Παράκαμψη προς το κυρίως περιεχόμενο

Σκοτ Μόρισον: Ο πρωθυπουργός της φλεγόμενης Αυστραλίας αποδεικνύεται πολύ «λίγος»

Παρότι ηγέτης μιας ανεπτυγμένης χώρας του «Πρώτου Κόσμου», ο Μόρισον έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί για τις αυταρχικές, αντιδικαιωματικές και αντιπεριβαλλοντικές του θέσεις και πρακτικές τόσο ως υπουργός όσο και ως πρωθυπουργός

Σκοτ Μόρισον: Ο πρωθυπουργός της φλεγόμενης Αυστραλίας αποδεικνύεται πολύ «λίγος»

Ποιος: Σκοτ Μόρισον («Σκόμο»), πρωθυπουργός της φλεγόμενης Αυστραλίας και ηγέτης του Κόμματος των Φιλελευθέρων (ALP) από τον Αύγουστο του 2018. Έχει χρηματίσει υπουργός Δημόσιας Διοίκησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Μετανάστευσης. Προτού ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική υπήρξε μάνατζερ σε έναν οργανισμό-λόμπι που προωθεί τα συμφέροντα των μεγάλων ιδιοκτητών και επενδυτών γης, έκανε επίσης καριέρα στον τουριστικό κλάδο φτάνοντας να γίνει διευθυντικό στέλεχος στον αυστραλιανό ΕΟΤ.


Πού: Στη δοκιμαζόμενη σκληρά από ξηρασία, θερμοκρασίες-ρεκόρ κοντά στους 50ο C και εκτεταμένες καταστροφικές πυρκαγιές «πέμπτη ήπειρο», μια κατάσταση όχι μεν ασυνήθιστη τα αυστραλιανά καλοκαίρια που όμως φέτος εξαιτίας αφενός της κλιματικής αλλαγής, αφετέρου της ανθρώπινης ολιγωρίας - ενίοτε και συνενοχής - εξελίχθηκε σε μια τεράστια οικολογική αλλά και ανθρωπιστική τραγωδία με ανυπολόγιστες σε βάθος χρόνου συνέπειες: Είκοσι τρεις άνθρωποι, 1500 σπίτια και αγροικίες, 6 εκ. εκτάρια δασών, καλλιεργειών και θαμνότοπων, μισό δισ. ζώα χάθηκαν ως τώρα. Δεκάδες χιλιάδες είναι οι ξεσπιτωμένοι υποψήφιοι κλιματικοί πρόσφυγες σε μια χώρα διαβόητη για τις δικής του έμπνευσης αυστηρές αντιμεταναστευτικές της πολιτικές, δυσθεώρητο και το οικονομικό κόστος.


Γιατί: Διότι εφόσον αναγκάστηκε να επιστρέψει εσπευσμένα από τις διακοπές του στη Χαβάη όχι επειδή συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα της κατάστασης αλλά εξαιτίας της λαϊκής κατακραυγής, την οποία κιόλας βίωσε από πρώτο χέρι σαν επισκέφθηκε πληγείσες περιοχές, ο παλιότερα κυνικός αρνητής της κλιματικής αλλαγής δήλωνε το Σαββατοκύριακο – οπότε εδέησε να διαθέσει ομοσπονδιακά κεφάλαια, καινούργια πυροσβεστικά αεροπλάνα και επιπλέον έμψυχο υλικό στην επιχείρηση κατάσβεσης - ότι η κυβέρνησή του χειρίστηκε περίπου υποδειγματικά μια ακραία κατάσταση: «Η απόδοση ευθυνών δεξιά-αριστερά δεν βοηθά σε τίποτα αυτή την ώρα, οι υπεραναλύσεις δεν είναι καθόλου παραγωγικές». Την εξαγγελία του μάλιστα αυτή συνόδευε ένα τουλάχιστον αφελές προπαγανδιστικό βιντεοκλίπ που προκάλεσε ακόμα περισσότερο το κοινό αίσθημα. Όλα αυτά ενόσω ότι οι καπνοί από τις αυστραλιανές μεγαπυρκαγιές «διέσχισαν» τον Ειρηνικό φτάνοντας σήμερα πάνω από τη Χιλή και την Αργεντινή – άλλη μια ένδειξη ότι όντως περιττεύουν τα πολλά λόγια, προφανώς όμως όχι καθώς το εννοεί ο «Σκόμο».

Δια ταύτα: Παρότι ηγέτης μιας ανεπτυγμένης χώρας του «Πρώτου Κόσμου», ο Μόρισον έχει επανειλημμένα κατηγορηθεί για τις αυταρχικές, αντιδικαιωματικές και αντιπεριβαλλοντικές του θέσεις και πρακτικές τόσο ως υπουργός όσο και ως πρωθυπουργός. Δεν τον υποψίασε καν η τελευταία παρατεταμένη ξηρασία που έπληξε τη χώρα ανάμεσα 2003-12, φτάνοντάς τη στα όριά της. Ενόσω η τωρινή περιβαλλοντική καταστροφή γινόταν πρώτη είδηση σε όλο τον πλανήτη, πρώτο μέλημα του «Σκόμο» ήταν να υπερασπιστεί την εγχώρια βιομηχανία εξορύξεων – η Αυστραλία είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς άνθρακα και φυσικού αερίου στον πλανήτη –, η οποία άλλωστε χρηματοδότησε αβέρτα την προεκλογική του εκστρατεία. Μέχρι κόμμα-μαριονέτα συνέστησε, διαβάζω, ώστε να του εξασφαλίσει την αυτοδυναμία. Επιδεικτικά αδιάφορη για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, η κυβέρνηση θέσπισε πρόσφατα βαριές ποινές για τους πιο δραστήριους οικοακτιβιστές, είχε δε περικόψει γενναία τους προϋπολογισμούς της Πυροσβεστικής και της εθελοντικής Υπηρεσίας Πολιτικής Προστασίας και προγραμματίσει αμφιλεγόμενα αναπτυξιακά έργα. Οι φλόγες που κατατρώνε την Αυστραλία και που έρχονται να προστεθούν σε εκείνες που κατέκαψαν πέρσι τη Σιβηρία, τον Αμαζόνιο και την κεντρική Αφρική με πρωτοφανείς ρυθμούς μοιάζουν δυστυχώς να επιβεβαιώνουν όχι μόνο τη σοβαρότητα της κλιματικής και περιβαλλοντικής κρίσης αλλά και την εξοργιστική ανεπάρκεια των πολιτικών που ορίζουν τις τύχες του πλανήτη.