[...] Αργότερα κάποιος μου είπε πως εκείνο που ένιωσα του θύμιζε στιγμές από βιβλίο του Τολστόι: ήρωες που λειτουργούν χωρίς συνειδητή σκέψη, βυθισμένοι ολότελα στα πάθη της στιγμής. Άρχισα να χορεύω χασάπικο, μάτια κλειστά και χέρια απλωμένα, ενώ όλοι οι θεοί της Ελλάδας σίγουρα χαμογελούσαν από ψηλά [...].
Απόσπασμα από τον πρόλογο, στον οποίο η Γιάννα, παραδομένη στην ολυμπιακή μέθεξη της Τελετής Λήξης, με ένα πρόχειρο ταγιέρ, ρίχνει γυροβολιές αλά Zorba the Greek στις κερκίδες του ΟΑΚΑ.
[...] Παραπονιόμουν έντονα για κάτι που θεωρούσα βέβαιο χάσιμο του πολύτιμου χρόνου μου. «Κάποτε θα έχω στο σπίτι μου υπηρέτες και δεν θα κάνω τέτοιες δουλειές» ήταν η επωδός μου [...].
Η νεαρή Γιάννα επιστρατεύει όσο κουράγιο της απομένει και επαναστατεί για τις δουλειές του σπιτιού.
[...] Ο Θόδωρος φάνηκε να το διασκεδάζει με το αστείο μου. Μου είπε, στα ελληνικά, να γυρίσω μαζί του στο ξενοδοχείο, όπου –με διαβεβαίωσε– ότι είχε εξαιρετικά τούρκικα λουκούμια στο δωμάτιό του [...].
Η Γιάννα νοσταλγεί το πρώτο, αθώο φλερτ με τα λουκούμια.
[...] Η γιαγιά μού δίδασκε ότι, άμα έβανες ρακή με λίγο μέλι και ξερά σύκα, έφτιαχνες ένα σιρόπι που σου γιάτρευε κάθε βήχα. Λειτουργούσε, όμως, και ως χωνευτικό. Κι άμα έτρωγες πατάτες και καρύδια όταν έπινες, μας έλεγαν, δεν μεθούσες ποτέ [...].
Αναμνήσεις από ένα πραγματικό χωριό, πολλά χρόνια πριν από τα πυροτεχνήματα του ολυμπιακού.
[...] Παράγγειλε το μεσημεριανό –une salade Cote D' Azur, filet Café de Paris et pommes frites–, χωρίς καν να με ρωτήσει τι ήθελα [...].
Η Γιάννα σημειώνει πως ο άντρας ο σωστός παίρνει πρωτοβουλίες από το πρώτο ραντεβού.
[...] Ο προπάππους μου ήταν δυστυχής που το όνομα της γενιάς του θα έσβηνε, αφού δεν είχε αποκτήσει αγόρια. Εξήγησε, λοιπόν, στον παππού μου πως ο γάμος με την κόρη του θα είχε την ευλογία του, φθάνει να δεχόταν να πάρει ο ίδιος το δικός της επώνυμο –Δασκαλάκης– ως δικό του [...].
Η Γιάννα ιχνηλατεί το παρελθόν ενός επιθέτου παντός καιρού και τύπου.
[...] Ο Θόδωρος κι εγώ ασχολούμασταν εδώ και πολλά χρόνια με φιλανθρωπικές δράσεις – όμως είχαμε κάνει την επιλογή της ιδιωτικότητας και της ανωνυμίας. Δεν μας ταιριάζει η πρακτική των συνεισφορών σε πλήθος μεγάλων φιλανθρωπικών διοργανώσεων [...].
Η Γιάννα αποκαλύπτει σε στυλ 'Τραβάτε με κι ας καλίω" τις ανώνυμες φιλανθρωπικές δράσεις της που δεν χρειάζεται κανείς να μάθει.
[...] Επιπλέον, με «στρίμωχναν» οι δύο Έλληνες που ήταν μέλη της ΔΟΕ, από τους οποίους κανείς δεν χάρηκε ιδιαίτερα όταν βρέθηκα μαζί τους. Προβληματικότερος όλων ήταν ο Λάμπης Νικολάου, αμετανόητος κουτσομπόλης, που συνεχώς έσπερνε αναστάτωση. Ο άλλος ήταν ο Νίκος Φιλάρετος, που αργότερα, στην τελική συνεδρίαση της ΔΟΕ για την ανάθεση των Αγώνων, είχε φορέσει στο πέτο την καρφίτσα της... «Στοκχόλμης 2004»! Με τέτοιους συμμάχους, τι να τους κάνεις του εχθρούς; [...]
Η Γιάννα επιβεβαιώνει το κλίμα ομόνοιας των Ελλήνων, καθότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ήταν υπόθεση όλων μας (ιδίως την ώρα του λογαριασμού).