Παίρνουν να τελειώνουν κι οι γιορτές της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας.Αμόλυντης, άσπιλης κι άχρωμης εν τη γεννέση της.
Το τι πιοτί, στράς κι επίσημον ένδυμα, με φόντο τεράστια τραπέζια γεμάτα χρωματιστά εδέσματα-εμέσματα-, καμωμένα με αγάπη απ τα χεράκια γιαγιάδων, μαμάδων, πεθερών-πάντα θηλυκά, τι κλισέ!-, το τι ευχή και χιονισμένο τοπίο για να ικανοποιηθούν και οι προβλέποντες μια Τρίτη Εποχή Παγετώνων, το τι ευχή για το νέο ελπιδοφόρο-χα!-, νέο Έτος με φόντο τα νουμεράκια πάνω στη πίτα.
Τα χαμόγελα διάπλατα για τη δανεική με δεκανίκια αποκτημένη ευτυχία.Τα κουρσάκια φρεσκοπλυμένα να γυαλίζουν για να βγούν άψογα στη χαμηλή ανάλυση των πολυκινητών και τα φωτισμένα σαν πυρηνικά εργοστάσια, νεόδμητα μπετά δείχνουν την ευμάρεια που συμπληρώνει το ανεκπλήρωτο.
Εξωτικοί προορισμοί, με άπειρες snapshots των τουριστών που ποτέ δε θα γίνουν περιηγητές και που άκρατοι τοπικιστές τους κρίνουν passe και προκρίνουν τη Κοντοράχη Τρικάλων ή το Δυοβουνίτσι Σερρών.Οικεία μέρη.Πατρίδα.Άσε που το Gstaad δεν έχει χιόνι.
Άς είναι.Θα μπορούσα να γράφω ώρες και να παρεξηγηθούν οι πάντες, μα το βήμα που μισολαθραία, μισοδικαιωματικά το πήρα από μια μηχανή που αρχικό στόχο είχε να βρείς χαμένους γνωστούς και κατέληξε σε μια μηχανή λουστραρισμένων εικόνων-εμού συμμετέχοντος εν πλήρει συνειδήσει βεβαίως-, μου δίνει μια μικρή, ελάχιστη άφεση αμαρτιών.
Όχι πως τη χρειάζομαι. Όχι ακόμη. Δε στέλνω ευχές. Δε τις χρειάζεστε.