Οι εμφανίσεις στα Όσκαρ στη δεκαετία του ‘80

Αναλύσεις, προβλέψεις, τοποθετήσεις, στατιστικές. Το μεγάλο πανηγύρι του «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» μας έχει πείσει πώς αυτή η φρενίτιδα δημοσίων σχέσεων και εσωτερικών διεργασιών που αφορά κάποιους προνομιούχους λευκούς άντρες με μέσο όρο ηλικίας τα 62 και τους ελάχιστους ηθοποιούς που θα δουν τις αμοιβές τους να εκτοξεύονται στα ύψη σε μια βραδιά, αφορά εμάς προσωπικά και παίρνουμε θέση λες και μας ρώτησαν. Από τα μυριάδες βραβεία που μοιράζονται κάθε χρόνο, πώς κατάφεραν τα Όσκαρ και απέκτησαν τέτοιο εκτόπισμα;

Οι δύσκολες ερωτήσεις δεν είναι της στιγμής, αλλά δύσκολα θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι είναι σημαντικά, επειδή τα βλέπουμε στην τηλεόραση. Η σκηνοθεσία, τα κοντινά, οι κοντινές λήψεις, η λειτουργία του σόου αυτού είναι κομμένη και ραμμένη έτσι ώστε ο τηλεθεατής να πιστεύει ότι είναι ένα μέρος αυτού του λαμπερού πάρτι, ώστε να συνεχίζει να λατρεύει τους βραβευμένους, να συμμετέχει στην απογοήτευση των χαμένων και τελικά να πηγαίνει να βλέπει τις ταινίες τους.

Φυσικά δεν είναι απαραίτητο να τα παίρνουμε όλα σοβαρά, και κυρίως όχι ό,τι βλέπουμε στην τηλεόραση. Η γιορτή, αν εξαιρέσει κανείς τις εξαντλητικές διαφημίσεις και την τεράστια διάρκεια λόγω αυτών, είναι μια καλή ευκαιρία για το αγαπημένο άθλημα του τηλεθεατή: το κουτσομπολιό.

«Κοίτα τι φοράει», «εμένα μου αρέσει», «ωραίο το χρώμα αλλά δεν της πάει» είναι τα σχόλια που λέγονται πιο συχνά από το πόσο καλή η κακή ηθοποιός ήταν κάποια (οι άντρες δεν έχουν πολλά περιθώρια να εμφανιστούν σαν παγώνια, θα κριθούν μόνο για τις ικανότητές τους). Το άγχος να ξεχωρίσουν από το σωρό, να μαζέψουν όσο πιο πολλούς φωτογράφους γίνεται αλλά να παραμείνουν κομψές έχει οδηγήσει πολλές σε πολύ λάθος επιλογές.

Εκτός συναγωνισμού:

Kαι η για πάντα νικήτρια της καρδιάς μας από το 2001