Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει το «Dancing with the stars» τόσο δημοφιλές.
•H περίπτωση να γελοιοποιηθεί κάποιος είναι μικρή, αφού οι μισοί είναι επαγγελματίες. Ακόμα χειρότερα, ο τηλεθεατής μπορεί να νιώσει χοντρός κι αγύμναστος. Οι διασημότητες είναι Β’ κατηγορίας - αν ήταν Α’, κάποια αδυναμία τους θα ανέβαζε το κέφι, αν ήταν Δ’, θα έκαναν τον τηλεθεατή να νιώσει ανώτερος. Η επιτροπή θα είχε ενδιαφέρον αν ήταν πραγματικά κακή ή πραγματικά ξινή, μόνο που δεν είναι.
•Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: γιατί ο κόσμος βλέπει μία εκπομπή με ένα είδος χορού που δεν έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή του. Η πραγματικότητα μάς διδάσκει πως οι Αθηναίοι όχι μόνο δεν ξέρουν βαλς, αλλά αποφεύγουν τον χορό εν γένει. Υπάρχουν τα σκυλάδικα. Εκεί ο στόχος είναι το sexiness για τις γυναίκες και η αρρενωπότητα για τους άντρες - η διασκέδαση είναι πάρεργο. Υπάρχουν ειδικοί χώροι γι’ αυτήν τη διαδικασία με το όνομα «κλαμπ», που έχουν χάσει αυτόν το ρόλο προ πολλού. Στόχος και πάλι η επίδειξη, αυτήν τη φορά συνδυασμένη με φαγητό στα σκοτεινά και ένταση μουσικής που διαλύει τα τύμπανα και κάνει τις σκέψεις φράκταλ.
•Μυστήριο, αλλά αληθινό: είμαστε πανέτοιμοι να στριμωχτούμε με αγνώστους, αλλά απολύτως απρόθυμοι να τους γνωρίσουμε. Παλιά με ρωτούσαν πού είναι η τάδε οδός. Τώρα, αν με πλησιάσει, από την καχυποψία μου δεν μπορώ να κατανοήσω τις πρώτες λέξεις. Έχω ακούσει για τόσο πολλές επιθέσεις, που αναρωτιέμαι πότε θα έρθει η σειρά μου.
•Ίσως έτσι εξηγείται το φαινόμενο «Dancing with the stars»: είναι όσο ξένο χρειάζεται προκειμένου να ταιριάξει στις νέες μας συνήθειες.