Γιατί αυτός ο αγρίως αμφιλεγόμενος 62χρονος Γάλλος συγγραφέας είναι τόσο δημοφιλής όχι μόνο στη Γαλλία αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη; Η εξήγηση είναι εύκολη αν λάβουμε υπόψη την καίρια και προγνωστική πρόζα του αλλά και το θάρρος του να θίγει ζητήματα που οι περισσότεροι σύγχρονοί του επιμελώς αποφεύγουν.
Το μυθιστόρημα του «Πλατφόρμα» (2001), με θέμα μια επίθεση ισλαμιστών σε θέρετρο της Ταϊλάνδης, κυκλοφόρησε οχτώ μέρες πριν την επίθεση της 9/11. Η «Υποταγή», η δυστοπική νουβέλα του που προβλέπει επικράτηση ενός κόμματος Ισλαμιστών στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2022, κυκλοφόρησε στις 7 Ιανουαρίου του 2015.
Όπως και στην «Υποταγή», έτσι και στο νέο του βιβλίο, την «Σεροτονίνη», ο αφηγητής είναι ένας δύσθυμος λευκός μεσήλικας άντρας, εξαντλημένος από το σεξουαλικό άγχος και την πνευματική αποχαύνωση. Το πέος του, όπως και η χώρα του, δεν μπορεί να επανέλθει στα περασμένα μεγαλεία. Εγκαταλείποντας το Παρίσι και επιστρέφοντας στην γενέτειρά του Νορμανδία, ο πρωταγωνιστής συναντά έναν τόπο διαλυμένο από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και τον τοπικό πληθυσμό πρόθυμο να αντιδράσει με βίαια μέσα.
Ο Ουελμπέκ ποτέ δεν έκρυψε τη δυσανεξία του στο Ισλάμ και η δήλωσή του το 2002 ότι πρόκειται για την «πιο ηλίθια» θρησκεία τον είχε φέρει ενώπιον δικαστηρίου, ενώ το 2015, όταν ρωτήθηκε από τον «Guardian» αν είναι ισλαμοφοβικός, απάντησε: «Μάλλον, ναι, αν και ο ελληνικός όρος φοβικός δηλώνει φόβο μάλλον παρά μίσος».
Παρότι στη «Σεροτονίνη» κανείς δεν παρουσιάζεται να φορά κίτρινο γιλέκο, η υπόθεση παρουσιάζει απίστευτες ομοιότητες με τις εξεγέρσεις των δύο τελευταίων μηνών στη γαλλική πρωτεύουσα. Σύμφωνα με την Agathe Novak-Lechevalier, συγγραφέα ενός πρόσφατου βιβλίου για τον Ουελμπέκ, «τα 'κίτρινα γιλέκα' δεν αποτελούν πολιτικά ομοιογενές κίνημα, όμως όταν μέλη τους δηλώνουν ότι ανακάλυψαν ξανά την αδελφικότητα και τη συντροφικότητα στις διαδηλώσεις, είναι σα να εκφράζουν αυτό το βασανιστήριο της απομόνωσης με το οποίο ασχολείται ο Ουελμπέκ από την αρχή της συγγραφικής του πορείας».
Ο Ουελμπέκ ποτέ δεν έκρυψε τη δυσανεξία του στο Ισλάμ και η δήλωσή του το 2002 ότι πρόκειται για την «πιο ηλίθια» θρησκεία τον είχε φέρει ενώπιον δικαστηρίου, ενώ πολύ πιο πρόσφατα, το 2015, όταν ρωτήθηκε από τον «Guardian» αν είναι ισλαμοφοβικός (islamophobe), απάντησε: «Μάλλον, ναι, αν και ο ελληνικός όρος φοβικός δηλώνει φόβο μάλλον παρά μίσος». Τον ίδιο καιρό περίπου, ο διευθυντής της «Libération», τον είχε κατηγορήσει ότι επανασυστήνει μια ακροδεξιά θεματολογία στη λογοτεχνία κύρους, «παίζοντας με τους φόβους των Γάλλων».
Σε μια ακόμα πιο πρόσφατη συνέντευξή του στο αμερικανικό Harper's Magazine, όχι μόνο δήλωσε υπαινικτικά ότι κάνει καλή δουλειά ο Τραμπ αλλά περιέγραψε την Ε.Ε. ως «μια ανόητη ιδέα που εξελίχθηκε σε κακό όνειρο», για να προσθέσει ότι με το Brexit «οι Βρετανοί έδειξαν τουλάχιστον ότι έχουν πιο πολύ κουράγιο από μας».
Όλα αυτά κάνουν ακόμα πιο ανεξήγητο το γεγονός της αδυναμίας που φαίνεται να τρέφει γι' αυτόν ο Γάλλος Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. Οι δυο τους συναντήθηκαν πρώτη φορά το 2016, όταν ο Ουελμπέκ πήρε συνέντευξη από τον τότε υπουργό Οικονομικών για λογαριασμό του περιοδικού «Les Inrockuptibles». Μετά τη συνέντευξη, ο Ουελμπέκ δήλωνε σε φίλους του: «Περίεργος τύπος. Όταν με είδε, πήδηξε πάνω μου και με φίλησε». Λίγες μέρες αργότερα, ο Μακρόν τον κάλεσε για δείπνο στο σπίτι του και αυτήν τη φορά ήταν ο νυν Γάλλος Πρόεδρος που έκανε λόγο κατόπιν για μια αξέχαστη βραδιά που κατέληξε με τον Ουελμπέκ να κοιμάται στον καναπέ του.
Μόλις την περασμένη εβδομάδα, ο Μακρόν παρέδωσε στον Ουελμπέκ το βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής, τη μεγαλύτερη διάκριση της χώρας. Κάποιοι δήλωσαν έκπληκτοι που ο αντισυμβατικός συγγραφέας αποδέχθηκε το βραβείο, σύμφωνα με προεδρική πηγή, όμως, ο Ουελμπέκ «σέβεται τις παραδόσεις». Οι φήμες λένε μάλιστα ότι λίγο πριν από τα Χριστούγεννα είχε δειπνήσει με στενό σύμβουλο του Γάλλου Προέδρου και του είχε παραπονεθεί σχετικά με την έλλειψη επίσημης αναγνώρισης του έργου του.
Με στοιχεία από το Spectator