Όταν εμφανίστηκε η κυρία Ρένα Δούρου στα πολιτικά πράγματα της χώρας, είτε ήταν κανείς ΣΥΡΙΖΑ είτε όχι όφειλε να παραδεχθεί ότι επρόκειτο –έτσι τουλάχιστον φάνταζε- για μια ωραία παρηγοριά. Είχε τον αέρα της αμαζόνας κάπως, χωρίς να τρομοκρατεί τον κόσμο, δεν κουβαλούσε πάνω της όλα τα κλισέ των γυναικών πολιτικών της τελευταίας 40ετίας: δεν επιχειρούσε να εξαφανίσει τη θηλυκότητά της για να καμωθεί τη σοβαρή ούτε να την υπογραμμίσει, δύο από τα βασικά ολισθήματα πολιτικών καριέρας για να αντέξουν στην πολιτική αρένα. Ήταν μια γυναίκα με κατανοητά ελληνικά, κάπως φορτσάτη, αλλά άμεση που έδειχνε να νοιάζεται για το τι γίνεται γύρω της, να έχει επαφή με το τραπέζι, να δείχνει γήινη και να φαίνεται αποτελεσματική. Σπουδαία προσόντα, μαζί με την εγκύκλια μόρφωση, τις 4 γλώσσες και το μεταπτυχιακό, πολύ πολύ σοβαρά.
Δεν είναι κάτι που δεν έχει συμβεί ξανά με ανθρώπους αυτού του κομματικού σχηματισμού. Να ενθουσιάσουν στην αρχή –ειδικά στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, πολλά τα ονόματα που πέρασαν το τεστ των εντυπώσεων, αλλά μετά ντράπηκε κόσμος πολύς για την εξέλιξη τους- και μετά να αποδειχθούν περιπτώσεις «Ντόριαν Γκρέι».
Ωστόσο, το θέμα με την κυρία Δούρου δεν είναι εκεί.
Ουδείς ασχολείται με το αν εδώ και καιρό ως Περιφερειάρχης Αττικής ελάχιστα πράγματα έχει να επιδείξει. Πρόκειται για μία κομβική θέση, ωστόσο εξαιρετικά ξινή σε ό,τι αφορά τη συνεργασία επιπέδων, το ξέρουν όλοι αυτό, κυρίως οι προκάτοχοι της. Ουδείς ασχολείται και με τα αυτοαναφορικά posts της στα social media, τα σχεδόν ναρκισεύαμενα και οτιδήποτε άλλο φιλοτεχνεί την εικόνα του αγοροκόριτσου, της φεμινίστριας, της εναλλακτικής. Αυτά είναι προς κατανάλωση, σήμερα γράφονται, αύριο ξεχνιούνται, μάζεψαν 100-200 likes, πούλησαν και λίγη σπέκουλα, εξυπηρέτησαν και μία εσωτερική ανάγκη, δεκτό.
Τι γίνεται, όμως, όταν οι περιστάσεις και τα γεγονότα μας αφαιρούν τα ρούχα; Κάποιοι στάθηκαν ακριβώς πριν από ένα μήνα στο ύφος και τις διατυπώσεις της Περιφερειάρχη την ώρα που καιγόταν το σύμπαν. Όταν οι πολίτες χρησιμοποιούσαν τα social media δικαίως για να ξεσπάσουν / ενημερώσουν / καταγγείλουν σχετικά με το πύρινο μέτωπο, η κυρία Δούρου είχε εμφανιστεί –καταβεβλημένη και αυστηρή- για να δηλώσει ότι «όταν επιχειρούμε, σιωπούμε». Αυτή ήταν και η (περίπου πολιτική) απάντησή της στις μαζικές, οργισμένες καταγγελίες ότι ο πολιτικός κόσμος στο σύνολό του κοιμόταν όρθιος και άργησε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
«Σταματήστε τα δελτία Τύπου, σταματήστε τα τιτιβίσματα, σταματήστε τα ποσταρίσματα... δελτία Τύπου από ξαπλώστρες σε νησιά, τιτιβίσματα από κλιματιζόμενα κομματικά γραφεία, εάν κάποιος δεν μπορεί να τα διαβάσει κοιτώντας στα μάτια τους άντρες της Πυροσβεστικής και τους συμπολίτες που έχουν χάσει το σπίτι τους να μην τα γράφει». Τέλος πάντων, για το ύφος και τον τόνο φρεσκάρει κανείς τη μνήμη του με το σχετικό βίντεο. Όχι για να εκνευριστεί εκ νέου, αλλά γιατί θα του φανεί χρήσιμο στη συνέχεια.
