Έχει γίνει τόσες φορές, που καταντά ανέκδοτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά και ταυτόχρονα αντιπολιτεύεται τον εαυτό της, για να μην της χρεωθεί οτιδήποτε δυσάρεστο. Παίρνει μέτρα, και καλεί σε διαδηλώσεις εναντίον των μέτρων. Ψηφίζει μνημόνια και κατηγορεί τους άλλους που υποχρεώθηκε να τα ψηφίσει (κλαίγοντας). Καταγγέλει τις συμφωνίες της - για τα μάτια του κόσμου φυσικά και μόνο, αλλά τελικά τις τηρεί.
Η τακτική της χρηστικής διγλωσσίας υπήρχε και πριν γίνει κυβέρνηση. Οι μισοί έλεγαν "έξω απ' το ευρώ" οι άλλοι μισοί "μέσα στο ευρώ" κι έτσι έπιαναν και τους μεν ψηφοφόρους και τους δε. Βόλεψε πολύ και στην κυβερνητική θητεία αυτό: οι εύπιστοι ψηφοφόροι που ενοχλήθηκαν με κάτι, διαβάζουν μια πύρινη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ εναντίον της κυβέρνησης και καθησυχάζονται, ασχέτως του τι θα γίνει τελικά.
Η συγκεκριμένη τακτική του "καλού μπάτσου" και του "κακού μπάτσου" έφτασε σήμερα στο ζενίθ της, όταν οι συνταξιούχοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα χημικά. Ναι, τα ίδια χημικά που επί προηγούμενων κυβερνήσεων ο ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε και που μετά από 20 μήνες εξουσίας δεν νοιάστηκε μέχρι τώρα να καταργήσει. Μόνο μετά τη σημερινή κατακραυγή, μαθαίνουμε ότι εντάξει, "δόθηκε εντολή [του Ν. Τόσκα] να απαγορευτεί κάθε χρήση δακρυγόνων σε διαδηλώσεις εργαζομένων και συνταξιούχων", (δηλαδή αν η διαδήλωση είναι ανέργων ή μαθητών/φοιτητών κανένα πρόβλημα;). Αν το θέμα είχε περάσει στα ψιλά, φυσικά, τίποτα δεν θα είχε γίνει, και πάλι καλά να λέμε που έστω και αργά και υπό την πίεση από παντού το πήραν απόφαση.
Ο Τσίπρας κυβερνά πάνω από 1.5 χρόνο και επέτρεπε κανονικότατα τη χρήση χημικών ακόμη και σε συνταξιούχους. Γιατί του προκάλεσε έκπληξη που τα χημικά όντως χρησιμοποιήθηκαν απ' τη στιγμή που δεν είχε νοιαστεί να δώσει άλλες εντολές;
Έχει αρχίσει όμως να κουράζει η εκ των υστέρων απόρριψη όσων συμβαίνουν με ευθύνη της κυβέρνησης και οι συνεχείς αυτοκατηγορίες. Καταδικάζουν όλη την ώρα τους εαυτούς τους, τις αποφάσεις τους, όσα υπογράφουν και όσα ψηφίζουν - πιθανότατα για να προλάβουν τους άλλους και να εξουδετερώσουν τις κατηγορίες της αντιπολίτευσης. Με τον ίδιο τρόπο που θα πω εγώ «πωπω, χάλια ήταν το άρθρο που έγραψα» για να μην προλάβουν να μου το πουν οι άλλοι (στο τέλος μάλιστα αναγκάζονται από ευγένεια να το ψιλοϋπερασπιστούν λέγοντας «έλα μωρέ, δεν ήταν και τόσο χάλια»), η κυβέρνηση κριτικάρει τον εαυτό της για να δείξει ότι έχει συναίσθηση του πόσο άχρηστη είναι.
Την κάνει αυτό λιγότερο άχρηστη; Πρακτικά όχι, επικοινωνιακά ναι, έστω κι αν η επικοινωνιακή λάμψη έχει πια θαμπώσει (πόσο εξωφρενικό spin να αντέξει τελικά κανείς!). Αυτό που βλέπω όμως και ανησυχώ, είναι η νέα τακτική Τσίπρα.
Όπως αφήνεται να διαρρεύσει απ' το Μέγαρο Μαξίμου «είναι οργισμένος» που η αστυνομία έριξε δακρυγόνα. Αντί να βγει να το πει ο ίδιος φυσικά, αφήνει να διαρρεύσει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο και μου θυμίζει τα κακά του Κώστα Καραμανλή, που είχε βρει τη λύση, και κάθε φορά που κάτι ρεζιλευτικό γινόταν για την κυβέρνησή του, άφηνε να διαρρεύσει ότι «είναι βαθύτατα ενοχλημένος», ότι «είναι έξαλλος», ότι «οι φωνές του ακούστηκαν σ' όλη τη Ραφήνα». Όταν αρχίζει και ο εκάστοτε Πρωθυπουργός να αποστασιοποιείται απ' την κυβέρνησή του, ώστε να μη χρειαστεί να χρεωθεί αυτός το πολιτικό κόστος, τα πράγματα έχουν ήδη στραβώσει.
Προσπαθώντας να βγει απ' το κάδρο των ευθυνών ο Καραμανλής, παρέμεινε σχετικά δημοφιλής αφήνοντας τους υπουργούς του να δέχονται τα χτυπήματα, σαν ασπίδα, για να τον προστατεύσουν. Και μπορεί στην επικοινωνία να ήταν μανούλα, όμως στη διακυβέρνηση της χώρας τα έκανε θάλασσα, κι ας προσπαθούσε συνέχεια να φαίνεται «έξαλλος» λες και ήταν κάποιος απλός παρατηρητής των τεκταινομένων ή έβλεπε μια ταινία με άλλους πρωταγωνιστές.
Η σημερινή ενόχληση του Τσίπρα, εικάζω, δεν έχει τόσο σχέση με την ίδια τη χρήση δακρυγόνων αλλά με το πόσο κακό, επικοινωνιακά, του έκανε αυτή. Εξάλλου κυβερνά πάνω από 1.5 χρόνο και επέτρεπε κανονικότατα τη χρήση χημικών ακόμη και σε συνταξιούχους, παρότι πριν βγει έλεγε άλλα. Γιατί του προκάλεσε έκπληξη που τα χημικά χρησιμοποιήθηκαν απ' τη στιγμή που δεν είχε νοιαστεί να δώσει άλλες εντολές;
Αν θέλει να είναι έξαλλος με κάποιον, ας είναι με τον εαυτό του. Αρκεί να μη μας το πει κλαψουρίζοντας ελπίζοντας να κερδίσει κι άλλη συμπάθεια. Βαρεθήκαμε.