To άρθρο της Αριάν Λαζαρίδη "Μονόλογος μιας παντρεμένης Αθηναίας που απατά" αναπαρήχθη ασύστολα (συχνά δίχως καν αναφορά πηγής) σε δεκάδες σάιτ και έγινε viral. Προκάλεσε κυριολεκτικά χιλιάδες σχόλια, που κυμαίνονται μεταξύ επαίνων και τραμπουκισμού.
Δύο όμως επιστολές έφτασαν σήμερα στο γραφείο μας με τον παραδοσιακό τρόπο της επιστολής προς τη LIFO.
Σας τις παρουσιάζουμε, ως έχουν:
Κατ’ αρχήν να ζητήσω συγγνώμη για το φύλο μου.Για τα σχόλια που ακολούθησαν το κείμενό σας (τουλάχιστον αυτά που διάβασα στο facebook όταν το κείμενό σας αναπαράχθηκε από το gazzetta.)
Όχι κυρία Λαζαρίδη, ελπίζω να το έχετε διαπιστώσει κι εσείς, δεν είμαστε όλοι οι άνδρες ανέραστοι και φοβισμένοι, ανίκανοι να ανεχθούμε την πιθανότητα μια γυναίκα, η γυναίκα μας, ή πολύ περισσότερο η μητέρα μας, να είναι συμφιλιωμένη με τον ερωτισμό της και να τον διεκδικεί. Δεν είμαστε όλοι μεγαλωμένοι με τη λογική της ασφάλειας υπεράνω όλων που μεταφράζεται σε «ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου» και «τη γυναίκα σου στη κουζίνα, μη τυχόν ξεπορτίσει».
Μερικοί από εμάς, ευτυχώς όλο και περισσότεροι, μπορούμε να κατανοήσουμε ότι το σημείο κλειδί στο κείμενό σας είναι η φανταστική εξομολόγηση της Μάνας αυτής (με Μ κεφαλαίο και αν τη ξέρετε παρακαλώ να της το πείτε) στη κόρη της «μόνα άμα μεγαλώσεις και γίνεις μαμά και σε χάσεις θα με καταλάβεις». Και τι καλύτερο μάθημα μπορεί μια Μητέρα (ένας γονιός) να δώσει στο παιδί του από αυτό; «Μη χαθείς παιδί μου. Είσαι μοναδική προσωπικότητα, με «θέλω» που βέβαια γεννούν υποχρεώσεις και ανάγκες, αλλά αυτές είναι απλά οι αυλικοί του «θέλω» σου. Και όταν κόβεις «θέλω» για να εξυπηρετήσεις «πρέπει» πας ανάποδα. Τα «θέλω» όμως είναι θεριά και ξυπνούν. Και όταν ξεχνιούνται ή χάνονται, κακοφορμίζουν. Αν λοιπόν δε μάθεις να τα ικανοποιείς ως τέτοια, τότε γίνονται «πρέπει» αφού είναι ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθούν.
Με άγγιξε η εξομολόγηση της Κατερίνας. Τη βρήκα πολύ θαρραλέα. Όχι τόσο γιατί δημοσιεύτηκε, εξ’ άλλου κανείς δε ξέρει αν το όνομα είναι αληθινό, μπορεί να είναι η γυναίκα μου (μακάρι), αλλά γιατί βρήκε το θάρρος να παραδεχτεί τα συναισθήματά της στον εαυτό της. Να της πείτε παρακαλώ ότι αν τα έχει εκφράσει τόσο ανοιχτά και στον πρώην – νυν, έχει κερδίσει το θαυμασμό μου, ότι κι αν σημαίνει ο θαυμασμός ενός αγνώστου.
Έχοντας πει αυτά, παρακαλώ διαβάστε τη δική μου αντίστοιχη εμπειρία. Και αν θέλετε δημοσιεύστε τη, αν και είναι γυναικεία η στήλη σας. Θα ήθελα πολύ να δω τις αντιδράσεις των ομοφύλων μου. Και ναι, είναι αληθινή, και ναι βασίζομαι στη διακριτικότητά σας, αν και δε σας γνωρίζω.
Με εκτίμηση
Με λένε Άλκη, είμαι 43 ετών, παντρεμένος 20 χρόνια και έχω 2 παιδιά που πάνε στην εφηβεία. Η σχέση μου με τη γυναίκα μου έχει περάσει πολλά κύματα. Δυσκολίες, ευκολίες, ευχάριστα και δυσάρεστα. Έχω τα παράπονά μου, έχει και εκείνη τα δικά της. Αλλά, σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τον Έρωτά μου και όχι για τη γυναίκα μου.
