Λέγεται πως καθαρή φιλία ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα δεν υπάρχει, γιατί πάντα ένας από τους δύο, είτε προσωρινά είτε όχι, θα δει τον άλλον ερωτικά. Μπορεί να είναι μία σκέψη που θα περάσει στιγμιαία από το μυαλό του ενός. Μπορεί αυτή η σκέψη να υπάρχει αλλά κανείς να μη θέλει να το παραδεχτεί και τελικά, κάποια στιγμή, να γίνει έμμονη ιδέα και να μη μπορεί άλλο να μένει ανέκφραστη. Και εγώ γενικά αυτής της άποψης ήμουν αν και νόμιζα πως είχα βρει την δική μου εξαίρεση.
Με τον Χρήστο από την πρώτη στιγμή που γνωριστήκαμε ταιριάξαμε απίστευτα σαν χαρακτήρες. Δεν ξέρω αν ήταν η ειλικρίνεια του ή το χιούμορ του αυτό που μου προξενούσε ενδιαφέρον αλλά ο χαρακτήρας του -αν και εκ πρώτης όψεως καμία σχέση με τον δικό μου- τελικά κατάφερε να σπάσει όλες μου τις άμυνες και μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η επικοινωνία μας έγινε καθημερινή και απαραίτητη. Ο Χρήστος με έχει ακούσει αμέτρητες ώρες να του μιλάω για τους φίλους μου, για το τι μου αρέσει, για το τι όχι, με έχει δει να κλαίω για τους γονείς μου, με έχει δει στα χειρότερα μου, έχει υπομείνει κάθε μου γκρίνια και δυστροπία και δεν υπάρχει τίποτα σημαντικό που να έχει γίνει στη ζωή μου όσο είμαστε φίλοι που να μη το ξέρει και να μη το έχει κοροϊδέψει (μεγάλο πειραχτήρι). Βέβαια ήταν πάντα δίπλα μου και σε όλες τις χαρούμενες στιγμές, όταν ερωτεύτηκα, όταν πήρα σκύλο , όταν αποφοίτησα, ακόμα και όταν τελικά ξεπέρασα ένα ασήμαντο θέμα υγείας.
Όσο και να κρατήσει ό,τι ωραίο δημιουργήσετε, στο τέλος δεν χάνεις απλά έναν τυχαίο άνθρωπο που ήρθε στη ζωή σου και αποκτήσατε μια-δυο κοινές εμπειρίες, αλλά χάνεις έναν φίλο.
Όσο καιρό γνωριζόμαστε, δηλαδή πέντε χρόνια, έχουμε τσακωθεί μόνο μία φορά. Όταν όμως τα ξαναβρήκαμε δεθήκαμε ακόμα πιο πολύ. Θυμάμαι μάλιστα πως την μέρα που είχαμε ξαναμιλήσει μετά τον τσακωμό , ένιωθα η πιο χαρούμενη κοπέλα στη γη. Όσο περίεργο και αν είναι, τον Χρήστο δεν τον είχα δει ποτέ ερωτικά, ούτε λίγο, ούτε μια στιγμή, καθόλου. Εννοείται πως τον αγαπούσα σαν τίποτα αλλά δεν είχα κανένα θέμα να τον βλέπω με άλλες. Μάλιστα μία φορά του είχα κάνει και κατάσταση με μία γνωστή μου που του άρεσε, χωρίς να νιώσω ούτε λεπτό τη παραμικρή ζήλια ή ενόχληση. Και εκείνος από όσο ξέρω δεν με έβλεπε ερωτικά, είχε ακούσει τα τόσα για τους γκόμενους μου και ποτέ δεν αντιδρούσε περίεργα, άλλωστε αν ήθελε , θα είχε αρκετούς τόπους να με ρίξει με όλα όσα ήξερε. Απόψεις τις οποίες μου επιβεβαίωσε μία μέρα που καθόμασταν σπίτι μου μαζί με μία άλλη φίλη μου που μας πέταξε μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι "εσείς οι δυο πρέπει να κάνετε κάτι!". Εγώ είπα αποκλείεται ενώ εκείνος βιάστηκε να γελάσει και να με κοιτάξει ειρωνεύοντας την κοπέλα. Όμως , όπως φάνηκε στη συνέχεια, το "αποκλείεται" το γέλιο και την ειρωνεία , θα τα πληρώναμε πολύ ακριβά, ή τουλάχιστον εγώ αν όχι και οι δύο.
