Εν όψει, της τεράστιας φωτιάς του Αμαζόνιου, της τρομερής καταστροφής αχανών εκτάσεων «ζωής», της ισχυρής διατάραξης της ισορροπίας της φύσης, της απειλής και του θανάτου των όντων - συμπεριλαμβανομένου και του είδους μας - συνειδητοποιήσαμε την πραγματικότητα. Συνειδητοποιήσαμε την απειλή που οι εμείς οι άνθρωποι αποτελούμε για τη φύση, την υπέρογκη καταστροφή που της προκαλούμε και την απάνθρωπη στάση που υιοθετούμε απέναντι της.
Είναι πασίγνωστο πόσο πολύτιμη είναι η φύση! Πολύτιμη για τη ζωή μας και τον πλανήτη μας. Και είναι άξιο θαυμασμού το πόσο αυτόνομη και αυτάρκης είναι. Είναι ένας οργανισμός, όπως και ο οργανισμός μας, με την ικανότητα της ομοιόστασης και τους μηχανισμούς εξισορρόπησης, σταθερότητας και αναγέννησης. Καταφέρνει να επιβιώνει παρά τα παράσιτα που συνυπάρχουν σε και με αυτή. Όλα αυτά όμως, μέχρι τη στιγμή που τα παράσιτα ξεπερνούν τα όρια και εκμεταλλεύονται το δικαίωμα που τους παρέχει να την κατοικούν. Στις μέρας μας, προφανώς τα παράσιτα είμαστε οι άνθρωποι. Εκμεταλλευόμαστε τη φύση, τους πόρους και τις παροχές της αλόγιστα με μόνο σκοπό το κέρδος και το όφελος. Χωρίς, φυσικά, καμία σκέψη για τα απότοκα των πράξεων μας, τα οδυνηρά αποτελέσματα που θα βιώσει η φύση αλλά και ο πλανήτης μας στο μέλλον –ήδη τα βιώνει-, τις δυστοκίες για να επέλθει και να αποκατασταθεί η όποια δυσλειτουργία τους.
Φέτος λοιπόν, , δυστυχώς, μέσα από ολέθριες καταστροφές συνειδητοποιήσαμε, ευτυχώς, το άκρο στο οποίο έχουμε οδηγήσει τον πλανήτη μας. Έγινε μια αρχή. Το ηχηρό μήνυμα διαδόθηκε. Αναμφίβολα, πρωταγωνιστές και αυτής της διάδοσης τα φερέφωνα-στόρις στα σόσιαλ παρέλαυναν για μέρες με το κεφάλι ψηλά, γιατί οι κάτοχοι τους είναι ευαίσθητοι και συνειδητοποιημένοι πολίτες. Κάπως έτσι, βέβαια, στρέψαμε την προσοχή μας στους πραγματικούς κινδύνους, εμπεδώσαμε τα αυτονόητα και είπαμε να κάνουμε πράξη τα βασικά που τόσα χρόνια ακούμε (ξέρετε, περί πλαστικού και ανακύκλωσης, ρύπανσης και τα λοιπά). Έστω και έτσι, λοιπόν, έγινε μια αρχή. Αρχίσαμε να αποκτάμε συνείδηση.
Και μια καλοκαιρινή Αυγουστιάτικη μέρα, από αυτές που ακολουθούν μετά τις δεκαπέντε Αυγούστου και που συνήθως χαλαρώνουμε με φίλους, ένας εξ αυτών ζήτησε ένα καλαμάκι για τον καφέ του. Και κάποιος άλλος από την παρέα αντέδρασε. Το έναυσμα, λοιπόν, δόθηκε και ο διάλογος ξεκίνησε. Θέμα: Το καλαμάκι, και η υπερβολική και απαράδεκτη χρήση του.
