Το αμέσως επόμενο πρωί έπειτα από την ημέρα της ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων για αυτές τις πανελλήνιες που πλέον μας πήραν τη ζωή ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά, εγώ παρέα με όλη την οικογένειά μου είπαμε όπως πολλές από τις αγχωμένες οικογένειες των ''επιτυχόντων'' να πάμε στην πόλη που πέρασα, την Πάτρα, έτσι ώστε να δω λίγο την πόλη και να ψάξουμε για το σπίτι στο οποίο θα περάσω τα επόμενα 4, 5... ναι εντάξει χρόνια της ζωής μου. Δεν έχω νιώσει πιο περίεργα στη ζωή μου. Ίσως να έφτασε η ώρα που θα έπρεπε. Μέχρι τώρα όλα ήταν τόσο εύκολα και ας μην το καταλάβαινα όταν μου το έλεγαν όλοι οι δικοί μου. Να!! Και τώρα ακούω τη μάνα μου να μου λέει: ''Να δω πώς θα το κάνεις αυτό στο σπίτι σου, μόνη σου! ''Και ίσως, μάλλον, ναι είχε δίκιο. Όλα αυτά τα μικρά και καθημερινά πράγματα που θεωρούσα δεδομένα πλέον θα είναι για μένα η δική μου καθημερινότητα.
Θα μάθω να φροντίζω εγώ τον εαυτό μου και να μην εξαρτώμαι από κανέναν. Και όλα αυτά στο πρακτικό μέρος...στο να μάθω να συντηρώ ένα σπίτι με ένα άτομο μέσα. Ένα άτομο που νομίζω ότι ξέρω καλά και που ξέρω ότι όσο μακριά και αν τύχει να το πάνε και όχι μόνο δύο ώρες δρόμο θα κουβαλάει μέσα του τα πάντα και δεν θα ξεχάσει τις στιγμές που έζησε με τα αγαπημένα του άτομα. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου εκείνο το πρωί όταν κοίταζα έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Όσο έτρεχε το αμάξι τόσο απομακρυνόμουν από τα γέλια, τις κρυφές κουβέντες με πιστούς φίλους, τις τσιρίδες και τους επικούς καβγάδες, τη φασαρία της λατρεμένης μου πόλης Αθήνας και από πρόσωπα που πλέον θα έχω να δικαιολογήσω την απόσταση που είχα τόσο καιρό μαζί τους και ας ήμουν δίπλα τους.
Φτάνοντας λοιπόν στην μέλλουσα ΕΥΧΟΜΑΙ ''μία από τις αγαπημένες μου πόλεις'', ένιωσα το πλήρες κενό. Λες και με ξεπέταξες μακριά από αυτά που αγαπούσα σαν τιμωρία. Όχι η πόλη είναι μια χαρά, αλλά λίγο η κούραση για να βρω πια αυτό το σπίτι, ο ήλιος και κάποιοι αγενέστατοι άνθρωποι που ήταν σαν να μου έλεγαν: ''Φύγε από την Πάτρα, ΤΩΡΑ'', με έκαναν να δω την πόλη αυτή κενή και επίπεδη. Ό,τι όμορφο έβλεπα προσπαθούσα να το συγκρίνω με τα πιο όμορφα μέρη της Αθήνας μου (έτσι μου αρέσει να τη λέω) και η σύγκριση διαλυόταν αμέσως καθώς δεν σκέφτηκα ότι στην Αθήνα έχω δημιουργήσει απίστευτες αναμνήσεις που δεν θα ξεχαστούν ποτέ.
Σε αντίθεση με την Αθήνα στην Πάτρα δεν έχω ζήσει ποτέ και δεν είχα την ευκαιρία να την αγαπήσω. Δεν ξέρω αν θέλω...Πάντως και να γίνει αυτό δεν πρόκειται να αγγίξει το δέσιμό μου με την πόλη μου. Εύχομαι και αυτό το μέρος να το έχω στο μυαλό μου με πανέμορφες και μόνο ευχάριστες αναμνήσεις. Βέβαια, σε αυτό το σημείο να πω και κάτι! Μπορεί φεύγοντας να νιώθω απαίσια που θα με χωρίζουν έστω αυτές οι δύο παλιο-ώρες από τους λατρεμένους μου αλλά από την άλλη χαίρομαι τρελά που θα αφήσω ''πίσω'' μου ανθρώπους που μου φέρθηκαν απαράδεκτα, μου έδειξαν το πιο άσχημο πρόσωπό τους το οποίο δεν θα μου λείψει καθόλου τώρα που θα βλέπω από μακριά τη σαπίλα τους.
Περπάταγα στους δρόμους και δάκρυζα, οι άνθρωποι φυσικά και δεν είχαν ιδέα τι σκεφτόμουν και προφανώς θα με πέρασαν για τρελή. Αλλά δεν με ένοιαζε. Πρώτη φορά δεν με ένοιαζε. Δεν με ένοιαζε τι θα πουν οι άλλοι και τι θα πιστέψουν. Ίσως αυτό να είναι το κάτι που θα αγαπήσω στην Πάτρα.
Επιστρέφοντας την ίδια ημέρα πίσω στην Αθήνα μπορώ να πω πως τέτοια ανακούφιση πρώτη φορά νιώθω στη ζωή μου. Με το που άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου, έφαγα από μαμακίστικο φαγητό, κοιμήθηκα στο δωμάτιό μου, κατάλαβα πως ήμουν λίγο αχάριστη. Τα είχα όλα και τα έβλεπα μικρά και πλέον πιστεύω μου άνοιξαν τα μάτια.
Και επειδή όσοι φτάσατε έως εδώ θα με περάσατε για βλαμμένο και κολλημένο με το σπίτι του και την Αθήνα, πρώτα σας ευχαριστώ που κάνατε τον κόπο να φτάσετε ως εδώ και επίσης καλή αρχή στα νέας σας ξεκινήματα, όποια και να είναι αυτά. Και να θυμάστε πως οι άνθρωποι και οι αναμνήσεις ζουν μέσα μας...μην παραμελήσεις ποτέ κανένα από τα δύο.