Όταν ξεπεράσετε το τρελό flashback (Ο Πετρίδης, ο Ευθυμίου, οι Πρωταγωνιστές του Θεοδωράκη, η παλιά ΝΕΤ), προσέξτε αυτό που λέει ο Πετρίδης για τη Μαντόνα.
Δεν ήταν φυσικά ο μόνος.
Αλλά, μιας και είναι ο σπουδαιότερος μουσικός παραγωγός και γνώστης της ξένης μουσικής (ένας μεγάλος δάσκαλος για όλους) βρήκα εξαιρετική την παραδοχή του.
Ποιος θα θυμόταν τι είχε πει και θα έβγαινε να τον διαψεύσει, και με τι στοιχεία; Θα μπορούσε να το αποσιωπήσει ή να πει ότι δε θυμάται.
Καθώς όμως η Μαντόνα ετοιμάζει νέο άλμπουμ, έχει ενδιαφέρον το πώς -31 χρόνια μετά την πρώτη μεγάλη επιτυχία της- διαψεύδονται οι προβλέψεις περί ποπ σαπουνόφουσκας.
Μ' αυτήν την αφορμή θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει στο Muzine, πριν από χρόνια, στη στήλη με τις Λανθασμένες Προβλέψεις, και το ξαναβάζω εδώ.
Η παραπάνω φράση απ’ το Time, ανήκει στον έγκυρο (τότε) δημοσιογράφο του περιοδικού Billboard, Paul Grein, και είναι βέβαια απ’ τις πιο λανθασμένες προβλέψεις που έγιναν ποτέ. Κι αυτό δεν το ξέρουμε μόνο τώρα, εκ του ασφαλούς, είχε αποδειχτεί και έξι μήνες μετά τη δημοσίευση του απολαυστικά παραπλανητικού άρθρου στο Time. Ψάχνοντας τα δημοσιεύματα της εποχής, με έκπληξη ανακάλυψα ότι η άποψη του Grein δεν αποτελούσε καθόλου εξαίρεση.
Όλοι είχαν την ίδια αίσθηση: η Cyndi Lauper ήταν το μέλλον κι η Madonna μια σαπουνόφουσκα. Ήταν αναπόφευκτο να τις συγκρίνουν: και οι δύο ήταν δυναμικές, ξανθιές κι εξαντρίκ, με πρωτότυπα do-it-yourself λουκ, είχαν ψιλή Μίνι Μάους φωνή και δε μασούσαν τα λόγια τους για τη θρησκεία ή την πολιτική. Και βέβαια τραγουδούσαν πικάντικες επιτυχίες, τo She Bop, μιλούσε για τον γυναικείο αυνανισμό, το Like A Virgin για την χαμένη -και ξανακερδισμένη- παρθενιά.
Είχαν όμως και αρκετές διαφορές. Η Lauper θεωρούνταν πολύ πιο πετυχημένη και εμπορικά [ο δίσκος της She’s So Unusual είχε βγάλει τέσσερα Τοπ-5 singles, σπάζοντας τα ρεκόρ όλων των εποχών και για γυναίκα καλλιτέχνη και για ντεμπούτο άλμπουμ] αλλά και καλλιτεχνικά [με εξαιρετικές κριτικές στον Τύπο και 5 υποψηφιότητες Γκράμι για τραγούδια που έγραψε η ίδια -όπως το κλασικό Time After Time]. Επίσης το φεμινιστικό κίνημα θεωρούσε τη Lauper σωτήρα του: το Girls Just Wanna Have Fun ήταν ένας ύμνος στη γυναικεία ανεξαρτησία.
Απ’ την άλλη η Madonna πουλούσε μεν, αλλά ταυτόχρονα κέρδιζε ‘βραβεία’ για την χειρότερη τραγουδίστρια όλων των εποχών, βασιζόταν κυρίως σε άλλους για τη μουσική της η οποία έπαιρνε φριχτές κριτικές από παντού κι οι φεμινίστριες ήταν έξαλλες για την εικόνα του συμβατικού sex-object που η ίδια είχε υιοθετήσει.
