«Το σύμπαν προσπαθεί να με γαμήσει, αλλά εγώ αρνούμαι να εμπλακώ», ανακοινώνει από νωρίς η Νάντια, η απόλυτη πρωταγωνίστρια της «Ρωσικής Κούκλας», μιας σειράς οχτώ επεισοδίων που, όπως υποδεικνύει ο τίτλος της, λειτουργεί σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου η ιστορία επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά και ξανά εκτός γραμμικού χρόνου και κάθε φορά το κέλυφος γίνεται μεγαλύτερο και περιλαμβάνει όλο και περισσότερες λύσεις αλλά και περισσότερα αδιέξοδα.
Η Νάντια πεθαίνει αλλά αυτό δεν είναι spoiler, είναι μόνο η αρχή. Πεθαίνει κατά τη διάρκεια του πάρτι των 36ων γενεθλίων της, αλλά πέφτει σε κάποιο συμπαντικό καθαρτήριο ή γίνεται πρωταγωνίστρια κάποιου μεταφυσικού video game (η ίδια άλλωστε είναι σχεδιάστρια video games), με αποτέλεσμα να επιστρέφει ξανά και ξανά, επιχειρώντας κάθε φορά να κατανοήσει τι σκατά συμβαίνει.
Στην αρχή σκέφτεται ότι μπορεί να έμπλεξε σε κάποιο κακό τριπ εξαιτίας ενός τζόιντ με κοκαΐνη (που τελικά ήταν κεταμίνη ή κάτι άλλο ίσως) που την κέρασε μια φίλη της στο πάρτι, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα.
Ένα από τα μεγάλα ατού αυτής της σειράς, που είναι έξοχα στημένη και λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και ελίσσεται σε πολλά είδη, είναι ότι μοιάζει με μια από τις πιο πιστές καταγραφές της σύγχρονης Νέας Υόρκης.
Για να σπάσει αυτή τη λούπα, πρέπει να καταλάβει τους κανόνες του παιχνιδιού. Πρέπει να καταλάβει τι συμβαίνει και επίσης να καταλάβει γιατί, εκτός από το ότι είναι νεκρή (ή αθάνατη, όπως ο Μπιλ Μάρεϊ στη Μέρα της Μαρμότας), κουβαλά κι έναν σκασμό ψυχολογικές εμπλοκές που κάνουν την ύπαρξή της τόσο προβληματική.
Τη Νάντια υποδύεται με πολύ ιδιαίτερο τρόπο μια πολύ ιδιαίτερη ηθοποιός και μια ακόμα πιο ιδιαίτερη προσωπικότητα, η Νατάσα Λιόν (που είναι και συν-δημιουργός της σειράς), η οποία κατά καιρούς είχε ακουστεί, εκτός από τις ιδιοσυγκρασιακές ερμηνείες της, και για τις μάχες της με διάφορους εθισμούς και ζητήματα υγείας που παραλίγο να της στοιχίσουν τη ζωή, προ δεκαπενταετίας περίπου.
Είναι μάλιστα τόσο χαρακτηριστικά μποέμ νεοϋορκέζικο το εκφραστικό της ιδίωμα που είναι σαν να παίζει διαρκώς παραλλαγές του ίδιου χαρακτήρα – του εαυτού της δηλαδή.
Η Νάντια κλείνει (εις το διηνεκές) τα 36, υποτίθεται, αλλά ακούγεται και κινείται σαν μεσήλικας μπίτνικ μαφιόζος με εκφορά λόγου σαν να μιλάει τσιγάρο, όχι άνθρωπος.
Ένα από τα μεγάλα ατού αυτής της σειράς, που είναι έξοχα στημένη και λειτουργεί σε πολλά επίπεδα και ελίσσεται σε πολλά είδη (σάτιρα, φαντασία, ρομαντική κομεντί, θρίλερ), είναι ότι μοιάζει με μια από τις πιο πιστές καταγραφές της σύγχρονης Νέας Υόρκης – των «ψαγμένων» παροικιών της, συγκεκριμένα, όπου ακούγονται διαρκώς ατάκες του τύπου «με ενδιαφέρει η λογοκλοπή ως καλλιτεχνική φόρμα» όπως λέει μια φίλη της Νάντια.
Ακούγεται επίσης στη σειρά ένα σούπερ εκλεκτικό σάουντρακ με μόνιμη επωδό το τραγούδι "Gotta Get Up" του Harry Nilsson, το οποίο λειτουργεί στη σειρά με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσε το "I Got You Babe" που άκουγε κάθε πρωί στο ξυπνητήρι ο Φιλ Κόνορς στη Μέρα της Μαρμότας.
Αντίθετα από εκείνη τη μνημειώδη ταινία, η Νάντια δεν προσπαθεί να στήσει από ένα σημείο και μετά την τέλεια μέρα, αλλά ως ντετέκτιβ παλαιάς κοπής να συνδέσει τα ίχνη και να βρει το νήμα που οδηγεί στη λύση του μυστηρίου.
Από το τέταρτο επεισόδιο και μετά, μάλιστα, βρίσκει και συμπαραστάτη / συμπρωταγωνιστή: έναν νεαρό εντελώς μπλοκαρισμένο ψυχολογικά ο οποίος επίσης βιώνει ξανά και ξανά τη μέρα του θανάτου του.
Μπορεί επίσης να κατατάξει κανείς (εν μέρει τουλάχιστον) το "Russian Doll" σε ένα σύγχρονο υπο-είδος τηλεοπτικής εσχατολογικής κομεντί που διαχειρίζεται τεράστια υπαρξιακά ζητήματα, με την ελευθερία που προσφέρει μια αφήγηση που έχει να κάνει με τη μεταθανάτια ζωή, όπως το The Good Place ή το Forever.
Πρόκειται για ψυχεδελική εμπειρία ώρες-ώρες, αλλά ενώ «κάνεις κεφάλι», διαπιστώνεις ότι το Russian Doll κρύβει στο βάθος του και μια μεγάλη καρδιά.
Δείτε το τρέιλερ της σειράς