" Εγώ σιχαίνομαι τα αρχαία...και τα μαθηματικά τώρα που τα σκέφτομαι... μην σας πω και το σχολείο γενικά!'' Αναφώνησε η νεαρή μπαίνοντας στην αίθουσα. Είχα προετοιμάσει να τους μιλήσω για την αξία της μάθησης, την χρησιμότητα των αρχαίων ελληνικών, την δύναμη της γνώσης ως πρώτο μάθημα γνωριμίας. Ακούγοντας όμως αυτό το ξέσπασμα προτίμησα να παραμείνω σιωπηλή. Το τελευταίο που θα ήθελε η έφηβη μπροστά μου να ακούσει θα ταν άλλο ένα "κήρυγμα" όπως τα πολλά που έχει αναγκαστεί να υπομείνει στη μέχρι τώρα σχολική της ζωή. Χαμογέλασα και με θάρρος της απάντησα :'' θεωρώ ότι είσαι αρκετά έξυπνη για να αντιληφθείς αν όντως τα σιχαίνεσαι μόλις τα γνωρίσεις σε βάθος.!'' Έμεινε να με κοιτάει... Δεν περίμενε αυτή την απάντηση και φυσικά δεν είχε έτοιμο αντίλογο.
Στη μικρή εμπειρία μου στο επάγγελμα είχα κατανοήσει ένα πράγμα : ότι όλα τα παιδιά μπορείς να τα χειριστείς μόλις βρεις τα κουμπιά τους. Με τα εφηβάκια όμως όλοι οι νόμοι καταρρίπτονται.! Η ιδιαίτερη αυτή ηλικία σχεδόν πάντα κρύβει ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Μία αγανάκτηση και ένα θυμό που δεν ξέρουν πως να ξεσπάσουν και να εκτονωθούν. Ξαφνικά το σχολείο και οι καθηγητές γίνονται σάκοι του μποξ δεχόμενοι τα ''χτυπήματα''. Και αυτό γιατί; Έντονες διεργασίες συμβαίνουν στο μυαλό και στην ψυχή ενός εφήβου που παλεύει να διαχειριστεί σε ένα κόσμο που αμφιταλαντεύεται στο πως να τον αντιμετωπίσει! Και όλος αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται με πολλαπλά θύματα και από τις δύο πλευρές.!
Μόλις το αντιληφθούμε αυτό, είμαστε μόλις ένα βήμα πριν την ''επιτυχία''! Μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι ο έφηβος απλά ψάχνει τη θέση του στον κόσμο, πολεμάει για αυτό και σε αυτή του την προσπάθεια εξεγείρεται, είμαστε ένα βήμα πριν τη γεφύρωση του χάσματος! Και σαν παιδί που βιάζεται να μεγαλώσει ,χρειάζεται ένα πράγμα : την επιβεβαίωση από εμάς ότι αυτός ο κόσμος φτιάχτηκε για κείνον και ότι τον περιμένει για να τον κατακτήσει!