☛ Όλοι στη LifΟ αγαπάμε την τεχνολογία – μερικοί δεν μπορούμε καν να ζήσουμε χωρίς αυτήν πια. Χιλιάδες αναγνώστες μας, λοιπόν, ταυτίστηκαν με το άρθρο του Νίκου Δήμου «Ωδή για έναν πιστό σύντροφο» (σ.σ. smart phone) και το twitter πήρε φωτιά: «Μια εγκυκλοπαίδεια στην τσέπη – τι άλλο να ζητήσεις;» έγραψε κάποιος, ενώ μια αναγνώστρια έστειλε mail: «Διάβαζα τη LifO σ’ ένα πάρκο της Βοστώνης απ’ το κινητό μου κι έπεσα στην εξαιρετική στήλη του κ. Δήμου. Και να μου το ‘λεγαν κάποτε, θα το θεωρούσα επιστημονική φαντασία!». Ένας αναγνώστης ονόματι «trip to myanmar» έκανε λογοπαίγνιο με το i (απ’ το iPhone) κι έγραψε κάτω απ’ την ηλεκτρονική εκδοχή της στήλης: «Σ-i-μφωνώ απόλ-i-τα και σε όλα, εκτός από τον τ-i-τλο: δεν είναι σύντροφος, είναι αντικείμενο, εξάρτημα! Έξυπνο μεν, μαραφέτι δε. Ο/η σύντροφος γελάει, κλαίει, με βρίζει, την/τον βρίζω, κ.λπ. Όταν δακρύσει το iPhone μου, τότε θα το πω σύντροφο, αλλά ελπίζω να ‘χω πεθάνει πριν γίνει αυτό. Τιμή και δόξα στους χιλιάδες επιστήμονες και τεχνικούς που μας έφεραν εδώ (συμφωνώ 110%) κι ελπίζω να μας πάνε ακόμη παραπέρα. Αυτή είναι η εξέλιξη του είδους μας!».
☛ Αθήνα, σε αγαπάμε. Αυτό ήταν το πιο πολυσυζητημένο άρθρο μας την περασμένη εβδομάδα, το εντιτόριαλ στο οποίο ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος μίλησε για τη νέα συνεννόηση μεταξύ των κατοίκων αυτής της πόλης, προκαλώντας άπειρες συζητήσεις (σχεδόν όλες εποικοδομητικές).
Απ’ τα σχόλια στο facebook ξεχωρίσαμε έναν γλυκόπικρο στίχο απ’ το τραγούδι που συμπυκνώνει τη νοσταλγία, τη μελαγχολία αλλά και την αισιοδοξία που νιώθουμε γι’ αυτήν: «Η Αθήνα θ’ ανάβει σαν μεγάλο καράβι / που θα ‘σαι μέσα κι εσύ…». Κι έναν διάλογο μεταξύ σχολιαστών του άρθρου. Γράφει ο πρώτος, Θεσσαλονικιός προφανώς: «Λυπάμαι που θα σας το πω: “Να τη χαίρεστε την πόλη σας, έτσι όπως την καταντήσατε! Χειρότερα και από εμάς γίνατε”. Πριν από 10-15 χρόνια, όταν κατέβαινα στην Αθήνα, για επαγγελματικούς λόγους, αισθανόμουν τυχερός, διότι περνούσα ωραία, πολύ ωραία. Ωραίοι άνθρωποι, ωραίοι χώροι, ωραίες συνοικίες, ωραίες γυναίκες (πιο ωραίες απ’ τις δικές μας, τις πλατινέ, τις δοξασμένες Σαλονικιές). Ναι, είχε μποτιλιάρισμα, ναι, είχε νέφος, ναι, είχε και τότε σκουπίδια, αλλά άνοιγες το πρωί το μάτι σου, αντίκριζες τον αττικό ουρανό και χαμογελούσες. Σου χαμογελούσαν και οι άνθρωποι στον δρόμο!». Η απάντηση ήρθε σύντομα από Αθηναίο αναγνώστη, προφανώς: «Τα ίδια λένε πολλοί Αθηναίοι για τη Σαλονίκη...