Το έγκλημα στο Πεδίον του Άρεως
Ας φύγουμε, όμως, από τις φωτιές. Ας έρθουμε στο Πεδίον του Άρεως. Η κατάσταση εκεί είναι γνωστή. Ποταμοί έχουν γραφτεί για την παρακμή της περιοχής, κάθε μέρα οι κάτοικοι έχουν κάτι να προσθέσουν στα social media –φυσικά, χωρίς να ζητούν την άδεια της Περιφερειάρχη-, μία ωμή, πνιγηρή καταγραφή έχει κάνει και ο Θοδωρής Αντωνόπουλος στη LIFO.
Πριν από καιρό, είχε ξεκινήσει και μία μεγάλη διαδικτυακή καμπάνια για τις παιδικές χαρές του Πεδίου του Άρεως και τη συνολική του παρακμή από εδώ. Έπεσε, βεβαίως, πάνω στην οργή της κυρίας Δούρου που έκανε λόγο για «όψιμους παρκολόγους», «υπερευαίσθητους» και «άλλους αυτοαναγορευθέντες σε αποκλειστικούς "προστάτες" του Πεδίου του Άρεως».
Τότε αυτού του είδους οι συλλογικότητες –έρμες και μόνες- είχαν επισημάνει την επικινδυνότητα της παιδικής χαράς του Πάρκου. Είχαν τραβήξει φωτογραφίες και βίντεο, όπως αυτό
είχαν συνομιλήσει με γονείς, κόσμο της περιοχής, ωστόσο η απάντηση που έλαβαν ήταν ότι η παιδική χαρά είναι «είναι απολύτως ικανοποιητικά εξοπλισμένη, πλήρως προσβάσιμη στο κοινό και σε πλήρη λειτουργία με μεγάλη επισκεψιμότητα κατά τη διάρκεια της ημέρας».
Το αποτέλεσμα; Στις 7 Σεπτεμβρίου οι κάτοικοι αντίκρισαν αυτά εδώ τα νέα.
Το τι να άλλαξε από τις 27 Ιουλίου μέχρι την προηγούμενη Πέμπτη είναι άγνωστο και είναι χρήσιμο και θετικό που η κυρία Δούρου υπαναχώρησε, έστω και έτσι, σιωπηρά.
(Και φυσικά, όπως καταγράφουν οι «συλλογικότητες» που πριν να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο τις αγαπούσε, παρά την ανακοίνωση, κάποιοι γονείς εξακολουθούν να πηγαίνουν τα παιδιά τους εκεί. Και παρά το ότι η Περιφέρεια καλεί τον κόσμο να χρησιμοποιήσει τη μικρή Παιδική Χαρά της Λεωφόρου Ηρώων, φύλακας δεν υπάρχει. Τουλάχιστον, όχι μέχρι τις 8 Σεπτεμβρίου, όπως λένε).
Καταλήγοντας, όμως, ας πούμε δύο πράγματα, με ψυχραιμία, χωρίς εμπάθεια και πάθος: η Περιφέρεια για τη συγκεκριμένη περιοχή έχει κάνει το απόλυτο τίποτα. Ούτε τα στοιχειώδη, για να ξεφοβηθούν περιοίκοι και κόσμος που από χρόνια δεν πατάει ούτε γι' αστείο στην περιοχή. Κατά δεύτερον, ας γίνει αντιληπτό κάποτε –από αυτήν εδώ την κυβέρνηση και όλους τους υπηρεσιακούς παράγοντές της- ότι όταν κάποιος σου ασκεί κριτική, δεν είναι κατ' ανάγκην πολιτικός σου αντίπαλος, κάποιος που κάθεται και γράφει πύρινους σε κάποιο κλιματιζόμενο γραφείο. Πρόκειται για μικροπολιτικό επιχείρημα, παρωχημένο, φθηνό και πρόχειρο και πλέον γραφικό. Αντιθέτως, τη μέρα που κάποιος (αριστερός, δεξιός, αστεριστεροδέξιος) θα τολμήσει ένα ανακουφιστικό "mea culpa", θα έχει ξηλωθεί όλη αυτή σαπίλα των απαρχαιωμένων think tank των κομμάτων που πληρώνονται για να εκθέτουν ανεπανόρθωτα τους φυσικούς εργοδότες τους.
Όσο για την κυρία Δούρου, την κάποτε πολύ φέρελπιν, οι σπουδές στο Έσεξ ίσως τη βοηθήσουν να καταλάβει το "Ι nothing you". Τίποτα δεν την έχουν οι πολίτες, τίποτα δεν αισθάνονται, πουθενά δεν την εχθρεύονται. Τη δουλειά της περιμένουν ακόμη να κάνει...