Ποια: Άνγκελα Μέρκελ, καγκελάριος της Γερμανίας από το 2005 και «οιωνεί» ηγέτιδα της ΕΕ, αρχηγός μέχρι πέρσι του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDU). Θεωρείται από τις ισχυρότερες γυναίκες στον πλανήτη, θέση που διατηρεί επί 14 συναπτά έτη στην εν λόγω λίστα του περιοδικού Forbes. Έναν χρόνο πριν από τη λήξη της 4ης θητείας της στην Καγκελαρία το συγκυβερνών με τους Σοσιαλδημοκράτες CDU φυλλορροεί, η ΕΕ παραμένει «μεγάλη ασθενής» ενώ ο ακροδεξιός κίνδυνος ενισχύεται επηρεάζοντας τις πολιτικές εξελίξεις σε Γερμανία και Ευρώπη, θέτει δε υπό αμφισβήτηση και την υστεροφημία της.
Πού: Στο «ανάστατο» τις τελευταίες μέρες Βερολίνο καθώς πρώτη φορά μεταπολεμικά η συντηρητική παράταξη συνεργάζεται εκλογικά με την ακροδεξιά σε τοπικό, έστω, επίπεδο σε μια χρονική περίοδο που η ξενοφοβική, σοβινιστική και λαϊκίστικη Εναλλακτική για τη Γερμανία (AFD) διεκδικεί τα ηνία στην πολιτική σκηνή της ισχυρότερης ευρωπαϊκής χώρας με το «ένοχο» παρελθόν.
Γιατί: Διότι χθες χαρακτήρισε «ασυγχώρητη πράξη» και «ντροπή για τη δημοκρατία» τη σύμπραξη των Χριστιανοδημοκρατών στην τοπική βουλή της Θουριγγίας με το φαιόχρωμο AFD προκειμένου να εκλέξουν από κοινού πρωθυπουργό του κρατιδίου τον φιλελεύθερο Τόμας Κέμεριχ ο οποίος μετά τον σάλο που προκλήθηκε υπέβαλε την παραίτησή του (δεν είχε ωστόσο αρχικά κανένα πρόβλημα να εκλεγεί με τις «ψήφους της ντροπής»).
Η αμφιλεγόμενη σε πολλά αλλά σίγουρα ικανή και επιδέξια πολιτικός που βρέθηκε ως επικεφαλής των Χριστιανοδημοκρατών να ορίζει τις τύχες της χώρας της και της ΕΕ ολόκληρης, βλέπει στο λυκόφως της καριέρας της – δεν θα διεκδικήσει εκ νέου την Καγκελαρία - να υπονομεύεται όλη η πολιτική παρακαταθήκη που σκόπευε να αφήσει
Διά ταύτα: Η αμφιλεγόμενη σε πολλά αλλά σίγουρα ικανή και επιδέξια πολιτικός που από γραμματέας προπαγάνδας της σοσιαλιστικής νεολαίας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας όπου μεγάλωσε βρέθηκε ως επικεφαλής των Χριστιανοδημοκρατών να ορίζει τις τύχες της χώρας της και της ΕΕ ολόκληρης, βλέπει στο λυκόφως της καριέρας της – δεν θα διεκδικήσει εκ νέου την Καγκελαρία - να υπονομεύεται όλη η πολιτική παρακαταθήκη που σκόπευε να αφήσει. Αφενός στη Γερμανία η άνοδος του ακροδεξιού AFD ξυπνά προπολεμικούς εφιάλτες, αφετέρου στην ΕΕ μπορεί να ξεπεράστηκε με τα χίλια ζόρια η μεγάλη κρίση χρέους που τόσο τη δίχασε, τα ερωτηματικά όμως για το μέλλον της παραμένουν ιδίως μετά το Brexit, δεδομένου κιόλας ότι το λεγόμενο «διευθυντήριο των Βρυξελλών» που ουσιαστικά λογοδοτεί στο Βερολίνο, το μόνο που φαίνεται να διδάχθηκε από την κρίση είναι η εξεύρεση νέων τρόπων επιβίωσης του... ιδίου (επιπλέον, όσο κι αν ως ο «κακός» της υπόθεσης εμφανιζόταν ο σκληροπυρηνικός πρώην υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, τίποτε φυσικά δεν γινόταν εν αγνοία της Άνγκελα). Απόδειξη, η εμμονή στις αδιέξοδες πολιτικές της σκληρής λιτότητας και της άτεγκτης δημοσιονομικής πειθαρχίας, με μόνη πραγματικά ωφελημένη τη γερμανική οικονομία. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό στο οποίο η πολιτική της «σιδηράς» Καγκελαρίου κατηγορήθηκε ως διπρόσωπη και υστερόβουλη εφόσον αρχικά καλοδέχθηκε σχεδόν 1 εκ. ανθρώπους αλλά μόλις η γερμανική οικονομία κάλυψε τις ελλείψεις της όρθωσε «τείχη» δυσθεώρητα σε επίπεδο πανευρωπαϊκό, είναι μια ακόμα βραδυφλεγής «βόμβα». Όμως και με τον έτερο ισχυρό πόλο δύναμης που απέμεινε στην ΕΕ, τη Γαλλία του Μακρόν, η Γερμανία της Μέρκελ δεν φαίνεται να μοιράζεται το ίδιο όραμα για την επαύριο της Γηραιάς Ηπείρου, το δε πρόσφατο «φιάσκο» της Διάσκεψης του Βερολίνου για το Λιβυκό θεωρήθηκε μια ακόμα ήττα, τόσο προσωπική της όσο και ευρωπαϊκή. Η πρώτη γυναίκα Καγκελάριος κατάφερε, παρά ταύτα, να κρατά επί σειρά ετών τις ισορροπίες σε εσωτερικό κι εξωτερικό, κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα πετύχει ο όποιος διάδοχός της.