Το σχόλιό σου μου θυμίζει το ανέκδοτο για την ομοιότητα παντρεμένων-ανύπαντρων: οι μεν νομίζουν για τους δε ότι γαμάνε περισσότερο και τούμπαλιν!».
☛ «Μικροί, τραγικοί νεόπλουτοι, ελπίζω να βάλατε μυαλό, the hard way προφανώς...» (Suntea). Η Ελίζα Μπενβενίστε έγραψε για τις νέες συνήθειες της «άρχουσας» τάξης (και την οικονομία που προσπαθούν να κάνουν οι κάτοχοι των Φεράρι), θίγοντας ένα θέμα που σπάνια είχε απασχολήσει τη LifO μέχρι τώρα: τα «ακριβά» προάστια και τον μικρόκοσμο των (κάποτε;) πλουσιότερων Αθηναίων. Ο/η s.perfectus έγραψε: «Μια ανώτερη τάξη, η οποία χάνοντας την πρόσβασή της σε μια ψευδο-υψηλή κουζίνα, τρώει, εκστασιασμένη, φασολάκια και άλλα τινά λαδερά, απελευθερωμένη από το βάσανο της αλλαγής τσάντας κάθε ημέρα. Κι εμείς τώρα πρέπει να φχαριστηθούμε ή να θυμώσουμε για το χαμένο δικαίωμα στο βλαχομπαρόκ, που έρπει στο φαντασιακό πολλών, ότι Κολωνάκι, Ψυχικό, Φιλοθέη αποτελούν μήτρα κάποιου ανώτερου, αθηναϊκού πράγματος, τρόπον τινά… Γεμιστά από την αρχή και πάντα, ρε μούτρα!»
Πρόσθεσε η aiginitissa: «Εγώ ποτέ δεν χαράμισα τόσα λεφτά για ένα πιάτο! Το θέμα είναι ότι εμείς, που είχαμε πάντα λιτά γούστα, λόγω του βαλάντιού μας, που δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλό αλλά μας επέτρεπε 3-4 φορές τον μήνα να τρώμε έξω σε χαμηλού προφίλ αλλά καλά εστιατόρια, τώρα δεν μπορούμε πια να πάμε ούτε σε αυτά...».
☛ Ο Δημήτρης Ρηγόπουλος έγραψε στο προηγούμενο τεύχος για τα ξαναχρησιμοποιημένα εισιτήρια στα ΜΜΜ: «Αν είναι να κάνεις επανάσταση εναντίον ενός δημόσιου οργανισμού που στενάζει από τα ελλείμματα, μην γκρινιάξεις την επόμενη φορά που η κυβέρνηση θ’ ανακοινώσει αυξήσεις στα μέσα, γιατί θα έχεις βάλει κι εσύ το χεράκι σου».
Ο χρήστης του LIFO.gr ονόματι arch έκανε σχόλιο με ενδιαφέρουσα κατακλείδα: «Από τη στιγμή που το εισιτήριο έχει μια συγκεκριμένη διάρκεια, κατά την οποία ο κάτοχός του επιτρέπεται να κάνει χρήση των ΜΜΜ, γιατί να πάει χαμένος ο χρόνος που έχει περισσέψει; Η τιμή του εισιτηρίου καλύπτει ή όχι το κόστος για μετακίνηση 90 λεπτών; Έχει σημασία αν αντί για εμένα τα 90 αυτά λεπτά ταξιδέψει κάποιος άλλος στη θέση μου; Το εισιτήριό μου καλύπτει τα έξοδα και των δυο μας. Καταλαβαίνω, βέβαια, το ηθικό μέρος της υπόθεσης, άλλα, αν είναι έτσι, ας θεσπίσουμε κάρτες, ώστε ο καθένας να πληρώνει ακριβώς και μόνο για τα λεπτά που κάνει χρήση των ΜΜΜ και τίποτα παραπάνω. Διότι έχουμε καταντήσει τα ηθικά διλήμματα να βαραίνουν μόνο όσους πληρώνουν και όχι όσους εισπράττουν».