Τον είδα μόλις στην τηλεόραση και έπαθα σοκ.
Είχα παρακολουθήσει δεκάδες βουλευτές μέχρι τότε, μιλάω για τη σημερινή συνεδρίαση για το Σύμφωνο και είχα νιώσει διάφορα συναισθήματα: Με κάποιους οργή (Χ.Α. και ΑΝΕΛ, ειδικά απ' τους ΑΝΕΛ είδα μερικούς που υποστήριζαν εξωφρενικά πράγματα που δεν τα χωράει ο νους), με κάποιους σύγχυση μεγάλη (η στάση του ΚΚΕ απλά δεν έβγαλε κανένα νόημα), με άλλους απόλυτη ταύτιση. Πολλοί βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ -ξεχωρίζω τον Χρήστο Καραγιαννίδη μέχρι στιγμής- και του Πασόκ/Δημάρ ήταν εξαιρετικοί. Επίσης κάποιοι μεμονωμένοι της ΝΔ. Κι ο νεαρός κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ένωσης Κεντρώων. Κι αυτοί του Ποταμιού -και με τις προτάσεις που έκαναν- ήταν εξαιρετικοί, μεταξύ τους και ο Αμυράς.
Είναι όμως ο αντιπαθέστατος σε μένα απ' τη δημόσια παρουσία του Κώστας Ζουράρις, βουλευτής των ΑΝΕΛ, που έκανε τη διαφορά. Ή μάλλον την υπέρβαση. (Μη ξεχνάμε πως πρόκειται για άνθρωπο που έχει περιγραφεί ως νεοορθόδοξος θρησκόληπτος εθνικιστής.)
Και ξέρετε γιατί; Επειδή για πρώτη φορά -απ' τις τόσες που τον είδα να μιλά- άφησε κατά μέρους το στόμφο, τους εξυπνακισμούς και την προσπάθεια εντυπωσιασμού. Δεν είπε ούτε ένα ευφυολόγημα, δεν χρησιμοποίησε ούτε μία περίπλοκη πανάγνωστη αρχαιοελληνική λέξη.
Μίλησε απ' την καρδιά -ξερά και χωρίς μελό- και είπε τρεις σύντομες ιστορίες απ' τη ζωή του.
Λιγότερο από πέντε λεπτά. Αξίζει.
Της ομιλίας του κ. Ζουράρι είχαν προηγηθεί αρκετές από άλλους βουλευτές των ΑΝΕΛ -που σήμερα ταυτίστηκε απόλυτα με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ- που λίγο ακόμα και θα ζητούσαν τη θανάτωση όλων των ομοφυλόφιλων.
Όταν τον είδα στο βήμα περίμενα τα ίδια, καλλωπισμένα απλώς με δυσνόητους όρους και λέξεις. Η συγκίνησή μου, όπως και με τον Λεβέντη, δεν είναι μόνο στο ότι κάποιος υποστηρίζει το σωστό, αλλά κι ότι το κάνει παρότι κανείς δεν θα εκπλησσόταν/απογοητευόταν αν έκανε το αντίθετο.
Δεν θα είχε κανένα πολιτικό κόστος αν έκανε την πάπια, ψήφιζε με το κόμμα του, και δε ζητούσε το λόγο. Κι όμως τον ζήτησε. Άνθρωπος προηγούμενης γενιάς, συνιδρυτής του Δικτύου 21 (με πρόεδρο τον Φαήλο Κρανιδιώτη), με στενούς δεσμούς με την Εκκλησία και με πατριωτικές ομάδες, ο Ζουράρις είχε πραγματικά κότσια για να πάει κόντρα στην Εκκλησία, κόντρα στο κόμμα του, κόντρα στους ψηφοφόρους του, κόντρα στην πλειονότητα των θαυμαστών του.
Αν είχε τύχει ο πατέρας του να μην ήταν αυτός που ήταν, ο Κ. Ζουράρις ίσως να μην είχε αυτό το προσωπικό στοιχείο το οποίο τον έκανε σήμερα να νιώσει και να πει δυνατά το ότι πρέπει να σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα. Μερικές φορές για να κατανοήσουμε τους άλλους χρειάζεται ανοιχτόμυαλη ανατροφή από τους γονείς, προσωπική επαφή με τον Διαφορετικό, και γενναιότητα. Σήμερα, με τον Ζουράρι, είχαμε χατ τρικ.
Αυτός ο άνθρωπος ξέπλυνε, ανέλπιστα, όλη τη βρωμιά και όλο το μίσος που είχαν εκτοξευθεί στη Βουλή απ' το πρωί.