Τη γνωριμία μου με τη Μαρία Πίνιου - Καλλή την οφείλω κατά κάποιο τρόπο στην αρθρογραφία μου στη LIFO. Με πλησίασε ένα βράδυ που συντρώγαμε με κοινή παρέα κι άρχισε να μου λέει πως αισθάνεται έναν ιδιαίτερο δεσμό με τη LIFO, μια και την ωραιότερη συνέντευξη της την είχε πάρει ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος πριν αρκετά χρόνια. Θυμόταν ως πολύ αξιόλογο και το φόντο κατά τη φωτογράφηση της για εκείνη τη συνέντευξη: Η ίδια μπροστά από έναν τοίχο που πάνω του υπήρχε αναγραμμένη πολλές φορές μία μόνο λέξη: ''Torture''!
Πραγματικά, ωραίο εύρημα για το background μίας γυναίκας, μίας εξέχουσας προσωπικότητας, που αφιέρωσε μια ζωή ολόκληρη κατά της βίας και των βασανιστηρίων στα κορμιά των ανθρώπων.
Το έργο της ξεκίνησε ουσιαστικά το 1989 όταν έγινε μέλος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Την ίδια χρονιά ίδρυσε στη χώρα μας το Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το 1993, επιστέγασμα της ακτιβιστικής - ανθρωπιστικής δράσης της, ήταν η υποψηφιότητα της για το Νόμπελ Ειρήνης
Με τη Μαρία, το ''Μαράκι'' όπως την έλεγα, καθώς ήταν αδύνατο να πιστέψεις πως ένα τέτοιο μικροκαμωμένο φωτεινό πλάσμα είχε φτάσει αισίως 70 ετών, μέναμε κοντά. Ένα τσιγάρο δρόμος χώριζε το σπίτι μου από το δικό της, ένα υπέροχο διαμέρισμα, από τα πιο γουστόζικα που είχα δει σε όλη την Αθήνα. Συναντιόμασταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα, συνήθως στο στέκι μας, στην ''Κόκκινη Κλωστή'' του ποιητή Κώστα Καρτελιά. Περνούσε, με έπαιρνε με το αυτοκίνητο της και μετά με γύριζε. Πόσες φορές δεν έκανα μία και δύο ώρες να βγω απ' το όχημα, αφού πιάναμε την κουβέντα και άκουγα απ' τα χείλη της τρομερά ενδιαφέρουσες ιστορίες.
Για το πώς εξορίστηκε στη Γυάρο τα χρόνια της χούντας, έχοντας σπουδάσει ιατρική στον τομέα της δερματολογίας. Το έργο της ξεκίνησε ουσιαστικά το 1989 όταν έγινε μέλος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Την ίδια χρονιά ίδρυσε στη χώρα μας το Ιατρικό Κέντρο Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το 1993, επιστέγασμα της ακτιβιστικής - ανθρωπιστικής δράσης της, ήταν η υποψηφιότητα της για το Νόμπελ Ειρήνης, όπως και η θέση της ως εκπρόσωπος της Ελλάδας και των Βαλκανίων στο προεδρείο του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων.
Όλα αυτά τα βρίσκει κανείς σήμερα με ένα απλό γκουγκλάρισμα. Εγώ εδώ θέλω να πω για τον άνθρωπο Μαρία Πίνιου - Καλλή, για την καλωσύνη, το χιούμορ, τον αλτρουισμό της, συστατικά σπάνια μίας εξίσου σπάνιας ύπαρξης.
Θυμάμαι πάλι ένα βράδυ που το Μαράκι συναντήθηκε πρώτη φορά με την πιανίστρια Ντόρα Μπακοπούλου. ''Τι επαγγέλεται αυτή η γλυκύτατη κυρία;'' σκύβει και με ρωτάει η Μπακοπούλου. ''Αυτή, Ντόρα μου, για να καταλάβεις'' της απαντώ εγώ ''είναι ειδική στα ανθρώπινα βασανιστήρια''! Κόκαλο η Μπακοπούλου! Πιάνει όμως την ατάκα μου η Μαρία και έγινε το σώσε από τα γέλια όλων μας!
Η Μαρία ήταν ειδική στα βασανιστήρια, αλλά υπό ποία έννοια; Μπορούσε να εξετάσει την πλάτη ενός άτυχου μετανάστη που πέρασε τα ελληνικά σύνορα και να καταλάβει το μέγεθος της ''ζημιάς'', ώστε να τον θεραπεύσει. Πόσες φορές χτυπήθηκε, με τι όργανο χτυπήθηκε κ.ο.κ. Αγαπούσε με πάθος όλες τις μειονότητες και, νομίζω, το ίδιο την αγαπούσαν και οι μειονότητες!
