Τα τελευταία λόγια που είπε στην Αθήνα ο Morrissey, ήταν από το τραγούδι του ανκόρ, How soon is now.
Λίγο πριν βγάλει το πουκάμισο του, το πετάξει στο κοινό και εξαφανιστεί στην αθηναϊκή νύχτα τραγούδησε:
See I've already waited too long
And all my hope is gone
Ήταν το τέλος μιας βαριάς, πότε γλυκόπικρης και πότε απλώς ψυχοπλακωτικής συναυλίας. (Δεν τον αποκαλούν King of Misery για πλάκα.)
Ώρα 21:50
Όσο περιμένουμε έξω στην ουρά, βλέπω τις καντίνες με τα κρέατα και φοβάμαι μη τα μυρίσει και φύγει.
Μέσα έχει φοβερά merchandising, μόνο που όλα αυτά που θέλω έχουν τελειώσει. Οι κούπες World Peace is None of business. Οι μαξιλάροθηκες Last Night I Dreamt Somebody Loved Me. Σχεδόν ολα τα νούμερα ενος tshirt που τον δείχνει σε ένα μπαρμπερικο.
Μετά από όλες τις συναυλίες που τρέχαμε στην αρένα, σήμερα επιλέξαμε καθίσματα, κι επειδή το Tae Kwon Do ειναι σχετικά μικρό βλέπουμε τέλεια και ξεκούραστα (σε αντίθεση με τις αρενες όπου επειδη δεν είμαι και το πρωτο μπόι πάντα υπήρχαν δεκάδες ψηλοί μπροστά μου).
Επισης με αφορμή την αιτιολογία της ακύρωσης της συναυλίας πριν 10 μέρες -ότι έχασε το αεροπλάνο- και το ότι είδαμε τις χτεσινόβραδινες φωτογραφίες από την άφιξή του στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, σκεφτόμαστε πιθανούς λόγους ακύρωσης της τελευταίας στιγμής.
Πχ. Οτι έχασε το μετρο ή άργησε το ταξί.
Είναι φίσκα εδώ μεσα. Πολλοί με t-shirts Morrissey και Smiths. Τον περιμένουμε συζητώντας για το αν θα έχουμε την ευκαιρία να τον ξαναδούμε.
Ώρα 22:00
"Είναι το support συγκρότημα", λέει ο Γιώργος πειρακτικά, όταν σβήνουν τα φώτα και στη γιγαντοοθονη εμφανίζονται οι Ramones. Ακούμε ένα ολόκληρο τραγούδι τους και μετα, βλέπουμε κι ακούμε New York Dolls.
Τέλεια εισαγωγή: επέλεξε τα συγκροτήματα - support των ονείρων του.
Και μετά ενα ασπρόμαυρο "βιντεοκλίπ" καθώς βγαίνουν οι μουσικοί. (Το έκανα shazam για να δω τι ηταν: Yesterday Man του Chris Andrews). Και η playlist του M. συνεχίζεται με Nico για την οποία διάβασα πολλα στην Αυτοβιογραφία του, για το πώς την κρυφοκοιτούσε στους δρόμους του Μάντσεστερ.
Ωρα 22:10
Τώρα στην γιγαντοοθόνη οι Electric Prunes (;). Αρχίζουμε να παίζουμε με την ιδέα πως και ο Μ. θα βγει και θα τραγουδήσει σε βίντεο. [Ο Γ. θυμάται μια συναυλία των Bauhaus στην Αγγλία που καθώς έμπαινε ο κόσμος ο τραγουδιστής φαινόταν σκυμμένος σε μια οθόνη, για σχεδόν μισή ώρα και με το που ξεκίνησε η μπάντα σηκώθηκε και ξεκίνησε να τραγουδά.]
Τώρα βλέπουμε ενα οπτικό αφιέρωμα στην εποχή της Θάτσερ, καθώς παίζει το Ding Dong the Witch is Dead. (Και στο τέλος μια πινακίδα εκείνων των ημερών που γράφει "Thatcher is dead LOL".)
Μια drag queen κάνει stand up comedy, και στο καπάκι μια σπάνια τηλεοπτική εμφάνιση του Σαρλ Αζναβουρ, μετά λίγος Άλεν Γκίνσμπεργκ και μετά ένα αυτοσχέδιο βιντεοκλίπ για το νέο του τραγούδι The Bullfighter Dies με εικόνες απο αιματηρές ταυρομαχίες τις οποίες ο Μ. (όπως και κάθε έξυπνος άνθρωπος φαντάζομαι) καταδικάζει.
Και σκέφτομαι οτι θα ήταν τέλεια να είχε έναν τηλεοπτικό σταθμό ο Morrissey που θα έπαιζε 24/7 πράγματα που σημαίνουν κάτι για αυτόν.
Ώρα 22:30
Όταν, τελικά, βγαίνει φωνάζοντας "ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ" και μάστιγωνει τον αέρα με το καλώδιο του μικροφώνου και παίζει με τη μια το QUEEN IS DEAD, και μετα στο καπάκι το Suedehead και το Speedway ("in my own strange way, i've always been true to you") σκέφτομαι ότι και να προσβληθεί και να διακόψει τώρα αμέσως τη συναυλία, άξιζαν και τα ταξίδια και η όποια ταλαιπωρία.
