Όλη η συνέντευξη που έδωσε ο Μιχάλης Λώλης στον Αλέξανδρο Διακοσάββα είναι εξαιρετική και υπάρχουν πολύ σημαντικά πράγματα που ειπώθηκαν σε αυτήν.
Ο αξιωματικός του Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας μίλησε για τα καθήκοντά του και για την παθογένεια της Ελληνικής Αστυνομίας.
Μίλησε επίσης για την απόφασή του να βγει μπροστά κάνοντας coming out στην πιο συντηρητική υπηρεσία.
Πάνω σε αυτό ο Διακοσάββας τον ρώτησε, εάν χρειάστηκε ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό εκείνη την περίοδο για να διαχειριστεί τυχόν αντιδράσεις μέσα στην αστυνομία.
Η απάντησή του ξεφεύγει απ' το ζήτημα του coming out:
Έχω κάνει ούτως ή άλλως ψυχοθεραπεία με αστυνομικό ψυχολόγο, για να μπορέσω να αποφορτιστώ από όλα τα καθημερινά της δουλειάς. Όλοι οι αστυνομικοί πρέπει να κάνουν ψυχοθεραπεία. Κάνουμε ένα πολύ ψυχοφθόρο επάγγελμα, υπάρχουν ψυχολόγοι που πληρώνονται γι' αυτό αλλά υπάρχει και το στίγμα τού ότι αν πάω σε ψυχολόγο είμαι τρελός, οπότε πηγαίνουν ελάχιστοι.
Νωρίτερα στη συνέντευξη, ο Λώλης είχε εξηγήσει πώς στο επάγγελμα του αστυνομικού πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μη διαβρωθείς ψυχικά και να μπορέσεις να γυρίσεις σπίτι σου στο τέλος της μέρας.
Οπότε, το ελληνικό κράτος (εμείς) πληρώνει ψυχολόγους για να είναι διαθέσιμοι στους αστυνομικούς ώστε να αποφορτίζονται, να βγάζουν την ένταση και να βελτιώνουν την ψυχολογία τους. Αν πήγαιναν και έκαναν την ψυχοθεραπεία που τους προσφέρεται τζάμπα, είναι βέβαιο πως οι ίδιοι θα ήταν όχι μόνο πολύ περισσότερο χρήσιμοι και αποτελεσματικοί στη δουλειά τους, αλλά και σαφώς πιο ευγενείς και λιγότερο "μπάτσοι". Κυρίως όμως θα ήταν (όπως και ο καθένας που κάνει ψυχοθεραπεία και λύνει τα θέματά του) σαφώς πιο ισορροπημένοι, έως και ευτυχισμένοι.
Μπράβο στον αξιωματικό που με τη συνέντευξή του πέρασε κι αυτό το μήνυμα. Η ρίζα των περισσότερων προβλημάτων είναι το να μαζεύεις μίσος ή οργή ή ένταση απ' τη δουλειά σου και να μην μπορείς να διαχειριστείς αυτά τα συναισθήματα. Η αυτοσχέδια αποφόρτισή τους συνήθως δεν έχει καλό τέλος ούτε για σένα τον ίδιο, ούτε για τους άλλους. Οι αστυνομικοί συχνά γίνονται σκληροί και απρόσωποι κι ενίοτε ξεσπούν, με την εξουσία που (νομίζουν ότι) έχουν στους άλλους.
Είναι πραγματικά κρίμα να μην θεωρείται η ψυχοθεραπεία αυτό που είναι (χρήσιμη υποστήριξη) και οι άνθρωποι να την απορρίπτουν ακόμα κι όταν τους δίνεται στο πιάτο γιατί νομίζουν ότι αυτό θα σημαίνει ότι είναι τρελοί...