Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου Σταθμός Μάνος Καρατζογιάννης σκηνοθετεί το καινούργιο έργο του Γιάννη Τσίρου, δημιουργού των «Άγριος Σπόρος» και «Αξύριστα Πηγούνια», που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή.
Ο χρόνος που διαδραματίζεται το έργο περιορίζεται στη διάρκεια μιας Κυριακής. Μιας αργίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν αργούν όμως όλοι. Και όπως συμβαίνει και στη ζωή, κανένα από τα πρόσωπα του έργου δε δικαιώνεται, και κανένα δεν κερδίζει τίποτα περισσότερο από ένα μικρό μερίδιο επίγνωσης. Μιας επίγνωσης όμως σημαντικής, για όλα αυτά που βιώνουμε, και κυρίως γι' αυτά που έπονται. Μέσα από το γεμάτο χιούμορ, σασπένς και ποιητικές αιχμές ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα του Γιάννη Τσίρου ζωντανεύουν χαρακτήρες οικείοι που ξυπνούν στον καθένα μας υπαρξιακές αγωνίες, αδυναμίες και δυνατότητες, συμβιβασμούς και αντιστάσεις.
Γράφει ο Γιάννης Τσίρος για το έργο του:
"Βασική προϋπόθεση για τη συγγραφή ενός θεατρικού έργου δεν είναι η ιδέα, αλλά το βάρος ενός συναισθηματικού φορτίου. Ακόμα κι αν αυτό το φορτίο είναι αδιευκρίνιστο και άμορφο, μπορεί να σου δώσει τη δύναμη ώστε για τους επόμενους μήνες, ή και χρόνια, ν’ αντέξεις τη μοναχική διαδικασία της συγγραφής. Ένα τέτοιο συναισθηματικό φορτίο κουβαλούσα γράφοντας την Ημέρα Κυρίου. Μεσολαβούσαν μήνες κενού, αλλά πάντα επέστρεφα στο έργο, προσπαθώντας να του δώσω δραματικό νόημα. Στον εξωτερικό χώρο ενός περιτοιχισμένου αστικού σπιτιού, σε μερικά τετραγωνικά γης, ένα αίθριο, μια πισίνα κι ένα κουβούκλιο φύλαξης, έγιναν το πεδίο όπου προσπάθησα να συμπυκνώσω τα πάθη μιας κοινωνίας. Κατάφερα βέβαια να απομονώσω ένα μικρό μόνο μέρος της. Ο κύριος του σπιτιού, η κυρία, μια οικιακή βοηθός κι ένας ιδιωτικός φύλακας, έγιναν ο πληθυσμός ενός μικρού κλειστοφοβικού σύμπαντος. Μιας μικρής ταξικής κοινωνίας, που με αφορμή ένα σχεδόν ασήμαντο γεγονός, διακατέχεται από συναισθήματα φόβου, καχυποψίας, προκαταλήψεων, οργής, πόνου και αγάπης, ώστε να αντιπροσωπεύει μια κοινωνία μεγαλύτερη. Ο χρόνος περιορίζεται στη διάρκεια μιας Κυριακής. Μιας αργίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν αργούν όμως όλοι. Και όπως συμβαίνει και στη ζωή, κανένα από τα πρόσωπα του έργου δεν δικαιώνεται, και κανένα δεν κερδίζει τίποτα περισσότερο από ένα μικρό μερίδιο επίγνωσης. Μιας επίγνωσης όμως σημαντικής, για όλα αυτά που βιώνουμε, και κυρίως γι’ αυτά που έπονται".
Ο σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης γράφει:
"Υπάρχει καμιά κοινωνία; Που είναι να τη δω;» αναρωτιέται η Λούλα Αναγνωστάκη στο μονόπρακτό της «Ο ουρανός κατακόκκινος» (1998).
Αυτήν την κοινωνία αναζητά, με αγωνία, το τελευταίο έργο του Γιάννη Τσίρου που ανεβαίνει για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή με κύρια πρόσωπα ένα ζευγάρι καλοβαλμένων ανθρώπων και το υπηρετικό τους προσωπικό.Μια Κυριακή κάποια από τα πρόσωπα του έργου θα παλέψουν για το δίκιο τους και κάποια θα τους «δικάσουν», στον εξωτερικό χώρο μιας πολυτελούς πισίνας σε ένα προάστιο της Αττικής.Όλοι θα έχουν δίκιο.Και όλοι έχουν άδικο.Όπως είθισται άλλωστε στη σύγχρονη κοινωνία.Σε κάθε κοινωνία που χάνει τον προσανατολισμό της.Στο τέλος της ημέρας θα έχει μείνει μόνο μια επίγνωση.Ένα μερίδιο έστω, για κάποιους μικρό, για άλλους μεγαλύτερο.Πάντοτε όμως εκ των υστέρων. Όπως συμβαίνει πάντοτε με όλες τις επιγνώσεις μας".
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Σκηνικό: Τέτα Τσαβδαρίδου
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Ερμηνεύουν: Μάξιμος Μουμούρης, Φαίη Ξυλά, Βασίλης Αθανασόπουλος, Αναστασία Παντούση
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
ΠΡΕΜΙΕΡΑ: Παρασκευή 18 Μαρτίου - για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και κάθε Κυριακή στις 18:00
Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο Αθήνα (πλησίον του ΜΕΤΡΟ ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ)
τηλ. 210 52 30 267