Το Newsweek σε άρθρο που κυκλοφόρησε το ’85 (λίγο πριν απ’ αυτό του Time) υποστήριζε ότι η Lauper ήταν κάτι ξεχωριστό, μια καλλιτέχνις με τα όλα της, «μια new-wave Betty Boop, με την καρδιά της Janis Joplin, τα δυνατά πνευμόνια ενός πανκ τραγουδιστή και το πνεύμα σκληροπυρηνικής φεμινίστριας, ενώ η Madonna είναι μια παραδοσιακή στάρλετ της σειράς». Ο δημοσιογράφος Dave Marsh χαρακτήριζε τη δεύτερη «προϊόν της κουλτούρας των εμπορικών κέντρων», ενώ το ανέκδοτο της μουσικής βιομηχανίας τότε ήταν το «McDonna: Over 1 million served».
Ο Irving Azoff, πρόεδρος της δισκογραφικής MCA, τόνιζε: «Για μένα η Lauper, σε αντίθεση με τη Madonna είναι πραγματική καλλιτέχνης». Κι ο δημοσιογράφος Greil Marcus πρόσθετε: «Δε νομίζω ότι η Madonna ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τη μουσική. Θα παρατήσει τελικά το τραγούδι και θα γίνει μια διάσημη σούπερσταρ του σινεμά!» (δεν την είχε δει ακόμα να παίζει).
Το Time κατέληγε πάντως λέγοντας ότι μάλλον καμία απ’ τις δύο δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει ποτέ ούτε την Tina Turner ούτε την Linda Thompson (!).
Η συνέχεια, φυσικά, διέψευσε φυσικά όλες τις προβλέψεις. Δεν πέρασαν τρεις μήνες και η Madonna ήταν εξώφυλλο στο Time, που πριν αμφισβητούσε και την αξία και τη διάρκειά της. Τα χιλιάδες πεντάχρονα κοριτσάκια που ντύνονταν Cyndi Lauper πέταξαν τα τσιγγανοπάνκ ρούχα και τα αντικατέστησαν με τα σκισμένα μαύρα της Madonna, με τους τεράστιους σταυρούς και τα φτηνοαξεσουάρ.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά: η Madonna έγινε η γνωστή Madonna και η Lauper έκανε μερικές ακόμα επιτυχίες στα ’80ς και μετά τράβηξε τον δικό της ανήφορο. Και το 2002 έγραψε ένα τραγούδι που λεγόταν Madonna Whore:
(ΟΚ, δεν αναφέρεται στην τραγουδίστρια, αλλά στο γνωστό σύνδρομο)
Κι όλοι αυτοί που προέβλεπαν το αντίθετο; Δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε - με τον τρόπο τους είχαν δίκιο: ο αυθορμητισμός και ο αντιεπαγγελματισμός της Lauper, σε συνδυασμό με τα υψηλότερα καλλιτεχνικά της στάνταρ δεν μπόρεσαν να ανταγωνιστούν την πολύχρωμή, πληθωρική (και συνήθως υπολογισμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια) εμπορικότητα της Madonna, που ήθελε να είναι mainstream πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η ‘αντίζηλός’ της
To 1985 Mαντόνα θεωρούνταν χίλιες φορές πιο επιφανειακή – και τελικά αυτή η (επιφανειακή!) επιφανειακότητά της την έσωσε και την κράτησε για πάνω από 30 χρόνια (και συνεχίζει).
«Σ’ ένα εξάμηνο η Μαντόνα θα ’χει εξαφανιστεί», έλεγε ο Paul Grein κι από τότε έχουν περάσει πάνω από 60 εξάμηνα. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να διαβάζαμε κι άλλες προβλέψεις αυτού δημοσιογράφου. Δυστυχώς δεν βρήκα καμία μεταγενέστερη – και εικάζω ότι από τότε προτιμά να κρατάει το στόμα του κλειστό.
ΥΓ. Πέρσι, κάποιος ρώτησε τη Cindy Lauper στο CNN αν θα συνεργαζόταν τώρα με την "evil cousin" της, τη Madonna.
Η απάντησή της είναι αναμενόμενη: