Αυτό το σύνθημα γράφτηκε σε τοίχο της Αθήνας τα χρόνια της κρίσης.
Αρκεί από μόνο του για να διαπιστώσεις ότι έχουμε αρρωστήσει ομαδικά (μάς αρρώστησαν, αν θέλετε)
Έχει γίνει αυτό που οι στατιστικές προβλέπουν: σε περιοδους που ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται, οι κοινωνικές ομάδες χωρίζονται -και τρώει η μία την άλλη.
Καμμία λογική συζήτηση πια: ψόφος και παράνοια.
Αν κάποιος διεκδικεί χαλαρά το θάνατο ενός σπουδαιου, υπέργηρου καλλιτέχνη, επειδή δεν κοντρολάρει πια τις δημόσιες εμφανίσεις και δηλώσεις του (και το γράφει στους τοίχους της πόλης), σκεφθείτε τι θα διεκδικήσει για εκείνους που εκφράζουν μια ενεργή, διαφορετική άποψη.
Τα ένστικτα σηκώνουν κεφάλι.
Λογικό, αφού η κατάσταση έχει απογυμνώσει τους ανθρώπους από την αξιοπρέπειά τους.
Αλλά και άγριο.
(Ερώτηση: αγριότερο από την πείνα, την ανεργία, την περιφρόνηση;)