Πριν λίγο καιρό συνάντησα ξανά τη Βάνα. Μια από τις πολύ πρώτες και έντονες σχέσεις μου. Σε ευαίσθητη ηλικία, τότε που ο άλλος ανοίγει μια τρύπα στη καρδιά σου και πάει και χώνεται. Μια σχέση που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, δημιουργώντας στους ενήλικες πια εαυτούς μας μια γλυκιά αναρώτηση, αλλά και το αίσθημα μιας αγνής επαφής. Η Βάνα σήμερα έχει κι εκείνη ένα παιδί και αντίστοιχα χρόνια γάμου.
Μια μέρα πριν την επέτειο των 20 ετών γνωριμίας με τη γυναίκα μου, είχα το δεύτερο ραντεβού με τη Βάνα. Ήταν η μέρα που άφησα τον εαυτό μου να αποδεσμευτεί από την απόφαση που είχα πάρει όταν παντρεύτηκα. Ναι, θα ήθελα να είμαι ένας πιστός σύζυγος. Όχι, δε τα κατάφερα. Δε τα καταφέραμε. Ερωτεύτηκα ξανά από την αρχή τα μάτια της, που είναι ολόιδια, όπως λέει και ο ποιητής. Και διαπίστωσα ότι δεν είχαν αλλάξει και τρόπο να με κοιτάνε.
Ένιωσα, Ζωή ξανά να περνάει μέσα από τη ψυχή μου. Ένιωσα τη λαχτάρα και την ικανοποίηση που έχεις όταν ξέρεις ότι ο άλλος χαμογελάει για σένα ακόμα κι όταν είσαι μακριά. Χαμογέλαγα και εγώ χωρίς λόγο και αφορμή, την ώρα που η ανάσα μου έμπαινε κατσαρή στο στήθος μου κάθε που τη σκεφτόμουν.
Ναι, κρυφά ραντεβού, δωμάτια ξενοδοχείων, γωνιές σε καφετέριες, αγκαλιές και φιλιά ξανά αχόρταγα, ξανά ηλεκτρικά, ξανά ατελείωτα και όχι υποχρεωτικά και διαδικαστικά. Εκμυστηρεύσεις από την αρχή, αναγνώριση λαθών στην επικοινωνία και στις απαιτήσεις, έμπειροι πια και οι δύο μας στο πως οι σχέσεις επιβαρύνονται από το χρόνο και από τον εαυτό μας που έχει τη παράλογη απαίτηση ο άλλος να πάρει το βάρος της ύπαρξής μας και του well being μας. Κόβονται λοιπόν στην αρχή, πολύ αρχή.
Και φυσικά τα αγγίγματα, τα χάδια, ο Έρωτας. Βρίσκεις λόγο για να ζεις ξανά, να είσαι χαρούμενος με τους ανθρώπους που αγαπάς, τα παιδιά σου (ναι και τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου) αληθινά και όχι πίσω από το προσωπείο που λέει «τα παιδιά να μη καταλάβουν τίποτα». Γιατί ποιος το είπε ότι αν μένεις σε μια σχέση που έχει σβήσει ερωτικά και έχει πάρει άλλες μορφές, είσαι ευτυχής και μοιράζεις στα παιδιά σου αέρα ικανοποίησης. Είσαι δυστυχής και δε το βλέπεις, αλλά ο αέρας γύρω σου δηλητηριάζεται και πρώτα από όλους τον αναπνέουν τα παιδιά σου.
Ναι λοιπόν, ερωτευτείτε ξανά. Μη φοβηθείτε να ζήσετε. Ο γάμος από μόνος του δεν είναι εγγύηση ευτυχίας. Ούτε έρωτα. Μπορεί να είναι κάτι βαθύτερο, κάτι περισσότερο, κάτι που έχει εξελιχθεί με τα χρόνια σε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας, αλλά γιατί πρέπει να ακρωτηριαστούμε ώστε να χωρέσουμε μέσα σε αυτόν? Και γιατί να το ζητάμε και από το σύντροφό μας, που, θυμηθείτε, κάποτε τον λατρέψαμε.
Το μόνο που εύχομαι, είναι να καταφέρουμε όλοι να γίνουμε τόσο ειλικρινείς, όσο η Κατερίνα σε αυτό το άρθρο.