Η Μαρία λάτρευε τα παιδιά της, την κόρη της και τον γιο της, διακεκριμένο ακαδημαϊκό που σήμερα ζει και εργάζεται σε πανεπιστήμιο της Ισπανίας. Πόσο υπερήφανη την είχαν κάνει τα παιδιά της! Μιλούσε ακόμη με θαυμασμό για τον πρώην σύζυγο της και τη στροφή του προς την τέχνη του θεάτρου σε μεγάλη ηλικία.
Ένα άλλο βράδυ ακούσαμε μαζί πολλή μουσική, ελληνική και ξένη. Τραγουδήσαμε Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Αττίκ, ''Της αγάπης αίματα'', ''Μητέρα κι αδερφή'', τέτοια πράγματα. Στο αμάξι της έπαιζε τακτικά ένα CD - compilation, μέσα στο οποίο υπήρχε το ''I want to know what love is'' των Foreigner. Έχω τα λόγια της στα αυτιά μου: ''Πόσες φορές δεν έκλαψα για έρωτες με το τραγούδι αυτό;'' Διότι, η Μαρία Πίνιου - καλλή παρέμενε ερωτεύσιμη και γοητευτική ως γυναίκα και ως προσωπικότητα.
Μου φώναζε να κόψω το τσιγάρο και σαν μια μέρα που είχα κόψει πολύ κοντά τα μαλλιά μου, φοβήθηκα για αραίωση τους, δηλαδή αρχή φαλάκρας, έτρεξα να τη βρω να κάνει διάγνωση. Η Μαρία, υπ' όψιν, ως δερματολόγος είχε εξειδίκευση στην αλωπεκίαση, στην ακμή και σ' όλα αυτά τα άσχημα. ''Ηρέμησε'' ήταν το όλο χιούμορ πόρισμα της, ''μια χαρά είναι τα μαλλιά σου! Το τσιγάρο κοίτα να κόψεις, γιατί από φαλάκρα δεν πέθανε κανείς, ενώ από τσιγάρο...''
Μεγάλη φιλία είχε η Μαρία με την άλλη Μαρία, την ερμηνεύτρια, τη Φαραντούρη, από τα νεανικά τους χρόνια. Είχανε ταξιδέψει πολύ μαζί, σε όλο τον κόσμο, σε περιοδείες της με τον Μίκη Θεοδωράκη, κυρίως στη Μεταπολίτευση. Η Φαραντούρη μού τηλεφώνησε τον περασμένο Νοέμβριο για να μου μεταφέρει την άσχημη είδηση: ''Το χάνουμε το Μαράκι μας''...
Η Μαρία είχε την ατυχία να υποστεί καρδιακό και εγκεφαλικό επεισόδιο ταυτόχρονα, στερώντας το πολύτιμο οξυγόνο από τον μοναδικό εγκέφαλο της. Για τρεις μήνες ''έζησε'' σε εντατικές κλιτικές αρχικά της Κρήτης κι έπειτα της Αθήνας, ούσα κλινικά νεκρή. Περιμέναμε όλοι την αναχώρηση της, εξ ου και η σημερινή είδηση δεν αποτελούσε έκπληξη. Δυστυχώς...
Ακόμη ωστόσο δε μπορώ να το χωνέψω. Φαντάζομαι για να νιώθω εγώ τώρα τέτοια συντριβή, πώς θα νιώθουν με την απώλεια της οι δικοί της άνθρωποι. Σ' αυτούς είναι η σκέψη μου.
Καλό της ταξίδι! Δεν θα την ξεχάσω ποτέ και θα έχω να λέω πως η επαφή μου μαζί της ίσως με έκανε και μένα λίγο καλύτερο άνθρωπο. Κρατάω μέσα μου ως θησαυρό πολύτιμο το μότο της: ''Η μοναξιά πολλές φορές είναι πιο επώδυνη κι από την πείνα''.
Της αφιερώνω τη soft - rock μπαλάντα ''I want to know what love is'' που της άρεσε, έτσι για το ξόδι...
* Τη Μαρία Πίνιου - Καλλή θα αποχαιρετίσουμε αύριο, Τετάρτη 28/1, στις 12.30 από το νεκροταφείο Ζωγράφου.