Μένω στο Πικέρμι, πιο συγκεκριμένα στη Διώνη, και πιο συγκεκριμένα στο σπίτι μου. Οι φίλοι μου εσφαλμένα υποστηρίζουν πως χρειάζεσαι διαβατήριο για να έρθεις, αλλά είμαστε εντός Σένγκεν, οπότε πλέον μπαίνεις απλώς με ταυτότητα.
- Μετακομίσαμε εδώ οικογενειακώς το 2003. Εγώ έφυγα όταν ενηλικιώθηκα και επέστρεψα τρία χρόνια αργότερα. Τότε δεν μου άρεσε καθόλου. Ήμουν δεκατριών και αναγκάστηκα να αφήσω το αγαπημένο μου Γαλάτσι και να έρθω σε μια περιοχή που ήταν κατοικημένη από υπερήλικες –στα μάτια μου– ανθρώπους που ζούσαν το μικροαστικό όνειρο πάνω στα καμένα οικόπεδα. Μου πήραν καινούργιο ποδήλατο και μου «προξένεψαν» μια γειτόνισσα, τη μόνη συνομήλική μου στην περιοχή, για να έχω ένα μέσο μεταφοράς και μία φίλη.
- Εδώ δεν έχουμε τρένα. Ούτε συγκοινωνία, γενικότερα. Όσο ήμουν έφηβη, ο μόνος τρόπος να πλησιάσεις σε στάση λεωφορείου ήταν να περιμένεις το βανάκι της περιοχής που περνούσε τρεις φορές τη μέρα και να κατέβεις με αυτό στη Μαραθώνος. Τώρα έχω αυτοκίνητο, δεν με νοιάζει.
- Κάποια στιγμή, στα δεκαοκτώ μου, περίμενα το βανάκι στη γνωστή μου στάση, δίπλα στο γνωστό σπίτι με τον γνωστό σκύλο, ο οποίος αποφάσισε πως ήθελε να αλλάξει συνήθειες και μου επιτέθηκε. Ζητούσα μάταια από διερχόμενα αυτοκίνητα να με βοηθήσουν και μόνο ο οδηγός του βαν, όταν πέρασε, άφησε το δρομολόγιο στα μισά για να με πάει στο κέντρο του Πικερμίου. Από εκεί με πήρε ο ταβερνιάρης του Στεκίου (η ιστορική ταβέρνα που πλέον έχει κλείσει) και με πήγε στο Κέντρο Υγείας στα Σπάτα, απ' όπου μας έστειλαν στο Σισμανόγλειο. Γιατί, προφανώς, αν σε δαγκώσει σκύλος σε αυτήν τη περιοχή, πρέπει να σημάνει εθνικός συναγερμός, να κινητοποιηθούν οχτακόσιοι άνθρωποι και να γυρίσεις τη μισή Αττική πριν πεθάνεις από αιμορραγία.
- Στο Πικέρμι δεν πρόκειται να δεις κάποιον να περπατά στον δρόμο χωρίς μπαστούνι/ξύλο στο χέρι. Πολλοί ανεύθυνοι γείτονες αφήνουν τα σκυλιά τους ελεύθερα και αυτό στερεί σημαντικά από την απόλαυση ενός περιπάτου. Άλλοι, βέβαια, σε αφήνουν να κάνεις μπάνιο στην πισίνα τους...
- Όταν ήμουν μικρότερη, το hot spot του Πικερμίου ήταν το Μπλε. Αυτό δεν ήταν παρά μια μπλε εξέδρα στην πλατεία του Πικερμίου, στην οποία, όταν σκοτείνιαζε, μαζεύονταν όλα τα κουλ παιδιά της περιοχής, έπιναν μπίρες και κάπνιζαν κρυφά. Τον χειμώνα μου αρέσει να πηγαίνω στο Δουκάτο για μπίρα και φαγητό. Έχει ένα εξαιρετικό πιάτο με κιμά και πουρέ πατάτας που τώρα δεν θυμάμαι πώς το λένε. Χαρακτηριστική είναι η μυρωδιά τα πρωινά από το πρατήριο άρτου επί της Μαραθώνος, η οποία έχει κάνει το σημείο γνωστό ως «εκεί, με τα τσουρέκια». Από τη στιγμή που άνοιξε το εκπτωτικό χωριό στα Σπάτα, η εμπορική κίνηση στο Πικέρμι μειώθηκε αισθητά και τα περισσότερα καταστήματα έχουν κλείσει.
- Ένας εύκολος τρόπος να αγαπήσεις την περιοχή είναι να ανέβεις στο βουνό και απλώς να χαζέψεις τη θέα. Προτιμώ να το κάνω τα βράδια με το αυτοκίνητο, γιατί λατρεύω αυτή την τρομακτική φωτορρύπανση.
- Στο Πικέρμι μένουν κυρίως γιατροί, στρατιωτικοί και μηχανικοί, επομένως έχει γεμίσει με βίλες με πολυτελή αυτοκίνητα παρκαρισμένα στα γκαράζ. Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί είναι πως ως περιοχή έχει τεράστιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, καθώς έχουν ανακαλυφθεί μέχρι και παλαιολιθικά ευρήματα σε ανασκαφές.
- Το ωραιότερο μυστικό μας είναι το ποτάμι. Περνάς δίπλα από το γήπεδο, κατεβαίνεις μέσα από τα πουρνάρια και συναντάς τα γλυμμένα μπεζ βράχια. Το καλοκαίρι είναι πανέμορφα. Ξαπλώνεις, κοιτάς τον ουρανό, είσαι απόλυτα μόνος και ξεχνάς οποιοδήποτε άγχος σου.
- Υπάρχει ένας άνθρωπος που εγώ τον λέω πάντα «Ζωγράφο». Έχει μακριά καστανά μαλλιά, φοράει ταλαιπωρημένα ρούχα και μοιάζει λίγο με τον Χριστό του Φράνκο Τζεφιρέλι. Κάποια περίοδο κουβαλούσε και ένα άσπρο σκυλάκι μαζί του, το οποίο έβαζε στο κουτί της μηχανής. Δεν κατάλαβα ποτέ τι κάνει στη ζωή του, αλλά για ένα διάστημα εξέθετε κάποιους πίνακές του υπαιθρίως, οπότε και τον βάφτισα έτσι.
H Φωτεινή παρουσιάζει καθημερινά 15:00-16:00 την εκπομπή «Cool.e.r.» στο MAD και προσπαθεί να προλαβαίνει τα μαθήματα αρχιτεκτονικής στο ΕΜΠ.