Ενώ μέχρι τώρα σκεφτόμασταν τι ωραία που ήμασταν σε θέσεις, και το πώς μεγαλώσαμε και δε θέλαμε να είμαστε όρθιοι, τώρα μετανιώνουμε φρικτά. Έπρεπε να ήμασταν όρθιοι, να χορεύαμε, να μπορούμε να κινηθούμε. Ποτέ δεν είναι αργά, και ήδη απ' το δεύτερο τραγούδι, σηκωνόμαστε, ενοχλούμε ένα σωρό κόσμο, και πηγαίνουμε στο διάδρομο. Χοροπηδάμε όρθιοι εκεί, μέχρι και το τέλος της συναυλίας. Τελικά δεν μεγαλώσαμε καθόλου - σωστά μου είπε ο Morrissey: Μένουμε όλοι 27 ετών για πάντα.
Μοιάζει μια χαρά και με τίποτα δεν θα φανταζόμουν ότι κάτι πάει στραβά - πέρα απο το ότι μεγάλωσε. (Και αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα πάει στραβά με όλους μας). Η δε φωνή του, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας είναι άψογη, καλύτερη κι απ' την προπέρσινη εμφάνισή του στον Λυκαβηττό.
Δεν παίζει greatest hits - δεν κάνει αναδρομή. Ναι, υπάρχουν και τα γνωστά, όμως δεν πλασάρεται σαν καλλιτέχνης με παρελθόν, αλλά ένας με παρόν. Ακούμε κυρίως καινούργια τραγουδια απ' τον νέο δίσκο, ακόμα και μερικά απ' τα bonus tracks του.
Ώρα 23:00
"Χαιρόμαστε πολυ που μας δεχθήκατε (μας επιτρέψετε να έρθουμε) στη χώρα σας", φωνάζει. Στην γενική απορία που δημιουργείται, απαντά λέγοντας: "Είναι μεγάλη ιστορία. Έχετε ωρα να σας πω;" (ΝΑΙΙΙΙ) "Ωραία λοιπόν".
Μας τη λέει με ενα τραγούδι. I'm throwing my arms around Athens...
Κατι δημιουργικό που μου άρεσε: Πώς στην περίοδο των Smiths σε κάθε δίσκο και single επέλεγε μια παλιά φωτογραφία (άλλων, συχνά διασήμων) για εξώφυλλο; Το ιδιο κάνει κι εδώ σε κάθε τραγούδι: πίσω του στις γιγαντοοθόνες μια διαφορετική φωτογραφία λειτουργεί κάθε τόσο σαν εξώφυλλο - σαν εικαστική, συμβολική επένδυση (προς το τέλος και βίντεο). Στο Neal Cassady is Dead βλέπουμε τον ίδιο τον (μπίτνικ) Cassady.
Στο Everyday is Like Sunday τον Bruce Lee.
Ώρα 23:30
Όταν τελειώνει το World Peace is None Of Your Business, λέει: Αυτό το τραγούδι λεγόταν "World, Greece is none of your business".
Η αγαπημένη μου στιγμή ήταν το Trouble Loves Me, ένα τραγούδι που λατρεύω αλλά όσες φορές κι αν τον είδα δεν το είχα ακούσει λάιβ.
Από Smiths έπαιξε και το Asleep, και η ατμόσφαιρα άρχισε να βαραίνει. Θανατικό βαρύ - και ξέροντας την ασθένειά του, οι στίχοι αποκτούσαν άλλη βαρύτητα.
Sing me to sleep, Sing me to sleep
And then leave me alone
Don't try to wake me in the morning
'Cause I will be gone
Don't feel bad for me
I want you to know
Deep in the cell of my heart
I will feel so glad to go
Και μετά
There is a better world
Well, there must be
Well, there must be
Και μετά,
Bye bye
Bye bye
Bye...
Ώρα 23:50
Το βαρύ κλίμα βαραίνει ακόμα περισσότερο το Meat is Murder. Στην βιντεοθόνη προβάλλονται σκηνές με το πώς πεθαίνουν τα ζώα για να τα φάμε. Ποτέ δεν είχα τολμήσει να δω τέτοια βιντεάκια αλλά τώρα είδα, γουρουνάκια να σφαδάζουν, κοτοπουλάκια να τα ρίχνουν σε πλαστικές σακούλες και να τα σκοτώνουν, ας μην αναφέρω όλα τα υπόλοιπα. Δάκρυσα, ταράχτηκα. (Οι υπόλοιποι ίσως όχι και τόσο. Βγαίνοντας απ' το στάδιο οι καντίνες με τα σουβλάκια και τα λουκάνικα έκαναν χρυσές δουλειές, από θεατές που μόλις είχαν δει/ακούσει αυτά που είχα δει κι εγώ).
Ώρα 00:10
Ο Morrissey φεύγει, τον ξαναφωνάζουμε, έρχεται κρατώντας μια μπάλα. Φωνάζει "sports arena" και την πετάει στο κοινό. Και μετά, λίγο πριν δονήσει το στάδιο με το How soon is now, λέει με νόημα:
"Remember me...
But, oh!, forget my fate."