Ακόμα και λίγο πριν την έναρξή του, είχε μια οσμή βραδυφλεγούς καύσεως που θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε κάποιου είδους έκρηξη αν το επέτρεπαν οι περιστάσεις, ο χθεσινός αγώνας Σερβίας – Ελβετίας.
Το διέβλεπε κανείς από το κοντράστ κατά την ανάκρουση των εθνικών ύμνων ανάμεσα στην πώρωση των Σέρβων παικτών (ο Μίτροβιτς ειδικά έμοιαζε να βρίσκεται σε κατάσταση εθνικής έκστασης) και την τυπική στάση προσοχής των αντιπάλων τους που εκπροσωπούσαν μια χώρα η οποία μας χαλάει τη μισή διασκέδαση, που είναι η φιλοπαίγμων ενασχόληση με τα εθνικά στερεότυπα κάθε χώρας.
Ποιος μπορεί να φέρει στο μυαλό του έναν χαρακτηριστικό Ελβετικό ανθρωπότυπο; Τι εκπροσωπεί ακριβώς μια χώρα που είναι γνωστή κυρίως για την ουδετερότητα, τα ρολόγια, το avant-pop ντουέτο των Yello και τις τράπεζες που πάει ο ξένος «κοσμάκης» τα λεφτά του για να μην τα δηλώσει στη χώρα του;
Προσωπικά πάντως, απεχθάνομαι τις εκδηλώσεις εθνικισμού / αλυτρωτισμού πάσης φύσεως και προσμένω σ' αυτό το Μουντιάλ περισσότερους πανηγυρισμούς κωλοπαίδιστικης και εθνομηδενιστικής έμπνευσης, όπως εκείνον τον περιβόητο πανηγυρισμό του Ρόμπι Φάουλερ σ' ένα ντέρμπι του Merseyside κάποτε, όταν πήγε να «σνιφάρει» μετά το γκολ, όλη τη γραμμή του άουτ, ή του τέρματος, όπως είναι το σωστό.
Πολλοί σοκαρίστηκαν πληροφορούμενοι ότι συνέβησαν περιστατικά έντονης πολιτικής θερμότητας στον συγκεκριμένο αγώνα (ή και σε οποιονδήποτε αγώνα συμμετείχε η «αόρατη» Ελβετία). Μάλλον δεν γνώριζαν ότι στην ενδεκάδα των Ελβετών υπήρχαν και τρεις παίκτες Αλβανικής (Κοσοβάρικης) καταγωγής, οι δύο εκ των οποίων (ο Τσάκα και ο Σακίρι) σκόραραν, ανατρέποντας το προβάδισμα των Σέρβων, και κατόπιν πανηγύρισαν ενώπιον εκατομμυρίων τηλεθεατών σχηματίζοντας με τα χέρια τους τον αητό – έμβλημα της αλβανικής σημαίας.
Την ίδια στιγμή, έβραζαν στις κερκίδες οι Σέρβοι αλλά και αρκετοί Ρώσοι οπαδοί (υπήρχε πανό που διακήρυττε την αδελφοσύνη των δύο λαών ενώ ακούστηκε και το σύνθημα «Σερβία-Ρωσία! Σερβία –Ρωσία!»). Μπορεί να υποθέσει κανείς πόσο «πόνεσαν» οι συγκεκριμένοι πανηγυρισμοί – ο «αλβανικός» πανηγυρισμός αποτελεί χοντρό εθνικιστικό ταμπού για «μας», πόσο μάλλον για τους ορθόδοξους αδελφούς Σέρβους που είναι πιο ζόρικοι και από τους ορθόδοξους μεγάλους αδελφούς Ρώσους, δεν μπορούμε να βρούμε άλλα πιο χαλαρά και παραθαλάσσιας προδιάθεσης «αδέλφια», τους Πορτογάλους φερ' ειπείν; - αλλά ευτυχώς δεν συνέβησαν περαιτέρω έκτροπα στις κερκίδες ή αλλού.
Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει λίγο, πώς να το πούμε, αχάριστο (και δυνάμει εμπρηστικό) να πανηγυρίζεις ως παίκτης υπέρ διαφορετικού κράτους από εκείνο το εθνόσημο του οποίου φέρεις στη φανέλα, η Ελβετία όμως είναι πολιτισμένη σε κωματώδη βαθμό χώρα και τέλος πάντων οι δύο ποδοσφαιριστές (αμφότεροι βγάζουν το ψωμί τους στην Αγγλία) μπορούν να επικαλεστούν κάποιους σοβαρούς λόγους για τον «αλυτρωτικό» πανηγυρισμό τους.
Ο αδελφός του Τσάκα επέλεξε να αγωνίζεται με τα χρώματα της Εθνικής Αλβανίας ενώ ο πατέρας του είχε φυλακιστεί (και ξυλοφορτωθεί αγρίως) από το καθεστώς της πρώην Γιουκοσλαβίας για την καμπάνια του υπέρ ενός ανεξάρτητου Κοσόβου και εξαναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Ελβετία, όπως και οι γονείς του Σερντάν Σακίρι, ο οποίος, λίγες μέρες μόλις πριν τον επίμαχο αγώνα (λες και το 'χε προβλέψει το έργο) δήλωνε μεταξύ άλλων:
«Για τους γονείς μου, είναι μια στιγμή μεγάλης περηφάνιας να με βλέπουν να παίζω στο Παγκόσμιο Κύπελο, επειδή ήρθαν στην Ελβετία με τίποτα στα χέρια τους, και δούλεψαν σκληρά για να εξασφαλίσουν μια καλή ζωή στα παιδιά τους. Νομίζω ότι τα media συχνά παρεξηγούν τα συναισθήματά μου για την Ελβετία. Νοιώθω ότι έχω δύο πατρίδες. Τόσο απλό είναι. Η Ελβετία έδωσε τα πάντα στην οικογένειά μου κι εγώ προσπαθώ να δώσω τα πάντα για την εθνική ομάδα.
»Το 2012, όταν παίξαμε εναντίον της Αλβανίας, έβαλα σηματάκια από τις σημαίες της Ελβετίας, της Αλβανίας και το Κοσόβου στα παπούτσια μου και κάποιες από τις Ελβετικές εφημερίδες έγραψαν πολλά αρνητικά εναντίον μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί, είναι απλά μέρος της ταυτότητάς μου. Το μεγαλείο της Ελβετίας είναι η φιλοξενία που παρέχει σε ανθρώπους που προέρχονται από πόλεμο και φτώχια και αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Η Ελβετία έχει λίμνες και βουνά και όλα αυτά, έχει όμως κι ένα πάρκο στη Βασιλεία που έπαιζα μπάλα μικρός μαζί με Τούρκους, Σέρβους, Αλβανούς, Αφρικανούς, και παραδίπλα ήταν μαζεμένα ντόπια κορίτσια και Γερμανοί ράπερ. Η Ελβετία είναι για όλους...»
Τι να του πεις, έχει τα δίκια του... Προσωπικά πάντως, απεχθάνομαι τις εκδηλώσεις εθνικισμού / αλυτρωτισμού πάσης φύσεως και προσμένω σ' αυτό το Μουντιάλ περισσότερους πανηγυρισμούς κωλοπαίδιστικης και εθνομηδενιστικής έμπνευσης, όπως εκείνον τον περιβόητο πανηγυρισμό του Ρόμπι Φάουλερ σ' ένα ντέρμπι του Merseyside κάποτε, όταν πήγε να «σνιφάρει» μετά το γκολ, όλη τη γραμμή του άουτ, ή του τέρματος, όπως είναι το σωστό.