιώνει τον απόλυτο έρωτα, σε σημείο που ζητάει το κεφάλι του Ιωάννη του προφήτη. Είναι ένα πρόσωπο που πιέζεται απόλυτα στο περιβάλλον όπου ζει και μέσω του Ιωάννη μπορεί να φύγει από αυτή την ασφυκτική κατάσταση. Από τον Ηρώδη, την Ηρωδιάδα, το παλάτι. Ο Ιωάννης είναι η φωνή που μπορεί να τη μεταφέρει αλλού. Ερωτεύεται το απόλυτο, το οποίο δεν μπορεί να έχει, και ζητάει το κεφάλι του για να φιλήσει το στόμα του. Είναι ένας βέβηλος έρωτας. Νομίζω ότι η ίδια δεν έχει συνείδηση του τι σημαίνει κόβω το κεφάλι ενός ανθρώπου. Έτσι θέλω να τη βλέπω, σαν μια ερωτευμένη γυναίκα που βιώνει κάτι τόσο ακραία, που την ξεπερνάει».
Είναι χαρούμενη που μπορεί να κάνει σχέδια. Αναφέρει ταινίες που δεν είναι ανακοινώσιμες και την επόμενη παράσταση –μετά τη Σαλώμη–, που θα είναι μια καινούργια εμπειρία. «Μου αρέσει να βλέπω τον εαυτό μου σε εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Για πρώτη φορά θα κάνω ένα μιούζικαλ κι έχει πολλή πλάκα όλο αυτό. Δεν έχω υπάρξει ξανά σε τέτοια συνθήκη. Διαφορετικά, με βαριέμαι. Γενικώς, πρέπει να είμαστε ευέλικτοι αυτή την εποχή, γιατί αλλιώς και στρατευμένος γίνεσαι και κλειστό πεδίο. Είναι ωραίο να βουτάς σε διαφορετικά πράγματα. Έτσι εκπλήσσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό. Και είναι μεγάλη υπόθεση αυτό. Είναι πολύ ωραίο που αλλάζουν οι άνθρωποι. Και που αλλάζουμε κι εμείς οι ίδιοι».
«Σαλώμη»,
26/11/15-10/01/16. Θέατρο Οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής,
Κεφαλληνίας & Κυκλάδων 11, Κυψέλη, 210 8217877.
Ώρες: Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21.15 & Κυριακή 19.00.