Στο τρένο για την Θεσσαλονίκη άνθρωποι ξεριζωμένοι ταξιδεύουν δίπλα μου.
Και εμείς τους στραβοκοιτάμε, λες και μας στερούν την ελευθερία.
Τους στραβοκοιτάμε έτσι όπως ποτέ δεν κάναμε σε καμία εξουσία, σε κανέναν από αυτούς που μας στερούν πραγματικά την ελευθερία.
Άνθρωποι καλοσύνατοι, άνθρωποι ήρεμοι που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα τους, το χώμα που καλλιεργούν και αγαπούν, τα δέντρα που φύτευσαν, τους καρπούς που έσπειραν,τα σπίτια που έχτισαν.
Άνθρωποι σαν εμάς με άλλο χρώμα και κουλτούρα, αλλά άνθρωποι.
Μέσα σε αυτούς θα βρίσκονται και εγκληματίες και απατεώνες όπως και στον δικό μας λαό, αλλά είναι μειονότητα.
Ο πατέρας που φροντίζει το μικρό του κοριτσάκι και την γυναίκα του, 2 φίλοι που ταξιδεύουν παρεα, άλλοι 3 που χαζεύουν ένα βίντεο σε μια οθόνη ενός καινούργιου κινητού.
Άνθρωποι σαν εμας. Άνθρωποι σαν τα "αδέρφια" μας από τη Μικρά Ασία και την Πόλη και τους ξερίζωσαν κι αυτούς.
Άνθρωποι σαν εμάς, ίσως και καλύτεροι από εμάς.