Όταν ο Άδωνις μιλά γεννά ταυτόχρονα συναισθήματα απόλαυσης αλλά και ενόχλησης. Αν πρόκειται για θέμα όμως που κατέχει καλά μπορεί ακόμα και να αποστομώσει τον κάθε συνομιλητή.
Το πρόβλημα είναι ότι μερικές φορές νιώθει την ανάγκη να μιλά τόσο πολύ, ίσως απλώς και για να ακούει την ίδια του τη φωνή, που ξεφεύγει πέρα απ' τη λογική και μοιάζει απλώς να θέλει να ρεζιλέψει τους αντιπάλους του.
Σήμερα εγκαλεί τη Δούρου επειδή δεν πήγε στη δοξολογία.
Κι αν δεν της αρέσει η εκκλησία; Κι αν θεωρεί εθιμοτυπικό χάσιμο χρόνου το να πρέπει να πηγαίνει εκεί στην αρχή του χρόνου για να πάρει "ευλογία" ή τι άλλο δίνουν σήμερα; Κι αν είναι ένα έθιμο το οποίο θέλει να αλλάξει;
Τι τον κόφτει τον Άδωνη; Δεν πήγε η Δούρου στην εκκλησία και αυτό είναι 'εξευτελισμός'; (Όπως διαβάζω η Περιφερειάρχης μπορεί να μην πήγε στον ναό αλλά έκανε κάτι μάλλον καλύτερο χθες: επισκέφτηκε το Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης.)
Στην πραγματικότητα δε νομίζω ότι νοιάστηκε καν ο ίδιος: Τα λέει της νύφης για να τα ακούει η πεθερά - και η πεθερά είναι οι Έλληνες ψηφοφόροι που θα πείθονταν να ψηφίσουν ή να μην ψηφίσουν κάποιον ανάλογα με το αν πήγε εκκλησία κι όχι ανάλογα με το τι κάνει (ή δεν κάνει) για τους πολίτες.
Το χαρτί της εκκλησίας παιζόταν πάντα πριν τις εκλογές. Ο χειρότερος σε αυτά ήταν ο Χριστόδουλος, αλλά και άλλοι ιεράρχες που τύπωναν ακόμα και φυλλάδια ή ψηφοδέλτια και τα έδιναν στους θαμώνες των ναών τους. (Στις δε εκλογές του 2004, η εκκλησία, προκειμένου να βγάλει τον Καραμανλή έκανε κανονική κατήχηση. Υβριστικά φυλλάδια μάλιστα εναντίον του ΓΑΠ μοιράζονταν σε εκκλησίες της Θεσσαλονίκης, μαζί με φυλλάδια του υποψήφιου βουλευτή Σωτήρη Κούβελα...)
Αν παλιά είχαμε τέτοιους grassroots τρόπους προσπάθειας επηρεασμού ψήφου, πλέον έχουμε πιο χάι-τεκ και ηλεκτρονικούς.
Καλή, εκλογική, χρονιά!