Στη δεκαετία του '80, όταν ήμουν μικρός δημοσιογράφος in the making, ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος φάνταζε στα μάτια μου ως ο πιο τρομακτικός Έλληνας πολίτης.
Ήταν ο φιλοχουντικός δημιουργός της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα, που πριν να καταλήξει η γραφική και αστεία εφημερίδα των σημερινών ψεκασμών ήταν για δεκαετίες όργανο της ΕΠΕΝ και του πρώην δικτάτορα Γιώργου Παπαδόπουλου.
Τρόμαζα τότε βλέποντας τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας, μη μπορώντας να πιστέψω ότι υπήρχαν άνθρωποι που επιθυμούσαν την κατάλυση της (όποιας) Δημοκρατίας και την αντικατάστασή της -όχι με αυτόνομες ομάδες πολιτών που θα αποφάσιζαν για τις γειτονιές τους, όπως θέλουν οι αναρχικοί, αλλά- με ένα στρατιωτικό καθεστώς, αστυνομοκρατούμενο και υπερσυντηρητικό.
Ο Γρηγόρης Μιχαλόπουλος θεωρούνταν τότε απ' τους δημοκρατικούς πολίτες ο Σατανάς αυτοπροσώπως. Κι ο ίδιος δεν βοηθούσε και πολύ την εικόνα του. Αξέχαστα θα μου μείνουν τα δικαστήρια στα οποία συρόταν για εκβιασμούς και άλλες κακουργηματικές πράξεις, αλλά και οι προκλητικές δηλώσεις του, που τις έβρισκα ως παιδί όχι απλώς ανατριχιαστικές αλλά και επικίνδυνες.
Σήμερα που διάβασα ότι ο Μιχαλόπουλος πέθανε στα 74 του, δεν μπόρεσα, κι ούτε έπεισα τον εαυτό μου να ανακουφιστεί. Δεν ήταν πια δημόσιος κίνδυνος ο Μιχαλόπουλος αλλά ένας ακίνδυνος ηλικιωμένος.
Τώρα οι ακροδεξιοί νοσταλγοί στρατιωτικών πραξικοπημάτων δεν είναι στη φυλακή - είναι στην Ελληνική Βουλή.
Κι η Ελεύθερη Ώρα, με τις παραεκκλησιαστικές της εμμονές, τα αστεία λογοπαίγνια και τις συνωμοσιολογικές της 'αποκαλύψεις' μόνο γέλιο προκαλουσε τα τελευταία χρόνια - και μια, επιφανειακή έστω, θλίψη.
Το αν ο Μιχαλόπουλος κράτησε ζωντανή τη φλόγα της χουντικής νοοτροπίας - φέρνοντάς μας εμμέσως ως κληρονομιά του τη Χρυσή Αυγή δεν το ξέρω. Το ότι όμως ο ίδιος σήμερα μοιάζει σαν καλοκάγαθος γραφικός γεράκος με παλιομοδίτικες απόψεις, είναι γεγονός.
Ως παιδί δεν φανταζόμουν ότι θα εμφανιζόταν κάτι πιο τρομακτικό απ' την Ελεύθερη Ώρα του Μιχαλόπουλου. Και όμως, τα καταφέραμε! Νομιμοποιήσαμε τον τρόμο - και τώρα κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε...
Εύχομαι ειλικρινά ο Θεός (στον οποίο πίστευε, όπως έλεγε, ο Μιχαλόπουλος) να τον συγχωρέσει.