«Οι στρατιώτες με έπιασαν πριν προλάβω να το βάλω στα πόδια. Με βίασαν. Και το ίδιο βράδυ με βίασαν ξανά. Και αυτό συνεχίστηκε το επόμενο βράδυ, το πρωί, το μεσημέρι, με ξύλο. Όταν τέλειωσαν μαζί μου με έδεσαν σε ένα δέντρο και με άφησαν εκεί. Με εντόπισε και με έσωσε μια ομάδα Ροχίνγκια. Με κουβάλησαν μέχρι τα σύνορα του Μπαγκλαντές».
Αυτή είναι η μαρτυρία μιας 17χρονης Ροχίνγκια για όσα υπέστη από τους άντρες του στρατού της Μιανμάρ. Όταν έφτασε στο Μπαγκλαντές συνειδητοποίησε ότι ήταν έγκυος.
Σήμερα το μωρό της είναι μόλις μίας εβδομάδας. Δεν της έχει δώσει όνομα. Ακόμη. Δεν ήθελε να υποβληθεί σε άμβλωση, στη θρησκεία της είναι μία από τις μεγαλύτερες αμαρτίες. Οι παππούδες της είναι η μόνη οικογένεια που έχει. Όπως λένε, τη συμβούλευσαν να δώσει το μωρό για υιοθεσία, αλλά αρνείται.
«Αυτοί αμάρτησαν, όχι εγώ. Δεν έκανα τίποτα κακό. Το μωρό θα ζήσει αν αυτή είναι η επιθυμία του Αλλάχ», λέει. Η 17χρονη είναι ένα από τα άπειρα θύματα των εγκληματικών ενεργειών του στρατού της Μιανμάρ, που φυσικά αρνείται κάθε κατηγορία. Ανθρωπιστικές οργανώσεις και θεσμοί είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν μεγάλο αριθμό μωρών που θα προκύψουν από αναρίθμητους βιασμούς γυναικών Ροχίνγκια.
Ο μεγαλύτερος φόβος οργανώσεων μεταξύ των οποίων και το "Save the Children" είναι ότι αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν με το στίγμα του καρπού βιασμών. Κάνουν, λένε, ό,τι μπορούν για να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο ασφάλειας για τα μωρά που θα προκύψουν με αυτό τον αποτρόπαιο τρόπο.
«Πώς μπόρεσαν να μου το κάνουν αυτό; Αν δεν είχε συμβεί όλο αυτό, ίσως να μπορούσα να ζήσω και πάλι κανονικά. Μετά, όταν κοιτάζω το μωρό σκέφτομαι ότι το αγαπάω». Αυτές οι τελευταίες κουβέντες της άτυχης κοπέλας, ίσως να απαντούν στις όψιμες ευαισθησίες των οργανώσεων...