Καθώς έβλεπα ζωντανά την εμφάνισή μας στη Eurovision όπου μας εκπροσώπησαν οι ARGO με το Utopian Land εντυπωσιάστηκα από ένα πράγμα: Τα γραφικά στις οθόνες πίσω απ' το συγκρότημα αλλά και στο πάτωμα.
Με όλα τα υπόλοιπα ένιωσα κάπως άβολα. Όχι επειδή οι άλλοι ήταν καλύτεροι, ούτε επειδή γίναμε ρεζίλι (δεν ξέρω αν γίναμε). Αλλά επειδή απ' το ξεκίνημα του κομματιού όλα έμοιαζαν κλισέ και απεγνωσμένα. Η λύρα κι ο λυράρης, το μπουζουκορεφρέν, το απαραίτητο ραπ, οι χοροί και τα πανηγύρια, η απουσία έμπνευσης.
Εμείς βαρούσαμε τα νταούλια, αλλά κανείς δε χόρεψε. Κι ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε πιάσει το κοινό της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, παρουσιάσαμε μία ασύνδετη σκηνοθετικά εμφάνιση που μπορεί να ενθουσίαζε σε ένα τριτοκλασάτο νυχτερινό κέντρο της Ελλάδας, αλλά φάνηκε φτωχή (σε έμπνευση, όχι σε χρήματα) για τη Γιουροβίζιον. Ειδικά όταν πολλές απ' τις άλλες συμμετοχές χρησιμοποίησαν τη φαντασία τους και την τεχνολογία για να υποστηρίξουν τη μουσική τους.
Εμείς βάλαμε λίγο από Παπαρίζου -χορευτικά αλά Number One και μαλλί και ντύσιμο της μίας τραγουδίστριας αλά Die For You- και κλισέ μουσικές ποντάροντας στη δύναμη του Πόντου. Δεν θέλω να προσβάλλω την ποντιακή κουλτούρα (κάποιοι λένε ότι οι ARGO ήταν αυτοί που, τελικά, τα προσέβαλλαν) αλλά δεν παρουσιάστηκε με τον καλύτερο τρόπο απόψε.
Μπορεί αυτοί που τους έστειλαν, -συγκεκριμένα ο Τσακνής της ΕΡΤ, με απευθείας ανάθεση!- να ήλπιζαν να μεταδώσουν ένα ανθρωπιστικό μήνυμα για την προσφυγιά, όμως μάλλον γέλιο προκαλέσαμε παρά συμπάθεια. Είναι ενδιαφέρον πως οι (φερόμενοι ως) κουλτουριάρηδες που ανέλαβαν επιτέλους την εξουσία αλλά και την Γιουροβίζιον, έστειλαν ένα κομμάτι που δεν άρεσε σχεδόν σε κανέναν Έλληνα και ξένο και που δεν είχε καν καλλιτεχνικές αξιώσεις.
Άνθρωποι που δεν πίστευαν στη Γιουροβίζιον, καμώθηκαν τους ποπ σταρς, μιμήθηκαν ό,τι είχαν δει και παρουσίασαν ένα θλιβερό και άβολο θέαμα. Παρότι έγραψα το κείμενο πριν τα αποτελέσματα, δεν είναι τυχαίο που, τελικά, για πρώτη φορά κοπήκαμε από τελικό της Γιουροβίζιον.