Στην αρχή νομίζαμε ότι τα δύο αδερφάκια (η Στέφη και ο Πητ) ήταν τόσο αγαπημένα επειδή ήταν μικρά.
Αγκαλιάζονταν συνέχεια, αλληλογλείφονταν, κοιμόντουσαν πάντα μαζί, έπαιζαν όλη μέρα.
Μετά τη στείρωση, θεωρήσαμε ότι ο έρωτάς τους θα τελείωνε μαζί με τις σεξουαλικές ορμές τους.
Κι όμως. Κάθε τόσο τις βρίσκουμε με τον Γιώργο σε κάποια γωνιά του σπιτιού αγκαλίτσα, με περασμένα τα "χέρια" τους ο ένας στο σώμα του άλλου, να λαγοκοιμούνται ή να αλληλοκαλλωπίζονται.
Πολλές φορές μπαίνουμε σ' ένα δωμάτιο και τις βρίσκουμε αγκαλίτσα να μας κοιτούν έκπληκτες, σαν ταραγμένες, σα να τις είχαμε πιάσει στα πράσα.
Πριν από λίγο, που δεν κρατήθηκα και τις τράβηξα σε βιντεάκι:
αριστερά το αγοράκι, που χώνει το κεφάλι του στην αγκαλιά του κοριτσιού κι αφήνεται στις φροντίδες του.
αγαπημένη μου λεπτομέρια τα 'χεράκια' τους
Είδα πριν το ποστ για τους Γατομπαμπάδες, και επειδή αυτό είμαστε, έχουμε και μια άλφα αίσθηση ότι οι δικές μας γάτες είναι οι καλύτερες του κόσμου, οι πιο αγαπημένες κλπ κλπ.
Φυσικά και δεν ισχύει ως αντικειμενική αλήθεια, αλλά δεν θα σταματήσω να λιώνω κάθε φορά που τις βλέπω μαζί, τόσο αγαπημένες.
Με λίγα λόγια, μου δείχνουν τον δρόμο.