Η Λελόνα Παξιμαδάκη μεγάλωσε σε ελληνικό νησί με το όνομα Νίκος Παξιμαδάκης. Κυνήγησε πολύ τον παιδικό του έρωτα, μια ντόπια, και τελικά κατάφερε να την παντρευτεί. Αλλά κατέληξε να ζει μαζί της μια μικροαστική ζωή δουλειά-σπίτι και τα Σαββατοκύριακα τραπεζώματα στους συγγενείς. Μέχρι που ανακάλυψε ότι είχε εγκλωβιστεί στα θέλω και στα πρέπει των άλλων. Ότι είχε χαθεί. Προσπαθώντας να βρει τον πραγματικό εαυτό του, βρήκε μια γυναίκα εγκλωβισμένη σε σώμα άντρα όλα αυτά τα χρόνια. Πρώτα το είπε στη σύντροφό του. Ένιωσε πώς είναι να σε απορρίπτουν όλοι όσοι αγαπάς και όλοι όσοι γνωρίζεις. Μετά το διαζύγιο, πούλησε κάτι χωράφια, κι έφυγε Βραζιλία. Έκανε αλλαγή φύλου, κι αλλαγή ταυτότητας. Μετακόμισε στο Λονδίνο κι εκεί ξαναπαντρεύτηκε. Άντρα.
Δεν την γνώρισα ποτέ τη Λελόνα. Με κάλεσε στην κηδεία της ο δεύτερος, ο άντρας σύντροφός της. Δεν γνώρισα ούτε τον Νίκο Παξιμαδάκη, δεν τον είδα ποτέ μου, πέρα από μια φωτογραφία ενός χοντρού μελαχρινού άντρα. Που δεν θύμιζε σε τίποτα την ξανθιά καλλίγραμη femme fatal στην οποία μεταμορφώθηκε. Η Λελόνα είχε ζητήσει να θαφτεί στη γενέτειρά της, δίπλα στον τάφο του πατέρα της. Η πρώην γυναίκα του Νίκου Παξιμαδάκη και ο άντρας της Λελόνα Παξιμαδάκη κάθονταν δίπλα δίπλα κι έκλαιγαν. Ο παπάς είχε αφαιρέσει προσεκτικά όλες τις λέξεις που αναφέρονταν στο φύλο του ανθρώπου που κηδεύονταν, οι παρευρισκόμενοι το καταλάβαιναν και γελούσαν κάτω απ΄τα μουστάκια τους. Το σούσουρο έδινε κι έπαιρνε κι εγώ παρατηρούσα τον Άγγλο σύντροφο της Λελόνας Παξιμαδάκη και την Ελληνίδα πρώην σύντροφο του Νίκου Παξιμαδάκη, που ο πόνος χάραζε τα πρόσωπά τους και τα μετέτρεπε σε δυο ολόιδιες, τρομακτικές μάσκες. Σε κάποια φάση πετάχτηκε κάποιος απ΄ το σόι. «Όχι πάτερ, μην τη θάψετε δίπλα στον μπάρμπα-Χαράλαμπο, δεν το γνωρίζει ότι ο γιος του έχει γίνει γυναίκα, θα τρίξουν τα κόκαλα του γέρου και θα στοιχειώσει». Ο παπάς έκανε ότι δεν το άκουσε και το πτώμα θάφτηκε σε μια αστραπιαία τελετή με πολλή βοή και χάχανα. Στο μνήμα αναφέρονταν το όνομα με το οποίο γεννήθηκε ο νεκρός κι όλοι πέρασαν να το τσεκάρουν.
Δεν ξέρω ακριβώς γιατί, αλλά ένα απίστευτο παράπονο με έπιασε για την άγνωστη που πέθανε. Ίσως γιατί συνειδητοποιούσα ότι η Λελόνα υπήρξε από τους ελάχιστους ανθρώπους που μπόρεσαν να κινήσουν βουνά για να πάρουν αυτό που θέλουν. Ήταν hot όχι λόγω του στενού δερμάτινου παντελονιού και των ψηλοτάκουνων που φορούσε στη φωτό με τα ξανθά μαλλιά αλλά γιατί μπορούσε να πετάξει. Πάνω απ' τους κανόνες, πάνω απ' την κοινωνία, πάνω απ' τον κόσμο, πάνω απ' τον εαυτό της. Όπως μπορούσε το ίδιο επιδέξια να κατεβαίνει στα πιο σκοτεινά υπόγεια της σεξουαλικότητάς της. Κι αυτής της ζωής της άλλαξε πραγματικά τα φώτα. Ίσως γι' αυτό τιμωρήθηκε με καρκίνο στα πενήντα της.
Ο καφές της παρηγοριάς ήταν κωμωδία. Όλοι ψιθύριζαν ατάκες, κοκκίνιζαν και τράνταζαν τους ώμους τους προσπαθώντας μάταια να κρύψουν τα γέλια τους. Η Λελόνα Παξιμαδάκη, όμως, δεν είχε γελάσει κανέναν. Αγάπησε πολύ και τους δύο συντρόφους της ζωής της - και τη γυναίκα και τον άντρα. Ο Άγγλος χήρος ήρθε δίπλα μου και μου αφηγούνταν λεπτομερώς με νοσταλγία όλα τα nasty things που έκαναν μαζί. «Ω, σταμάτα» του είπε η πρώην σύντροφός της, «δεν είναι σωστό στην κηδεία, δεν είναι ηθικό».
Αν θέλετε να μιλήσουμε για ηθική, με την κλασική έννοια, η κηδευόμενη ήταν μάλλον ο μόνος ηθικός άνθρωπος της κηδείας. «Ο Νίκος μου ποτέ δεn μου είπε ψέματα» μου είπε η πρώην σύντροφός του. «Τελείωσε μια σχέση και μια ζωή και ξεκίνησε μια άλλη. Όλοι οι άλλοι που βλέπεις εδώ σήμερα, μα όλοι, έχουν στο βιογραφικό τους παράλληλες σχέσεις, ένα σωρό απιστίες, έχουν μάθει να ζουν στο ψέμα, ποτέ στην αλήθεια, όπως o Νίκος».
Καθώς επέστρεφα πίσω στην Αθήνα, τα λόγια της πρώην συντρόφου της Λελόνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Τi ήταν αυτό που είλκυε τόσο τους ανθρώπους στο ψέμα και στην ίντριγκα, απ' το να προτιμήσουν να ζήσουν έστω μια φορά στην αλήθεια; Το βράδυ τύπωσα απ' το mail μου όλες τις περιπτώσεις παράλληλων σχέσεων της πόλης κι έμεινα άυπνη να τις μελετώ, προσπαθώντας να τις δω τώρα ξανά, μέσα απ' τα μάτια μιας τρανσέξουαλ που ποτέ δεν γνώρισα. Αχ, Λελόνα...
(συνεχίζεται)