- Μα καλά, τίποτα δεν σου έχω μάθει; Ποιος ο λόγος να χρησιμοποιείς καλαμάκι; Δεν ενδιαφέρεσαι καθόλου για το περιβάλλον;
- Κοίτα, η αλήθεια είναι όντως, ότι το καλαμάκι είναι επιζήμιο για το περιβάλλον. Είναι γνωστό άλλωστε, πως το πλαστικό τους δεν ανακυκλώνεται και δυστυχώς, είτε καταλήγει στις θάλασσες, είτε σε σκουπιδότοπους για να καεί με άλλα ανάλογα πλαστικά και σκουπίδια. Ωστόσο, τα καλαμάκια και πράγματα τέτοιου τύπου, που προσπαθούμε να μειώσουμε στην καθημερινότητα μας και πράγματι πρέπει, είναι το ελάχιστο σε σχέση με άλλες κρυφές πηγές που θα μπορούσαμε να εστιάσουμε. Ο άκριτος καταναλωτισμός των ημερών μας, είναι το μείζον πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
- Δηλαδή;
- Καλό είναι να κάνεις την αλλαγή στο καλαμάκι, όμως, το να κάνεις την αλλαγή μόνο στο καλαμάκι δεν μου λέει κάτι. Ας πούμε, για να φτιαχτεί ένα αυτοκίνητο, ένα κινητό, μια μπλούζα καταναλώνονται τόνοι νερού, υλικών και ενέργειας. Για παράδειγμα, για τα ρούχα οι ποσότητες νερού είτε για την επεξεργασίας τους είτε για να ποτίσουμε τα φυτά για να τα φάει το πρόβατο και να πάρουμε το μαλλί του είναι τεράστιες. Οπότε, το να είσαι υπερκαταναλωτικός, να ψωνίζεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι, να αγοράζεις ρούχα με σκοπό να τα φορέσεις μια φορά και έπειτα, να τα καταχωνιάσεις στη ντουλάπα μέχρι να τα πετάξεις, να αλλάζεις κινητό κάθε χρόνο επιθυμώντας το πιο καινούριο μοντέλο, δεν σε κάνει και μαχητή υπέρ του περιβάλλοντος. Γιατί όλη αυτή η τάση είναι η αληθινή απειλή για το περιβάλλον και τον πλανήτη μας. Έτσι, ο ντόρος και οι κριτικές για το καλαμάκι δεν μου λέει κάτι, όταν δεν αντιμετωπίζουμε την κύρια μάστιγα της εποχής, τον υπερκαταναλωτισμό, που οδηγεί και σε όλα τα υπόλοιπα. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε άμεσα. Χρειάζεται μια συνολική αλλαγή και στάση ζωής και συμπεριφοράς.
Είχε δίκιο. Κανένας δεν αμφιβάλει για το καλαμάκι, κανένας δεν είπε οτί είναι εντάξει να συνεχίσουμε τη χρήση του, κανένας δεν υποστηρίζει ότι δεν είναι βλαπτικό και κανένας δεν προτρέπει την ασύστολη χρήση του. Όντως, πρέπει να αλλάξουμε και αυτή τη συνήθεια. Παρ' όλα αυτά, πιο κρίσιμο, σημαντικό και ζωτικό για τον πλανήτη μας, είναι να αντιληφθούμε τους πραγματικούς ιθύνοντες της ζημιάς του. Πρέπει να αποκτήσουμε μια συνείδηση πιο ενήμερη για την ωμή αλήθεια, μια εν τω βάθει συνείδηση.
Οφείλουμε να σταθούμε μια φορά αντίκρυ στη κατάσταση και να αναγνωρίσουμε αντικειμενικά όλα όσα προβοκάρουν αυτή. Αρκετά με την υποκρισία και την επιφανειακή συνεισφορά μας. Ας είναι η αφετηρία το καλαμάκι, αλλά ας εστιάσουμε στους πιο σημαντικούς παράγοντες. Αν πραγματικά, θέλουμε να λογιζόμαστε ως συμμέτοχοι στη δράση και στην αντιμετώπιση της επερχόμενης κατάρρευσης της φύσης, να συμβάλλουμε στην επέκταση της ζωής του πλανήτη μας, να θεωρούμαστε μαχητές για μια πιο ποιοτική ζωή και κοινωνία, ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και υπεύθυνοι για τις πράξεις μας.