Το Strain είναι η νέα σειρά που μας κάνει να βλέπουμε το ένα επεισόδιο μετά το άλλο, μονορούφι, ξενυχτώντας. Όχι επειδή είναι αριστούργημα, όχι ότι είναι κακό (είναι καλό), αλλά επειδή έχει μια πολύ καλή μίξη υπαρξιακού θρίλερ με camp και gore, θεωρίες συνωμοσίας και ωραία ειδικά εφέ, κάποια (παιχνιδιάρικα;) κενά στο σενάριο μαζί με καλοδουλεμένες σκηνές, με αποτέλεσμα μια ιστορία που χτυπάει μια στο καρφί και μια στο πέταλο, δημιουργώντας εθισμό.
Οι αντιδράσεις ξεκίνησαν από την διαφημιστική αφίσα με άρθρο διαμαρτυρίας στο Time: είναι αυτή εικόνα για να βλέπουν τα παιδιά μας στο δρόμο; Ο CEO του καναλιού που φιλοξενεί τη σειρά σχολίασε «αναγκαστικά τρομοκρατήσαμε κάποια παιδιά για να λανσάρουμε αυτή τη σειρά, αλλά πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο. Απλά λέω.» Ο Ντελ Τόρο συμπλήρωσε λέγοντας «κοιτάξτε, ειλικρινά, πιστεύω ότι κάθε άλλη μορφή διαφήμισης είναι ενοχλητική για την ηθική. Διαφημίσεις μπίρας, άφτερ σέιβ. Αυτό είναι απλώς ένα σκουλήκι στο μάτι!» Η αρθογράφος του Time δε συμφωνεί με αυτή την ελαφρώς αμφιλεγόμενη, ελαφρώς χιουμοριστική προσέγγιση, αλλά αν μη τι άλλο, είναι πιστή στην ατμόσφαιρα της σειράς.
Όπως έχει (περίπου) πει ο Στίβεν Κινγκ, τα πιο πετυχημένα θρίλερ είναι αυτά που βρίσκουν την ουσία αυτού που φοβόμαστε συλλογικά, και το «αυτό» σε κάθε εποχή είναι διαφορετικό. Το Strain χτυπάει στον σύγχρονο φόβο των προστατευμένων κοινωνιών, που είναι μια έξωθεν απειλή, ικανή να διαλύσει τα τείχη που μας διαχωρίζουν από την φτώχια, την αρρώστια, την αβεβαιότητα. Ο Έμπολα; Τα αεροπλάνα που πέφτουν; Οι μυστικές οργανώσεις που ελέγχουν τα πάντα; Όλοι οι φόβοι συνδέονται σε μια σειρά, με φόντο την νυχτερινή, βροχερή και απειλητική Νέα Υόρκη. Θα μπορούσε να είναι η Πανούκλα του Καμύ, αν ο Καμύ ενδιαφερόταν για καριέρα στην τηλεόραση - όμως ο εμπνευστής είναι ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, ένας πολυμαθής δημιουργός, γνώστης της ποπ κουλτούρας, κριτής του Καθολικισμού και θαυμαστής του Τέρατος, της Ατέλειας και της υπόγειας απειλής.