Tι τρόπος κι αυτός με τον οποίο αποκάλυψε ο Morrissey ότι παλεύει για τη ζωή του. "Αν πεθάνω πέθανα. Αν δεν πεθάνω, τότε δεν πέθανα" λέει, με κυνισμό, με λόγια απλά αλλά σχεδόν ποιητικά, με έναν μελοδραματισμό καλά κρυμμένο πίσω απ' την σκληρότητα.
Ένα υπαρξιακό σοκ, η προσπάθεια συνειδητοποίησης, η τελική αποδοχή πως η ζωή θα τελειώσει τώρα ή μετά, η παραίτηση απ' την συνεχή αγωνία: όλα είναι εκεί, συμπυκνωμένα στο "If I die, then I die. And if I don't, then I don't" που είπε στην ισπανική El Mundo.
Δεν θα περίμενα τίποτα λιγότερο απ' τον μεγαλύτερο ποιητή της γενιάς του, τον άνθρωπο που ξέρει να παίζει με τις λέξεις, φτιάχνοντας ιστορίες και εκφράζοντας τα συναισθήματα εκαττομυρίων ανθρώπων -losers και μη-, που όμως, ταυτόχρονα, μπορεί, όταν χρειάζεται να λέει τα πράγματα με τον πιο απλό, ξεκάθαρο τρόπο.
Στην ίδια συνέντευξη διαβάζω: "Το γνωρίζω ότι σε κάποιες απ' τις πρόσφατες φωτογραφίες μου δεν δείχνω και πολύ υγιής, αλλά αυτά έχει η αρρώστια. Δεν θα κάτσω να ανησυχήσω για αυτό, θα ξεκουραστώ όταν είμαι νεκρός."
Από νεότατος ο Morrissey έπαιζε με την ιδέα του θανάτου, και της απώλειας. Μεγαλώνοντας τόνισε με ένα σωρό διαφορετικούς τρόπους το πόσο δεν περίμενε να φτάσει στην ηλικία που ήταν. Το είπε στα 40 του, το είπε στα 50, τώρα είναι 55 - και δηλώνει ακόμα έκπληκτος που είναι ζωντανός.
Ελπίζω να είναι μέχρι τα 85 του. Κυρίως όμως ελπίζω πως όταν θα μας χτυπήσει κατακέφαλα η απόλυτη συνειδητοποίηση του θανάτου μας, να συνεχίσουμε να ζούμε με ενεργητικότητα, όπως αυτός (που βγάζει δίσκους, κάνει συναυλίες κλπ) και να μην ανησυχούμε για τίποτα.
Αν πεθάνουμε, κάποτε, πεθάναμε. Το θέμα είναι το τώρα...
YΓ. Ένα υπέροχο τραγούδι του είχε ήδη μιλήσει για όλα αυτά.
Morrissey - One Day Goodbye Will Be Farewell
(Κάποια μέρα το αντίο θα είναι οριστικό / γι' αυτό άρπαξε κι αγκάλιασέ με τώρα / τώρα, όσο προλαβαίνουμε...)