Παρασκευή απόγευμα, ο ήλιος λάμπει και στο κέντρο γίνεται πανικός /
καλά, όχι σε «όλο» το κέντρο /
αλλά εκεί που συνωστιζόμαστε σαν τα κουνούπια, γιατί κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι η Σταδίου, η Ακαδημίας, ακόμα και η Πανεπιστημίου από τα Προπύλαια και κάτω δεν αξίζουν τον κόπο, επομένως στριμωχνόμαστε στον άξονα Κολωνάκι - Σύνταγμα - Πλάκα /
(και το Κολωνάκι το έβαλα περισσότερο από συνήθεια, κανείς δεν στριμώχνεται πια στο Κολωνάκι) /
έχω τελειώσει τη δουλειά και κατεβαίνω στο Μοναστηράκι, όπου έχω «ανάμεικτα συναισθήματα» κάθε φορά: δεν έχω αποφασίσει μέσα μου αν μου αρέσει αυτός ο καλός/κακός χαμός που γίνεται στην πλατεία όλη την ώρα /
πάντα κάποιοι θα χορεύουν ή θα τραγουδάνε, κάτι γίνεται συνέχεια και ο κόσμος παρακολουθεί, πηγαινοέρχεται ή απλώς περιμένει κάποιο ραντεβού /
όταν έχει ήλιο και είναι Παρασκευή, είναι ωραία, ειδικά τώρα με τους τουρίστες /
κάπως ξεχνιέσαι και γίνεσαι κι εσύ για λίγο τουρίστας στην ίδια σου την πόλη /
από αυτή την άποψη, το Μοναστηράκι είναι η «νέα Ομόνοια», δεδομένου ότι στην κανονική Ομόνοια επικρατεί εδώ και πολλά χρόνια μια νοσηρή ηρεμία /
όμως και στο Μοναστηράκι δεν μπορώ να πω ότι αισθάνομαι ευτυχισμένος/
υπάρχει μια αίσθηση ανεπαίσθητης βρόμας (ακόμα κι όταν οι κάδοι και τα καλαθάκια απορριμμάτων είναι καθαρισμένα) και αισθητικού χάους που οφείλεται κυρίως σε κάποια μαγαζιά, σε μερικά άθλια κτίρια και στη βαρβαρότητα που έχουμε συνηθίσει στις όψεις των ισόγειων καταστημάτων στο τζαμί /
σύμφωνοι, το Μοναστηράκι είχε πάντα αυτό τον «ανατολίτικο» αέρα και κανείς δεν θέλει να γίνει Σεν Ζερμαίν, αλλά, παρ' όλα αυτά, τα περιθώρια βελτίωσης παραμένουν τεράστια /
όμως το σημερινό μου θέμα δεν είναι το Μοναστηράκι: συνεχίζω, λοιπόν, τη βόλτα μου, βρίσκομαι να περπατάω στην οδό Αιόλου με κατεύθυνση την πλατεία Αγίας Ειρήνης /
χωρίς να εντυπωσιάζομαι από το ίδιο το γεγονός, πάνω στον πεζόδρομο είναι παρκαρισμένο κάθετα ένα αυτοκίνητο και καθώς η Αιόλου δεν είναι η Βασιλίσσης Σοφίας, ο κόσμος συνωστίζεται στα περιορισμένα περάσματα για να περάσει απέναντι /
με εντυπωσιάζουν, όμως, δύο άλλα πράγματα: πρώτον, το αυτοκίνητο είναι σταθμευμένο χωρίς αλάρμ (τα αλάρμ, χωρίς να αποτελούν δικαιολογία, δείχνουν έναν ελάχιστο βαθμό ενσυναίσθησης: ξέρω ότι κάνω μαλ..., αλλά προσπαθώ να την κάνω για το μικρότερο δυνατό διάστημα) και, δεύτερον, και πολύ σημαντικότερο, σε απόσταση λίγων δεκάδων μέτρων παρατηρώ ότι υπάρχει «μεικτό κλιμάκιο» από τρεις δημοτικούς κι έναν «κανονικό» αστυνομικό της ΕΛ.ΑΣ. /
έχουν γυρισμένη την πλάτη τους στο συμβάν και απολαμβάνουν το γλυκό ανοιξιάτικο απόγευμα με θέα την Ακρόπολη /
όταν τους επισημαίνω το γεγονός αντιδρούν οι αστυνομικίνες της Δημοτικής, που απολογούνται χλιαρά λέγοντας ότι βρίσκονται εκεί με άλλη αρμοδιότητα (το παρεμπόριο), ενώ ο καθ' ύλην αρμόδιος με κοιτάει με βλέμμα απλανές και κάπως ενοχλημένο /
φυσικά, κανείς δεν κάνει την παραμικρή κίνηση να πάει ως εκεί (μιλάμε για απόσταση 20 μέτρων;) να δει τι συμβαίνει /
σκεφτείτε το ίδιο περιστατικό στο Λονδίνο, στο Παρίσι ή στο Βερολίνο /
το πιο δυσάρεστο στην υπόθεση δεν είναι ότι ο κύριος ή η κυρία που πήγε και πάρκαρε πάνω σε έναν τόσο πολυσύχναστο πεζόδρομο θα το κάνει και θα το ξανακάνει (αφού κανείς δεν τον/την ενόχλησε) αλλά η αδιαφορία αυτών των παιδιών: ίσως γιατί ενδόμυχα θα μπορούσαν να έχουν κάνει το ίδιο και πιθανότατα θα το θεωρούσαν πολύ φυσιολογικό.