Σε ποιους χώρους έγινε η παρουσίαση;
Στη Διπλάρειο Σχολή, στο Μουσείο Ελευθερίου Βενιζέλου και στο Πάρκο Ελευθερίας. Η μεγάλη έκπληξη είναι η Διπλάρειος, ένας γιγαντιαίος χώρος, ορόσημο μιας τεχνικής και βιοτεχνικής περιόδου, για πρώτη φορά σε κοινή θέα.
Τι περιελάμβανε η παρουσίαση που είδες;
Έργα ιστορικά και σύγχρονα, δουλειές φοιτητών, αρχειακό και readymade υλικό των σχολών της Διπλαρείου, μόνιμα εκθέματα των χώρων, αντίγραφα περιοδικών, ιστορίες του Αισώπου, μουσικά κομμάτια, έγγραφα και πολλών λογιών memorabilia. Κυρίως, περιελάμβανε την πεποίθηση ότι ετερόκλητα στοιχεία μπορούν πολύ οργανικά να συσχετιστούν.
Ποιο είναι το concept της φετινής μπιενάλε;
Η λογική της έκθεσης εξηγείται μια χαρά στο Δελτίο Τύπου. Το πραγματικό, όμως, concept είναι σε άμεση συνάφεια με το περιβάλλον τοπίο, άρα ενεργοποιείται κατά την επίσκεψη. Η κεντρική έκθεση στη Διπλάρειο δεν είναι μονάχα τα εκθέματα, είναι το ίδιο το κτίριο, με το παρελθόν και τις ιδιαιτερότητές του, και οι άπειρες όψεις της πόλης εντός του κτιρίου (πλατεία Θεάτρου, Βαρβάκειος Αγορά, μνημεία, πολυκατοικίες, κάτοικοι, μετανάστες). Η έκθεση είναι μια διαρκής μεταφορά.
Υπήρχε κάποιο έργο που να ξεχώρισες;
Υπάρχουν πολλά ξεχωριστά έργα. Μου άρεσε ιδιαίτερα ένα ασπρόμαυρο φωτογραφικό πολύπτυχο του Γιάννη Θεοδωρόπουλου («Ιωάννης ο Βίαιος»), η εγκατάσταση από θρανία της ομάδας Under Construction («Exit»), οι ζωηρές ακουαρέλες του Γαλάνη, τ’ ακρυλικά παντζούρια του Κατζουράκη, τo σβησμένο σε καμβά «Hommage aux murs d’ Athènes» του Βλάση Κανιάρη, η ασπρόμαυρη αργυροτυπία ανώνυμου καλλιτέχνη «Untitled» (Albania) και ο «Θάνατος του Μάρκου Μπότσαρη», έργο του Θεόφιλου σε ξύλο, του 1823. Το πραγματικά ξεχωριστό για μένα είναι ότι είδα μία επιμελητική θέση ικανή ν’ αφήσει το στίγμα της όσον αφορά τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τις εκθέσεις. Υπάρχει μία σημαντική χειρονομία εδώ, ένα πλαίσιο αφομοίωσης της πρόσφατης και τρέχουσας ιστορίας με συνείδηση κι ευαισθησία. Επιτέλους!