Δεν θα γκρινιάξω περί μαζικής αποβλάκωσης, ούτε θα κουνήσω το δάχτυλο για τα χρήματα και την ενέργεια που ξοδεύτηκαν (και απ' τους διοργανωτές, και απ' την ΝΕΡΙΤ), ούτε θα καταδικάσω με τρόπο ελιτίστικα αυτούς που προσκυνούν ανθρώπους που κλωτσούν μια μπάλα.
Ένα μόνο πράγμα μου έκανε εντύπωση βασικά: ο συναισθηματικός τρόπος με τον οποίο όλοι γύρω μου παθιάστηκαν με ξένες χώρες, σα να ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου.
Ο διαχωρισμός σε καλούς (φτωχούς και καταφρονεμένους) και κακούς (πλούσιους και καταπιεστές) έδειξε πώς το ποδόσφαιρο ήταν απλώς η αφορμή. Όπως στα ριάλιτι τραγουδιού που ψηφίζονται αυτοί απ' την Κύπρο, ή αυτοί που έχουν μελοδραματικές ιστορίες - έναντι αυτών που είναι φωνάρες αλλά μοιάζουν να έχουν λεφτά, οι προσωπικές ιστορίες είναι αυτές που μας κερδίζουν.
Οι αιτιολογίες που άκουσα για τη στήριξη ομάδων ήταν ποικίλες (η ομορφιά των παικτών ήταν μία απ' αυτές). Οι πιο πολλοί Έλληνες πάντως ήθελαν να κερδίσει οποιοσδήποτε εκτός απ' τη Γερμανία, για "εθνικούς" λόγους. Στήριζαν την "καημένη τη Βραζιλία" που ξόδεψε όσα είχε και δεν είχε για να κάνει τους αγώνες. Και μετά στήριζαν την Αργεντινή που βρίσκεται πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας - μια πάμφτωχη χώρα εναντίον μιας πάμπλουτης Γερμανίας.
Δαβίδ εναντίον Γολιάθ, αουτσάιντερ εναντίον φαβορί. Λογικό.
Κι όμως: πολλοί, αντί να παραδεχτούν πως οι επιλογές τους βασίστηκαν σε προσωπικές συμπάθειες και σε μια μελοδραματική θεώρηση της σύγχρονης ιστορίας, αποδίδουν ιδιότητες στο παίξιμο της κάθε ομάδας, αιτιολογόντας έτσι τις προτιμήσεις τους.
Απορρίπτουν ας πούμε το ποδόσφαιρο της Γερμανίας ως "μηχανιστικό", "αυταρχικό" και "ψυχρό". Από την άλλη επαινούν το παίξιμο πχ. της Βραζιλίας ως "παλικαρίσιο", "ανθρώπινο", "συναισθηματικό" και "παρεϊστικο".
Το να αποδίδεις προκαθορισμένα στερεότυπα στο παιχνίδι χωρών, ξεπερνά, εκτός των άλλων, τον σκοπό του ποδοσφαίρου. Ο καθένας μπορεί να συμπαθεί όποιον θέλει στα ριάλιτι για όποιον λόγο θέλει: Τον νεαρό με τον αυτιστικό αδερφό που αν κερδίσει θα δώσει τα λεφτά για να τον γιατρέψει, την κοπέλα που έμεινε ορφανή στα 8 της, τον άντρα που έχει άπειρα χρέη και η εφορία θα του πάρει το σπίτι αν χάσει.
Σε αντίθεση όμως με τα ριάλιτι που ψηφίζει ο κόσμος και βγάζει με τρόπο τελείως υποκειμενικό τον νικητή, στο Μουντιάλ κερδίζει αυτός που θα πετύχει συγκεκριμένους στόχους.
Και απ' τη στιγμή που η Γερμανία έβαλε περισσότερα γκολ απ' τους αντιπάλους της στον ημιτελικό και τον τελικό, οι θεωρίες συνωμοσίας μου είναι αδιάφορες, το ίδιο και οι εθνικές συμπάθειες ή οι αντιπάθειες. Η αντιμετώπιση του αποτελέσματος -η προσπάθεια υποβάθμισης της γερμανικής επιτυχίας- είναι ελαφρώς μίζερη.
Η Γερμανία έπαιξε εξαιρετικά και δικαίως βγήκε πρώτη, της αξίζει ένα μπράβο. Έστω και με μισή καρδιά.