Το νέο βίντεοκλίπ της Άλκηστης Πρωτοψάλτη "Θέλω τη γιορτή" είναι καλό, το ίδιο και το τραγούδι (στίχοι Νίκος Μωραϊτης / μουσική Νίκος Αντύπας). Τουλάχιστον εγώ το βρήκα καλό.
Με την ευκαιρία όμως θέλω να γράψω μερικά πράγματα που σκέφτομαι για την Πρωτοψάλτη εδώ και πάνω από 10 χρόνια.
Μέχρι τότε οι δίσκοι της ήταν ο ένας καλύτερος απ' τον άλλον - ειδικά από τότε που βρήκε τη φωνή της χάρη στα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη και της Λίνας Νικολακοπούλου. Παρ' ό,τι αξεπέραστοι και οι δύο, η Πρωτοψάλτη έκανε πολύ καλή μουσική και με τον Σπανουδάκη αλλά και με τον Αντύπα - πχ. το άλμπουμ Σαν Ηφαίστειο, που περιείχε το Διθέσιο (το υπέροχο τραγούδι που πειρακτικά αποκαλώ "το There is a Light That Never Goes Out" της χώρας μας).
Όταν μεταπήδησε όμως στην Heaven -και δεν το λέω επειδή είμαι εναντίον των μεγάλων εταιριών, καθόλου- η Πρωτοψάλτη από σπουδαία και ξεχωριστή τραγουδίστρια, μοιάζει να σύρθηκε παρά τη θέλησή της σε μια σαχλή, νεανική εμπορικότητα. Με διαλείμματα βέβαια, όμως η αίσθηση που μου άφηναν τα σουξέ της -άλλα ήταν διασκευές σύγχρονων νεανικών επιτυχιών τύπου Nickelback, άλλα είχαν μπίτια, άλλα τα διαφήμιζε σε μπαλκόνια τραπεζών, μην πω καν για την διασκευή που είχε ως αποτέλεσμα το Θωμά Είσαι Σπίτι/Χαβάη- ήταν μια αίσθηση κυνηγιού της επιτυχίας και της νεανικότητας. Δεν έβαζε πια η ίδια τον πήχη, δεν δημιουργούσε μια νέα μουσική/πολιτιστική πρόταση, μόνο προσπαθούσε να κερδίσει τις νέες γενιές με πιασάρικες οπερετικές μελωδίες (όπου κάθε φωνήεν έπρεπε να το τραβά τουλάχιστον 15 δευτερόλεπτα) και με κόλπα μουσικά και διαφημιστικά.
Ποια; Η Άλκηστη Πρωτοψάλτη, η πιο cool -κατά τη γνώμη μου- τραγουδίστρια της χώρας. Η γυναίκα που στα '80ς ήταν γνωστή εκτός των άλλων για το Κυκλοφορώ κι Οπλοφορώ και τη Σωτηρία της Ψυχής και στα '90ς για τα Λαϊκά, το Ανθρώπων Έργα, τη Λάβα και το Διθέσιο, έμοιαζε να κυνηγά στα '00ς μανιασμένα το νεανικό τηλεοπτικό κοινό. Και μπορεί να έγινε γνωστή στη νέα γενιά, αλλά για ποιο πράγμα; Για μια διασκευή στο This is How You Remind Me και στο Πάμε Χαβάη.
Βέβαια τα λέω έξω απ' τον χορό. Στα μάτια μου η Πρωτοψάλτη είναι σπουδαία έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν καταλαβαίνω τις δισκογραφικές της κινήσεις (με εξαίρεση έναν δίσκο με την Ρεμπούτσικα, σχετικά πρόσφατα). Όμως η ίδια θέλει προφανώς να ακουστεί από νεότερους, κι οι εταιρίες θέλουν να αποδώσει η επένδυση που έκαναν πάνω της.
Οπότε φτάνουμε στο σήμερα:
Ένα εντυπωσιακό, καλόγουστο βίντεοκλίπ (σκηνοθεσία Απόλλων Παπαθεοχάρης).
Πάρα πολύ ωραίοι στίχοι. Καλή μουσική.
Αλλά κάπου στο ρεφρέν, σαν να ήταν υποχρεωμένο, ξεπροβάλλει ένα ψόφιο, εντελώς ξεπερασμένο μπιτ, γελοιοποιώντας το τραγούδι.
Το "Η γιορτή που μου χρωστάς" που ανέβηκε σήμερα στο YouTube συμπυκνώνει την πρόσφατη καριέρα της Α. Π. με τον πιο εύγλωττο τρόπο: Οι στίχοι νοσταλγικοί, αγγίζουν τους μεγαλύτερους ("χαρτοπόλεμος" κλπ) και η παραγωγή δειλά ψευτονεανική -εξαιρετικά παλιομοδίτικη, με "νεανικό ύφος" που θα ακούγονταν φρέσκο πριν από 20 χρόνια, μ' ένα δειλό αχρείαστο μπιτ που, έτσι χαμηλωμένο όπως παίζει, στην ιδανική περίπτωση θα χαροποιήσει τους νέους και θα αγνοηθεί συγκαταβατικά απ' τους μεγαλύτερους.
Μπορεί ο δίσκος να μην είναι όλος έτσι, αλλά μια με μπιτ, μια με ντουέτα με τον Χαρούλη, προσπαθώντας να προσελκύσει και μεγάλους και μικρούς -χορευτικούς και έντεχνους-, η μουσική της Πρωτοψάλτη μοιάζει υπολογισμένη - σχεδόν κατασκευασμένη για επιτυχία. Κι έτσι ωραία είναι, και μακάρι όντως να πιάσει στη νέα γενιά.
Όμως εκτός αν είσαι η Μαντόνα και οσμίζεσαι τι παίζει γύρω σου και το οικειοποιείσαι πετυχημένα -φτιάχνοντας εσύ τη νεανική μόδα τελικά- καταλήγεις να μοιάζεις με ντροπιαστική μαμά που βάζει και χορεύει πχ. Μακαρένα, θεωρώντας ότι "αυτό δεν είναι τώρα της μόδας σ' εσάς τους νεολαίους;"
Δεν είναι πολλοί οι καλοί ενεργοί τραγουδιστές απ' τα παλιά, των οποίων η φωνή διατηρείται ακέραια. Η Πρωτοψάλτη είναι μία απ' αυτούς. Είναι κρίμα να δίνει την αίσθηση πως είναι απεγνωσμένη για επιτυχία, ειδικά όταν δεν είναι αυτή η περίπτωση!
Κάτω τα target group που καταπιέζουν τη δημιουργικότητα, ζήτω η αυθόρμητη μουσική της ψυχής. :)