Μετά από 26 χρόνια πολιτικών εκπομπών και ατέλειωτες ώρες εξευτελιστικής μικροπολιτικής, δεν περιμένει κανείς κάτι καινούριο από ένα βραδινό πολιτικό talk show. Πόσω μάλλον, όταν αυτό “κολυμπάει” σε ώρα βραδινή, ώρα αναπαύσεως και ήδη “απέναντι” του, χορεύουν γυμνά τα πραγματικά καημένα της νύχτας ή εξομολογείται τον άχθο του lifestyle, κάποιος εκπρόσωπος του απ’ τα παλιά.
Όμως, με το Eurogroup εν εξελίξει, με το προσφυγικό ορθάνοιχτο απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη, ήταν κάπως άβολο, σα να μη μεγαλώσαμε ποτέ, σαν να μην ωριμάσαμε ποτέ και η μόνη εναλλακτική σε ενημέρωση εκείνο ακριβώς το βράδυ ήταν ο Βασίλης Λεβέντης, προσκεκλημένος στον Νίκο Χατζηνικολάου.
Δεν είναι τόσο το τι ειπώθηκε – σιγά, τι θα μπορούσε να ειπωθεί που να μην είναι ποτισμένο από την αποφορά τηλεοπτικού και πολιτικού πολιτισμού της δεκαετίας του ’80; – όσο αυτή ακριβώς η αισθητική πολύ παλιάς δημοσιογραφίας, παλιών αστείων και μηδενικής επαφής με το τραπέζι.
«Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα γίνουμε πάρκινγκ». Να μια ωραία κουβέντα καφενείου, προκληθείσα από το ερώτημα του δημοσιογράφου προς τον Λεβέντη και γιατί άραγες απουσίαζε η υπογραφή του από το κοινό ανακοινωθέν της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών για το προσφυγικό. Να, εκφορά λόγου που το ’80 θα έκανε χαμό.
«Κύριε Νίκο μου», μια, «κύριε Νίκο μου», δυο, και τα πρώτα 15 λεπτά της εκπομπής ξοδεύτηκαν – φαινομενικά - στο να γίνει κατανοητό προς τον κ. Λεβέντη, ότι στη σύσκεψη πολιτικών αρχηγών κλήθηκε για το προσφυγικό. Όχι για τις αντιρρήσεις του προς την κυβέρνηση. Όχι για να ζητήσει οικουμενική. Όχι για τις δημοσκοπήσεις. Για – το – προ- σφυ- γι- κό.
Και ενώ, ως τηλεθεατής, αν είσαι και γεννημένος το ’90, μπορεί να είσαι έτοιμος να συμπαθήσεις τον φαινομενικά ανυπεράσπιστο Λεβέντη, να συγχωρήσεις μια εμμονή, πολιτική, ανθρώπινη, της ηλικίας, της ταλαιπωρίας του συγκεκριμένου πολιτικού ανδρός να μπει στη Βουλή μετά από τόσα χρόνια, έρχεται αυτή η ατάκα.
«Όταν η Γεννηματά είδε ότι εγώ δεν θα υπογράψω το ανακοινωθέν, αν δεν συζητηθεί το ασφαλιστικό, την είδα ότι άρχισε να γράφει στο κινητό της μηνύματα και μετά να παίρνει εντολή απ’ έξω, μετά από μία δύο ώρες, να αλλάξει στάση».
Και αμέσως μετά η εύλογη ερώτηση των δημοσιογράφων: «Μα, από που να πάρει εντολή η πρόεδρος του κόμματος;».
Και με την απάντηση Λεβέντη – διατύπωση, τόνος, ύφος, βλέμμα – («-Ναι, έπαιζε το κινητό της, κύριε Νίκο», όχι "έπαιζε με το κινητό της"), καταλαβαίνεις, ειδικά αν εξαπατήθηκες, ότι αυτό που αντιμετωπίζεται ως συμπαθές παππουλάκι, είναι μια άλλη, πιο ύπουλη εκδοχή όσων απεχθάνεσαι περισσότερο. Στην πολιτική, στην τηλεόραση, στη ζωή. Και γιατί με κάτι τέτοια, πολιτικοί, όπως η Γεννηματά κερδίζουν πόντους.
Bonus extra, τα ανακλαστικά των τηλεθεατών - μέσω της παντοδυναμίας στην έκφραση, που προσφέρει το Twitter - που σχολίαζαν με χάρη την επιλογή του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου. Σε μέρες που ο Λεβέντης "τυγχάνει" να εναντιώθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και ενώ μία εβδομάδα πριν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο κεντρικός καλεσμένος του "Ενικού". Αυτά.