Μερικές φορές κάποιες κριτικές είναι τόσο ενδιαφέρουσες που τελικά κλέβουν τη δόξα απ' το πολιτιστικό έργο το οποίο περιγράφουν. Κι όταν συμβαίνει αυτό, τις μαζεύω, και τις δημοσιεύω στην υποστήλη των ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΩΝ με τίτλο Πολύ Κακές Κριτικές.
Η Κορίνα μου έστειλε μια τέτοια κριτική που δημοσιεύτηκε πριν λίγο καιρό στην Εφημερίδα των Συντακτών και γράφτηκε απ' τον Δημήτρη Κανελλόπουλο.
Η Ιοκάστη και τα εντελβάις
Σαν να φάνηκε ένα... δάκρυ να κυλάει στο μάγουλο της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου, της τηλεπαρουσιάστριας του πρωινού του Alpha. Ηταν στην πρώτη σειρά. Εκεί και η κολλητή της Αννίτα Πάνια, του Alpha επίσης, εκεί για τον σύζυγό της Νίκο Καρβέλα, να του ψιθυρίζει από μακριά με τα χείλη της στο τέλος της παράστασης, «μπράβο σου».
Στο πλευρό τους ο Δημήτρης Κοντομηνάς, ο Alpha αυτοπροσώπως, να περνά να του αφήνει τα διαπιστευτήριά του κόσμος και κοσμάκης. Και, δίπλα μας, μερικές θέσεις πιο πέρα, δύο κυρίες πίσω ακριβώς από τον Νίκο Χατζηνικολάου, σαν να έκλαιγαν λίγο.
Τετάρτη βράδυ, μεσάνυχτα (έξω χιόνιζε!), μόλις είχαν τελειώσει «Οι καμπάνες του Edelweiss», η νέα ροκ όπερα του Νίκου Καρβέλα, με την Αννα Βίσση στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Εδειχναν όλοι τους συγκινημένοι. Θα είχα πάει σε άλλη παράσταση προφανώς. Δεν μπορεί ένα ολόκληρο θέατρο να κάνει λάθος...
Ηταν η πρεμιέρα και το «Πάνθεον» γέμισε με τηλεοπτικά σελέμπριτι. Πασαρέλα με εξτένσιονς. Το «Πάνθεον» στην Πειραιώς, ένας καταπληκτικός χώρος, τεράστιος, παλιό μαγαζί της νύχτας, που λειτουργεί πλέον ως υπερσύγχρονο, πολυτελές θέατρο.
Εκεί ξεδίπλωσε φέτος το... ταλέντο του (στην όπερα!) ο Νίκος Καρβέλας, με τις «Καμπάνες του Edelweiss».
Γιατί, αλήθεια, ένας συνθέτης ποπ επιτυχιών να θέλει να γράφει ροκ όπερες; Τι κρύβει άραγε μέσα του κάθε καλλιτέχνης, άγνωστο ακόμα και για τον ίδιον. Ο συμπαθής κατά τ' άλλα Καρβέλας ξεκίνησε την περιήγησή του στον θαυμαστό κόσμο της όπερας το 1991, με τους «Δαίμονες». Συνέχισε το 2002 με τη «Μάλα». Και ήρθαν τώρα οι «Καμπάνες». Κάθε δεκαετία και χτύπημα.
Βλέπουμε στο μέλλον να γράφει και την «Τόσκα». Αλλωστε και οι «Καμπάνες» δεν ήταν κάτι το 100% πρωτογενές, μέχρι και από τον Οιδίποδα πήρε στοιχεία για την ιστορία του. Αντε με το καλό να κάνει και το «Οιδίπους Τύραννος» του Σοφοκλή. Ή, έστω, το «Οιδίπους επί Κολωνώ».
Η Αννα Βίσση ερωτεύτηκε τον χαμένο γιο της, αυτό είναι το επίκεντρο της ιστορίας. Μια ιστορία έρωτα που διολισθαίνει σε ιστορία αγάπης. Αλλά αγάπης μητρικής, μητέρας προς γιο. Εκεί που η Βίσση αγκάλιαζε σε όλο το έργο τον Αιμιλιανό Σταματάκη, λέγοντάς του «αγάπη μου», «έρωτά μου», «μοναδικέ μου», στο τέλος τον αγκάλιασε φωνάζοντάς του «παιδί μου».
Πιο γκροτέσκα φάση δύσκολα μπορούσες να φανταστείς. Στον ρόλο του... Λάιου (Ιοκάστη, είπαμε, η Αννα), ο Γιάννης Σιαμσιάρης, να έχει το τέλος που του άρμοζε, αν και όχι από τα χέρια του γιου του. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο Θανάσης Αλευράς και η Τάνια Τρύπη, με την τελευταία να ξεχωρίζει αισθητά.
«Ο Νίκος Καρβέλας είναι ο πρώτος Ελληνας συνθέτης που παρουσίασε πρωτότυπη μουσική και λιμπρέτο για ροκ όπερα» διάβασα στο πρόγραμμα του θεάτρου. Αυτά τα εξηγεί όλα. Και θα αρκούσε, δεν θα χρειαζόταν να προσθέσουμε κάτι παραπάνω.
Σύμφωνα δε με τον σκηνοθέτη της παράστασης Γιάννη Κακλέα, οι «Καμπάνες του Edelweiss» είναι ένα έργο που αποτελεί «ένα μουσικοθεατρικό όραμα, που διεισδύει και αναδεικνύει το έρεβος της ανθρώπινης ύπαρξης μέσα από μια συγκλονιστική ιστορία». Παρντόν;.
Τα σκηνικά έφεραν την υπογραφή του Μανόλη Παντελιδάκη, στις ενορχηστρώσεις και τη μουσική διεύθυνση ο Αλέξιος Πρίφτης.
Η παράσταση ήταν πλούσια, βέβαια, δεν λέω. Πολυπληθής ζωντανή ορχήστρα, όπως και ο θίασος επίσης, εντυπωσιακά σκηνικά, πανδαισία ήχων και εικόνων.
Η ουσία ήταν που του έλειπε. Το βασικότερο δηλαδή. Η μουσική αδύναμη, το σενάριο αφελές, το λιμπρέτο για μικρά παιδιά. Η Αννα Βίσση, βέβαια, πολύ καλή. Το έχει η γυναίκα, αξίζει. Είτε παίζει σε ροκ όπερα είτε τραγουδά τα δημοφιλή ποπ τραγούδια της.
Το τελειωτικό χτύπημα, ωστόσο, ήταν άλλο: η διάρκεια του έργου. Μαζί με το διάλειμμα, οι «Καμπάνες» ηχούσαν επί 3,5 ώρες. Λογικό. Πώς να περιορίσει την έμπνευσή του ο καλλιτέχνης στο δίωρο, εύκολο το βρίσκετε;
Μια μικρή γεύση