Απόγευμα μιας Τετάρτης μαθαίνω κάτι πολύ σοβαρό το οποίο προφανώς δεν μπόρεσα να σηκώσω μόνη μου και έτσι έσπευσα να πάρω τηλέφωνο τον Χρήστο, να έρθει από το σπίτι, να με παρηγορήσει και να πιούμε. Και "είχε μια ψύχρα αυτή η Τετάρτη και ένα παράπονο αυτή η ζωή" που τελικά έγιναν πολλά με την εξέλιξη των πραγμάτων. Δεν ξέρω αν έφταιγε το ποτό, η κατάσταση μου, οι πλάκες που κάναμε τελευταία μεταξύ μας περί σεξ ή η απόφαση μας να δούμε ταινία (..γιατί όταν λέμε "να δούμε ταινία" όλοι ξέρουμε τι γίνεται). Τα μπουκάλια άδειαζαν το ένα μετά το άλλο, μέχρι που κάποια στιγμή ανοίξαμε το λάπτοπ και με πήρε αγκαλιά να με στηρίζει (τα ποτά και τα ξενύχτια...) για να δούμε την πολυπόθητη ταινία. Και ξαφνικά ο χρόνος άρχισε να κυλάει αργά . Στην αγκαλιά του ένιωθα λες και πρώτη φορά με αγκαλιάζει κάποιος, λες και όλα δεν έχουν σημασία, λες και ότι γίνει δε θα με επηρεάζει πια γιατί είμαι ασφαλής. Ένιωθα αυτό που είχα ανάγκη να νιώσω, Ασφάλεια. Το ένα έφερε το άλλο και έξι ώρες μετά, μας βρήκαν...αγκαλιά στο κρεβατι αλλά πλέον με άλλο τρόπο, όταν ο Χρήστος συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να γυρίσει.
Η πόρτα κλείνει και ξεσπάω σε κλάματα. Πείτε ότι ήταν το σοκ που δεν έβλεπα τον καλύτερο μου φίλο όσο φιλικά νόμιζα, πείτε ότι ήταν η δύσκολη μέρα που είχε περάσει αλλά εγώ δε σταμάταγα να κλαίω. Βέβαια, λίγο ήξερα τότε γιατί πιο μετά θα μάθαινα, ότι ο κολλητός μου ο Χρήστος που δεν πλησιάζει κοπέλα στα πέντε μέτρα αν δεν την βλέπει σοβαρά, έκανε μια μικρή εξαιρεσούλα για...την φίλη του. Έτσι λοιπόν, εγώ που "μαζί του? ΠΟΤΕ!" που "τον βλέπω μόνο φιλικά, μη λέτε βλακείες" που "ποτέ δεν έπαιζε τίποτα μεταξύ μας" έχασα τη μπάλα, σε αντίθεση με εκείνον. Αν λοιπόν είχα μία αμφιβολία για την θεωρία περί αγνής φιλίας ανάμεσα στα δύο φύλα τώρα μπορώ να το πω με σιγουριά,δεν υπάρχει. Και επειδή στη περίπτωση μου τα πράγματα είχαν άσχημη κατάληξη, μπορώ να σας πω πως το να μπλέξεις με έναν φίλο σου είναι διπλά οδυνηρό. Όσο και να κρατήσει ό,τι ωραίο δημιουργήσετε, στο τέλος δεν χάνεις απλά έναν τυχαίο άνθρωπο που ήρθε στη ζωή σου και αποκτήσατε μια-δυο κοινές εμπειρίες, αλλά χάνεις έναν φίλο.
Έχω γράψει τόσα όμως και ακόμα δεν μπορώ να καταλήξω. Τι να είχε γίνει άραγε αν ο Χρήστος συγκρατιόταν και δεν με φιλούσε εκείνο το βράδυ ή πως θα είμασταν αν είχε συνεχίσει όλο αυτό μεταξύ μας; Σενάρια και υποθέσεις, μπορώ να κάνω αμέτρητα πλέον όμως δεν έχουν σημασία. Δεν τον παίρνω πια τηλέφωνο για να του πω τα νέα μου, δεν με παίρνει μαζί του στο γήπεδο για να δούμε την ομαδάρα (πανάθα εννοείται), ούτε βγαίνουμε για να φάμε μέχρι σκασμού. Πλέον δεν μιλάμε και δε μαθαίνω τα νέα του. Ίσως είναι φάση και θα περάσει. Ίσως πάλι και όχι. Άρα τελικά, τι είναι καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις; Να μιλάς, να εκδηλώνεσαι και να ρισκάρεις να χάσεις τα πάντα ή να τα κρατάς μέσα σου χωρίς να ξέρεις τι μπορεί να χάνεις; Δεν ξέρω, δεν ξέρω αλλά μάλλον όλοι αυτοί που λένε ότι "τα καλύτερα γκολ μπαίνουν στα φιλικά παιχνίδια" έχουν ιστορίες με πιο αίσιο τέλος από την δική μου. Αλλά και πάλι, ρισκάρεις να παίξεις ένα τέτοιο παιχνίδι;